Zou dat het missende stukje zijn? *Rillingen*

Hippa Hippa Hey, op Baby TV

Er is iets waar ik me al maanden aan erger. Het taalgebruik in kinderprogramma's. Je weet wel, die programma's waar jouw opgroeiende kind zo ontzettend veel van leert. Nick Jr presenteert elk programma zelfs met een korte opsomming die de ouders even geruststelt over hoe leerzaam het volgende filmpje is (al roepen ze vaak maar wat).

Maar wat mij betreft slaan Baby TV en JimJam alles. Hoe vaak je daar foute constructies hoort. Nijntje die zegt: "Mijn tas is kwijt!" Of, standaard in het programma Hippa Hippa Hey: "Hé, daar mist een stukje [van de puzzel]. Is dit het missende stukje?" Aaaaaarrrgggghhh.

Ik heb het ooit eens aangekaart via Twitter. Onze Taal - dat zich opwerpt als autoriteit op taalgebied - legt uit dat "taal nu eenmaal verandert", dat hoort erbij. Ja, er komen anglicismen bij, nieuwe woorden, andere raken in onbruik. Snap ik. Maar Onze Taal verdedigt het verdwijnende verschil tussen 'missen' en 'ontbreken' ook op die manier. Lees maar mee:

Volgens Onze Taal: "'Er ontbreekt een bladzijde' heeft bij een deel van de taalgebruikers de voorkeur, maar er is een grote groep taalgebruikers die 'Er mist een bladzijde' net zo goed vindt." Onze Taal legt verder uit dat het te maken heeft met de overgankelijke aard van 'missen' (transitief, voor intimi) tegenover het onovergankelijke gebruik (intransitief) van 'ontbreken'. Kortom, 'missen' vraagt om een lijdend voorwerp, een object, waar 'ontbreken' dat niet doet. Althans, 'volgens sommigen', zo stelt Onze Taal. Huiver.

Blijkbaar is taal dus niet alleen aan verandering onderheven, maar is dat ook een kwestie van wat de meerderheid doet. Of wil. Of leuk vindt. Als iets maar vaak genoeg of door een grote groep gedaan wordt, dan wordt het vanzelf geaccepteerd. (Frikandel, iemand?) Maar geldt dat echt ook voor taalfouten? Een werkwoord verliest toch niet spontaan een transitieve danwel intransitieve kwaliteit omdat veel mensen niet weten wat dat betekent? Nee toch? Want dan kunnen we ook gewoon met zo'n allen elk voltooit deelwoort en elke werkwoordsvorm met een t gaan schrijven, dat onthout makkelijker. Dan hoef je ook niet te weten wanneer iets een voltooid deelwoord ís.

Taalblad.be geeft wat mij betreft een veel beter antwoord: "Iemand mist iets/iemand. Bij ‘missen’verduidelijk je altijd wie/wat je mist. Er staat dus altijd een direct object in de zin. Het subject is bijna altijd een persoon." En daartegenover: "Iets ontbreekt. Bij ‘ontbreken’ staat er nooit een direct object in de zin." Volgens onze Belgische taalcollega's is het dus geen kwestie van smaak of van wat de meerderheid vindt of ervan maakt.

Ook Taaladvies.nl (van de Nederlandse Taalunie, de officiële spelling en het Groene Boekje Online) houdt het erop dat een constructie als "er mist iets" niet algemeen gebruikt wordt: "Hoewel missen vooral in Nederland soms wordt gebruikt in de betekenis 'ontbreken', is dit gebruik geen standaardtaal. Ontbreken en mankeren zijn wel standaardtaal."

Ja, dat moest ik dus even kwijt. Zo moeilijk is het niet om de regeltjes te volgen. Ze zijn er niet voor niets. En stellen dat de taal nu eenmaal verandert vind ik gewoon een slap excuus. Kinderen die het op school niet meer goed leren. Leraren die het zelf wellicht niet meer zo goed weten. Niks aan doen, hoor. Dan is het ook niet erg als kranten geen enkel stuk kunnen publiceren zonder spelfout erin. Lang genoeg volhouden en als genoeg mensen er niks meer van merken, dan heeft de taal weer een verandering ondergaan. Ja, doei. Zesjesmentaliteit werd zoiets ooit 's genoemd. Rapportcijfers gaan tot tien, hoor. Leg die lat 's wat hoger.

Links:
https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/er-mist-een-bladzijde-er-ontbreekt-een-bladzijde
http://www.taalblad.be/zinsbouw/missen-of-ontbreken-
http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/552/

De stokbroodheks

Het is de zaterdag na Kerst. Mensen drommen de supermarkt binnen alsof ze zich in die paar feestdagen (plus vrijdag) door al hun voorraden heen hebben gegeten en bang zijn dit weekend zonder te moeten. Of iedereen is op zoek naar afgeprijsde kerstchocholade, dat kan ook.

Maar een van die mensen valt me op. Een oude vrouw met spierwit haar in een opvallend rode jas. De kleine oude vrouw is niet alleen - iemand met zwartgeverfd haar een een zwarte jas staat half om haar heen alsof ze haar moet beschermen tegen de rest van de winkelende wezens.

En dan blijkt ook waarom. De oude vrouw heeft namelijk net haar tas neergezet naast de mand met de verse stokbroden. Verse, ja. Knapperig en zelfs nog een beetje warm. Allemaal netjes rechtop in hun plastic omhulsel, klaar voor de diverse klanten die graag vers stokbrood eten. Daar ben ik er eentje van, maar ik kom er nauwelijks bij, omdat het kleine vrouwtje met de rode jas en haar sidekick alle drie de manden weten te blokkeren met z'n tweetjes.

Vervolgens pakt ze een stokbrood. Ze knijpt erin. En zet hem weer terug. Op zo'n moment knijp je je ogen al een beetje geërgerd tot spleetjes, want wat zou er nou mis kunnen zijn met dat verse stokbrood dat ze zojuist heeft fijngeknepen? Joost mag het weten, maar het volgende brood laat ook te wensen over. Stokbrood nummer drie is het blijkbaar ook net niet. Stokbrood nummer vier levert een zucht op en een opgetrokken neus - ook die is het net niet. En zo gaat de oude vrouw vrolijk door tot ze - serieus - zo'n beetje ieder stokbrood heeft gewurgd. Om vervolgens met een zuur gezicht er dan toch maar eentje van in haar wagentje te zetten en verder te sjokken alsof ze deze teleurstelling dagelijks moet doorstaan.

En wij gewone stervelingen kunnen er dan eindelijk bij om een platgeknepen en vervolgens afgekeurd stokbrood te pakken. Eet smakelijk.

En toch sta je dan een ogenblik te twijfelen, hè? Ga ik er iets van zeggen? Zal ik het doen, zal ik het niet doen? Zou de sarcastische opmerking eigenlijk wel overkomen of kan ik het net zo goed laten? Wat zou jij doen? Ik vind het niet kunnen, maar tegelijkertijd ben ik blijkbaar ook weer niet zo'n held dat ik dergelijk onrecht meteen aankaart alsof ik van de Stokbrodenbrigade ben. Om sommige dingen moet je je druk maken, om andere dingen maar beter niet. Toch?

90,000 woorden is 90,000 woorden

Tarieven waarvoor vertalers en andere freelancers werken is zo'n onderwerp waarover je enerzijds een hoop te melden hebt en anderzijds toch ook wat voorzichtig wilt zijn. Naar mijn idee zijn tarieven gewoon een gegeven. Ze zijn niet hoog, maar ook niet onderhandelbaar. In mijn geval, dan. Laat ik dat erbij zeggen.

Mijn vertaalwerk bestaat voornamelijk uit het vertalen van boeken. Daarvoor biedt de uitgever een vast vertaalbedrag per woord. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het bedrag in overleg tot stand kwam, want deze bedrijven hebben gewoon vaste tarieven. Je doet het, of je doet het niet. No hard feelings.

In alle tijd dat ik dit werk doe, zijn me diverse tarieven aangeboden. Ik weet nu dus ook wat redelijk standaard is - en dankzij diverse fora en topics op LinkedIn weet ik ook dat dit bedrag al een tijdje niet meer netjes is mee-gecorrigeerd met de inflatie. Je kunt ervan vinden wat je wilt, net zoals je 'nee' kunt zeggen tegen een opdracht die je te weinig oplevert. En dat bepaal je helemaal zelf. (Daar ben je toch zelfstandig voor?)

Ik ben zo'n vertaalster en thuisblijfmama die dolblij is met het werk dat ze doet. Als een boek me aanspreekt, zie ik dat ook als eerste reden om een klus aan te nemen. Uiteraard is planning een belangrijk tweede punt, want de deadline moet wel haalbaar zijn. Maar goed, ik heb dus eigenlijk nog nooit een klus afgewezen omdat ik dacht: voor die prijs zoek je maar een ander. En ik weet dat er diverse vertalers op bijvoorbeeld LinkedIn zijn die me dan compleet voor gek verklaren, of - nog veel erger - zouden roepen dat ik daarmee de hele beroepsgroep saboteer doordat 'we' geen hogere tarieven eisen.

En toch denk ik gewoon dat het zo niet werkt. Ik geloof echt dat als jij nee zegt - om wat voor reden ook - zij zo een ander vinden. Dat weet ik trouwens wel zeker, want af en toe moet ik gewoon nee zeggen omdat mijn planning het niet toelaat dat er nog een boek tussen gesplitst wordt, en dan vinden ze ook zo een ander. Ik ben al blij als ze mij een volgende keer nog vragen.

Begrijp me goed: dit alles wil niet zeggen dat ik het eens ben met lukrake vertaaltarieven. Als ik weet dat een uitgever x cent per woord betaalt, en later blijkt dat diezelfde uitgever wegens een spoedklus een bureau inschakelt, dan is het natuurlijk niet heel aardig als de prijs per woord opeens tien tot twintig procent daalt, want ik ga er toch van uit dat zo'n bureau zijn inkomsten zal verkrijgen uit de extra diensten die zij boven op de vertaling aanbieden. Maar goed, iedere vertaler moet dus helemaal zelf weten of hij/zij bereid is voor de aangeboden prijs aan de slag te gaan of niet. En ik vind ook niet dat je je daarvoor moet schamen (die indruk wordt in sommige topics en fora ook nog wel eens gewekt).

Mijn boodschap, aan dan vooral de bureaus en uitgevers met de lagere tarieven, is dit: boek A van 90,000 woorden kost me even veel tijd om te vertalen als vergelijkbaar boek B van 90,000 woorden. Ik kan niet ineens sneller tikken omdat de woordprijs bij boek B lager is en ik dus omgerekend voor een veel lager uurloon aan de slag ben. Ik ben niet opeens sneller klaar met boek B omdat ik omgerekend hetzelfde werk in drie weken moet doen in plaats van vier, wil ik op hetzelfde tarief uitkomen. Zo werkt het niet.

Bij boekvertalingen is het van belang de juiste toon te treffen, te zorgen dat het hele plaatje klopt, dat het lekker leest. Ik leef me in in de personages, ik kijk mee door hun ogen naar hun wereld, ik zoek naar woorden die passen bij hoe zij in elkaar steken. Soms staar ik me dus ook rustig twintig minuten blind op een zin die op dat moment niet wil, die zich niet prettig laat vertalen of waar ik in een nakijkronde nog eens extra aandacht aan moet besteden. En het zou niet prettig werken als ik me liet opjutten en mijn tijd ging indelen op basis van verdiensten.

Ik ben de laatste twee maanden - met dank aan alle hormonen - al blij als ik op een redelijk aantal pagina's per dag uitkom. Laat staan dat ik moet gaan omrekenen hoeveel ik daarmee verdiend heb, of op autopiloot moet overschakelen om een vast bedrag per maand binnen te halen. Nee, zo werkt het niet. Niet voor mij. Dus als er een klus voorbij komt die niet zo veel betaalt, maar die ik op dat moment prima kan hebben qua planning, kom maar op. Elke euro is er weer eentje. En het is zulk leuk werk om te doen.

'Je kunt altijd nog een beetje verbouwen'

Steeds vaker lees ik de berichten over de verwachtingen van de woningmarkt. 'Starters steeds positiever...' Ik heb dergelijke meldingen nooit zo goed begrepen. Die hele woningmarkt is natuurlijk bepalend voor vraag en aanbod en gemiddelde vraag- en koopprijzen en dergelijke. Maar je wilt toch gewoon een huis waar je je fijn voelt en waar je zo lang mogelijk kunt blijven zitten met je gezinnetje? Vanaf dat moment doet die woningmarkt er dan toch niet meer toe?

Een bericht als: 'Starter spaart meer geld voor eigen woning...' daar kan ik wel inkomen. Het is al lastig genoeg om een hypotheek te krijgen, laat staan voor dat eigenlijk net te grote droomhuis waar je de rest van je leven in kunt blijven zitten. Als je dan een deel eigen geld hebt, red je het misschien net.

Wij zitten nu ook in dat traject. We hebben eindelijk een 'stekkie' gevonden dat genoeg ruimte en mogelijkheden biedt (op voorwaarde dat ik nog eens heel kritisch mijn bezittingen bekijk en een account aanmaak op Marktplaats, geloof ik), ook op het vlak van een beetje verbouwen. Al komt daar algauw meer bij kijken dan je verwacht.

Ik kan me toch echt herinneren dat de makelaar (de verkopende partij) zei: 'Nee, een vergunning heb je niet nodig als je de huiskamer naar achteren toe uitbouwt.' Ondertussen heeft een aannemer voorgesteld dat opzij uitbouwen verstandiger is als je nog iets van je tuin zou willen behouden, voor die paar weekjes in september. Netjes opzoeken via een vergunningwijzer - voor zover we die begrijpen - wijst uit dat we hiervoor wel een vergunning moeten aanvragen, maar voor uitbouwen naar achteren hoogstwaarschijnlijk toch ook wel. Een leuke verrassing als je meteen na ontvangst van de sleutel had willen beginnen, want nu moet je dus eerst bepalen wat je wilt bouwen, tekeningen laten maken, alles indienen bij de gemeente en dan minimaal acht weken wachten op antwoord in de vorm van (hopelijk) een vergunning. Past dat even niet in de strakke planning die ik in gedachten had, zeg.

Goya - a beautiful Urdu word

Source: '11 Untranslatable Words from Other Cultures' by Ella Frances Sanders on The Huffington Post.
http://www.huffingtonpost.com/ella-frances-sanders/11-untranslatable-words-f_b_3817711.html?utm_hp_ref=fb&src=sp&comm_ref=false

Author Sarah Moore Fitzgerald on Back to Blackbrick

Sarah Moore Fitzgerald's beautiful Back to Blackbrick has just been published in Dutch as De geheimzinnige sleutel (The Mysterious Key) by The House of Books. What better time to ask her some questions? 

Hello Sarah, thank you so much for agreeing to this Q&A!
I’m so excited about the Dutch translation – thank you for being the person to bring ‘De Geheimzinnige Sleutel’ to a new set of readers in Holland!

Which age group did you have in mind for this novel? (Orion published it as a children's book, but isn't it more Middle Grade or even Young Adult?)
I started out with no idea what age group I was writing for, but when I spoke to the publishers, their sense was that the story is one for young adults. It’s recommended for 12+ in the UK, and I think that’s just about right, but it’s also a book that many adults have told me they’ve enjoyed too. It definitely deals with some themes that would be too grown-up for children younger than 12.

Read more about Cosmo, Blackbrick and find out the title of Sarah's new book, right HERE!

Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum: 'met hart en ziel schrijven'

Terug van vakantie en hier is het beloofde interview met uitgeverij Unieboek | Het Spectrum, waaronder onder meer de YA-/jeugdimprints Van Goor en Van Holkema & Warendorf vallen.

Wat is de filosofie van Unieboek | Het Spectrum?
Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum bv is één van de grootste algemene boekenuitgeverijen in het Nederlandse taalgebied. Je kunt de uitgeverij kennen van succesvolle uitgaven op het gebied van thrillers, romans, non-fictie, kinderboeken, YA-boeken, reisgidsen en woordenboeken. We willen boeken uitgeven die een beleving zijn voor lezers.

Welke imprints richten zich voornamelijk op kinderen, jeugd en Young Adults en waarnaar zijn zij op zoek?
Het imprint Van Holkema & Warendorf richt zich voornamelijk op kinderboeken voor de basisschoolleeftijd, imprint Van Goor richt zich grotendeels op YA en bijzondere prentenboeken.
Van Holkema & Warendorf zoekt naar alledaagse en commerciële verhalen, met illustraties, die kinderen een vrolijke (voor)leeservaring bieden, Van Goor zoekt naar literaire, gelaagde en originele verhalen voor lezers van 14 tot 40.

Lees het hele interview met Unieboek | Het Spectrum hier!

Author Jordanna East on Blood in the Past and writing murderous plots

Hello Jordanna, author of Blood in the Past and Blood in the Paint (scheduled for winter 2013)! Let me guess… they're not exactly romance novels? Tell us a little more about what you write about.
*laughs* Hi Sandra! You guessed correctly, definitely NOT romance. They’re psychological thrillers; some might refer to them as crime thrillers, though I try to shy away from that categorization because they’re not whodunits. The reader already knows the ‘who’. The journey the books take you on is ‘why’.

They are psychological thrillers because not all humans are well-adjusted and deal with the pressures and grievances of life normally. Sometimes life pushes and people push back…violently. In Blood in the Past, when one character pushes back, it sets off a chain reaction of events and three characters become intertwined, all pushing back in various ways. Blood in the Paint takes place ten years later, when they all come to be aware of each other, so to speak. It’s a very fun story arc to write. (Yes, I know saying writing complex murderous plots is ‘fun’ makes me look just as psychopathic as my characters.)

Visit this link to my website and read the entire interview with the wickedly funny Jordanna!

Having Someone Critique Your Words

Image: BrainlessTales.com

It's been a while since I've written about my NaNo project. That's because it's been a while since I've looked at it. My schedule is keeping my quite busy and I just don't have any time to write for pleasure, let alone go over my manuscript once more, just in case I have a brainwave that'll make everything magically perfect.

So when the chance presented itself to offer my novel(ish) to someone for a critiquing, I thought: why not. Seriously. I've gone over it, I'm a bit stuck and I'm pressed for time anyway. I know it isn't perfect, I am aware that it might never be a publishable book in the sense that it's too bland or unoriginal, but anything I can learn from it, will teach me how to write my next story. Right?

At first I was terrified. I didn't receive any response right away, and even though my lovely reader probably has a life of her own with an equally busy schedule, the first thought is: OMG, it really is that bad...

I asked her for a smallish update, just to tell me if she'd even gotten round to it (and it was that awful) of if she'd just been busy. Well, she did have a lot on her plate, but she also said that there would be A LOT OF NOTES coming my way.

For a day or so, I was peeved. I know I hadn't given it another read-through before e-mailing it to her, but you do still assume that your creation, your baby, your document full of words is nearly perfect. (You can look at me cross-eyed all you like, but you know you feel that same inkling of confidence underneath the mountains of self-doubt.) So when someone reading through your work says there will be a lot of notes, you're startled. You get defensive. You go into a 'yeah, but...' mode.

A few days later, however, I changed my mind. Whatever she could say about my novel(ish) would help me make it better. Would help me in creating a new piece, whenever time and inspiration allows me. I'm not a full-time writer, I know that there was some essential ingredient of excitement missing in my text, and I did already admit I was a bit stuck. So... anything she can say about it will either help me or help me think about it, or if it's really nonsense I can ignore it. Yes, that is a luxury I can afford as well. There's no publisher waiting to smack me over the head with a deadline, after all. Not in this case, anyway.

So yeah. It's exciting. In a nerve-wrecking final exam kind of way. And I'm actually quite curious what she might say or suggest. Is the whole idea even viable as a novel or is there no way I can turn it into a less predictable story? (I mean, I've been working on a book that's anything but surprising and actually long-winded and a bit dreadfully written, and that made it to a publisher and out into the world...) Would my future free time be better spent on a second attempt, or is this just a diamond in the really rough (it's an expression, I for one doubt that Feather's story is a diamond to begin with. Maybe a more common stone...)?

I'll keep you posted. Meanwhile... (do you also always see Fran Drescher's Nanny in your mind's eye when you use that word, going all nasal on you?) I have a translation to finish. More than one, even. So... Ta!

Author Jessica Fortunato on Sacrifice

Hi Jessica, thanks for doing a Q&A with me as part of your blog tour for Sacrifice, your second Sin Collectors novel! First question: are you a vampire? (Okay, that only makes sense if you've seen her author bio.) But do tell us a little bit about yourself!
Thank you for having me! As for my mortality, I like to keep people guessing.

You've published The Sin Collector last year, novel one of the series, followed by the novella Thomas. Is that an extra or a must-read in order to understand Sacrifice?
You could probably get away with skipping Thomas, however I wouldn’t recommend it. The novella includes more detail into the rites of Sin Collectors as well as hinting at many of the aspects of Sacrifice. In addition, you first meet Emmilina, one of the new main characters in Sacrifice!

Read the entire interview with Jess HERE on my website, where you can also find all sorts of contact information to follow her on social media or buy her books.

Uitgeverij Kluitman: 'Griezelen is goed, gruwelen niet'

En ook in de zomermaanden nieuwe schrijftips en hints van wat een van de vooraanstaande uitgevers van kinderboeken precies zoekt in een manuscript. Uitgeverij Kluitman legt onder meer uit hoe "net dat beetje extra" eruit kan zien, plus wat zij wel en niet uitgeeft.

Wat is de filosofie van Uitgeverij Kluitman?
Voor een zo breed mogelijk lezerspubliek toegankelijke boeken op de markt brengen, en voor een betaalbare prijs.

Hoe selecteren jullie de titels die je wilt gaan vertalen/uitgeven?
Op onder andere de beurs in Bologna worden boeken bekeken en aangevraagd (ze worden ook wel rechtstreeks aangevraagd of aangeboden door agenten), en die worden vervolgens beoordeeld. Eerst worden ze gelezen door proeflezers en als een boek door diverse lezers goed wordt gevonden, dan gaat een redacteur het lezen. Bij een positief oordeel wordt dit op de redactie besproken en uiteindelijk wordt er een bod gedaan.

Hoeveel manuscripten ontvangen jullie (ongevraagd) per jaar of per maand?
Jaarlijks ontvangen wij rond de duizend manuscripten, per post, maar het merendeel per mail. Ook ontvangen wij zeer regelmatig portfolio’s van illustratoren en vormgevers.

Lees het hele interview HIER, op mijn website!

Rejection feels like being crumpled up

Image: Turinboy/Flickr as used here:
http://www.wired.com/wiredscience/2011/08/crumpled-paper-physics/

Last time I blogged about that wonderful feeling I got when I was writing. I had a short story in mind - that in the mean time has suggested it might have more potential as well - and I felt so calm, happy and serene after it was done.

Today, I'm going to confess that I feel absolutely bummed after hearing that this same short story didn't make the cut in the contest I had actually written it for. It made me feel all crumpled up, as if I had been a piece of paper. Hence the image. (Note that it doesn't feature a waste paper basket. That's very intentional.)

I'm not sure how many entries there were for this short story chicklit competition, but I imagine there were quite a few. Perhaps writing about a girl who discovers she's pregnant during an awkward family barbecue (where the news is accidentally outed for everyone to hear) just wasn't the type of story they were after. That's what I tell myself.

Because I don't really believe that the story itself was all that bad. I'll try to enter it into some other contest or something - I mean, why not, right? - or just post it on my own website at some point. I'm still bummed and a little hurt, but I must remember that it was a wonderful thing just writing it. Just getting it out of me and onto my screen, into my computer. I created a story, I polished it up a bit and it's done. So what if they rejected it for reasons they won't share? I'm sure the contest is geared towards some unspecified goal for which a story about a pregnancy test just isn't suited.

I think I'll cut myself a deal: I get to sulk for a little bit longer, on these conditions:
a) I will try to enter it into a different competition if I can find one (it's a story in Dutch)
b) I will think of a follow-up story with the same character, because that's what I want to do
c) As soon as I'm no longer swallowed whole by my deadlines, I'll get back to writing, this and other projects, just because I can.

There will be other contests. In fact, I've entered my "Literary Vampire" (see a previous Flash Fiction post) for Noree Cosper's Monster Menagerie and it's up on her site now. I don't expect to win anything, but I'm glad to see it's up there and I hope that means other people will read it too (and follow me on Twitter). It's all good!

Writing Feels So Good

(Well aware that we're an apostrophe short in that tweet,
but I maintain that it's just invisible.)

It almost feels like a guilty pleasure. Like I've stuffed my face with an entire Milka-bar of chocolate after two months of die-harding without it and still not getting rid of these stupid spots. But it isn't that. I've been writing.

The last few months I've been extremely busy, which in my view is the only reason I'm allowed to use for not writing. I have one translation deadline after another and in order to get it all done, something's gotta give. Which is why writing a novel is the first thing to go - translation pays the bills.

Because the thing about writing is that I'd rather not start in something that I know will need to be an entire novel length type of story than knowing that I can only manage to write for about an hour or two one night and have no time to return to it for about a month . I believe in a certain flow, and I'd rather not staunch that once I get started. I don't want my ideas to crowd my brain when I should be translating and thus writing an entirely different story, while my own gets forced into the backseat where it needs to stop whining and wait till I have more time on my hands.

This weekend I finally managed it. I took an idea that I'd shelved a few months ago and kneaded it into a short story of approximately 12,000 words. The reason is that I saw a competition come by on Facebook and I just wanted to give it a go. Also, I've just finished my recent translation of Mystic (by Alyson Noël), and am allowed to give myself a weekend off to prepare for my new translation. Also, this was the weekend in which we celebrated my mother's birthday and had a family get together on my husband's side of the family, so I figured I wouldn't get much translating done anyway.

Once again I'm absolutely proud of myself for writing the story. I've been keeping track, it's cost me a total of nine hours over three days, so far. Not bad, huh? One or two more edits or at the very least re-reads and I'll send it in. I'm not sure that I have a winner on my hands, but I need to write to keep that part of my brain happy and well-oiled, it seems. And it turns out that I feel much better as a result of unplugging that cork for a few days. At least one of the story ideas got out and got turned into an actual story, no matter what becomes of it.

How Not To Do Things: wie doet mijn huiswerk en wat kost dat?

Image: BrainlessTales.com

Ik heb me ooit eens ingeschreven bij een website met klussen voor freelancers. Je weet wel, zo'n "ik heb een klus, dus bied maar raak"-website waarbij sommige opdrachtgevers (nou ja, de meeste) het liefst voor een stuiver op de eerste rang willen zitten en echt gewoon afwachten tot er een freelancer zo gek is om tegen een ongehoord laag tarief de klus te willen doen.

Maar, waar het mij vandaag om gaat is niet eens welke kwaliteit je dan als opdrachtgever mag verwachten of waar je als freelancer in godsnaam aan begint (of wat je andere freelancers aandoet door ver onder een reëel bedrag te bieden)...

Nee, vandaag gaat het over de opdrachten die ik voorbij zie komen. In soms belachelijk slecht Nederlands wordt er gevraagd om een eindredacteur of corrector, bijvoorbeeld. Terecht, denk je dan. Soms staat er een zinnetje Engels bij dat rechtstreeks uit Google Translate of Bing is gerold. Maar de laatste dagen zijn me twee andere opdrachten opgevallen. Opdrachten waarbij ik een addertje onder het gras vermoed.

Oproep 1. Gezocht: iemand die een samenvatting wil maken "met zo min mogelijk moeilijke woorden". Het gaat om zes teksten, waarvan vier in het Engels, die uiteraard allemaal in het Nederlands samengevat moeten worden op ongeveer een tot anderhalf A4-tje. Naast een tarief zou de opdrachtgever ook graag "de verwachtte levertijd" weten. 

Na een dag zijn er al 24 reacties geplaatst. En dat op een opdracht die in mijn oren klinkt als: wil jij mijn huiswerk voor me doen? Ah, toe? Dan geef ik je geld, ja?

Oproep 2: Gezocht: iemand die een Engels e-book van nog geen 30 pagina's wil vertalen en dan wel "in eigen woorden, dus geen moeilijke woorden of lastige termen". 

Dat klinkt op zich zo vreemd nog niet, maar gek genoeg heb ik hierbij het idee dat iemand een Engelse uitgave zelf wil gebruiken voor - waarschijnlijk - commerciële doeleinden. En dat de tekst daarom zo veel mogelijk in eigen woorden geschreven moet zijn, want dan lijkt het niet meer op het origineel.

Misschien ben ik wel cynisch. Misschien zoek ik er te veel achter. Ik weet wel dat ik op een dergelijke opdracht zelf niet ga reageren. Al doen genoeg anderen dat wel.

Author Sherry Soule on Immortal Eclipse

Hi Sherry, thank you for doing a Q&A and providing me with an e-ARC of Immortal Eclipse, your latest stand-alone novel! (The review is up on my BookBag blog!) Let's start with a little bit about you… 

How many books have you written so far, in which genres?
Well, I have written ten books, but only three are published thus far. I write both young adult and adult novels in the urban fantasy, horror (zombie), and paranormal romance genres.

I see several WIPs on your website: do you work on more than one story at once?
[P.S. A WIP is a Work In Progress...] I used to do that but now I force myself to focus on only one story at a time.

What is your writing routine like?
For me it takes about four to six months to finish a novel. Once I finish a second draft, I find at least two beta readers that I can convince to read my drivel. With their feedback, I revise. If I get writer’s block or can’t think of a clever way to describe something, I go to Internet and read online poetry. That helps, because then I’m full of pretty prose and ideas. I revise again. I’ll continually do this until the story is finished. Next I put each chapter into the AutoCrit Wizard software. It catches a lot of overused words and phrases, passives and telling words, info-dumps, dialogue tags, and...

Come and read the entire interview with Sherry Soule HERE!

Online shoppen: rondnuffelen is er niet meer bij

Libris boekhandel de Ridderhof
Image: www.winkelpaleis.nl

In een eerdere column schreef ik al over de versobering van het winkelaanbod. Zeker qua boeken. Ik lees graag in het Engels, maar mijn winkelcentrum heeft alle Engelstalige boeken verbannen. V&D en Bruna verkopen die tien populaire titels niet eens meer en de enige boekhandel die we hadden heeft wegens faillissement zijn deuren moeten sluiten. Met als gevolg dat ik naar een andere stad zou moeten uitwijken voor mijn Engelse fictie. Dat wordt dus online bestellen.

Ik vind het jammer. Ik sta graag in een boekwinkel met tafels en kasten vol covers en titels die naar me knipogen. Snel de achterkant lezen en met meer boeken weggaan dan je van plan was. En dat gebeurt niet als ik naar een webwinkel surf. Suggesties van anderen, boeken uit hetzelfde genre, of nog erger "andere kopers kochten ook...", het is veel te veel machine-gegenereerd. Lekker rondsnuffelen is er niet meer bij.

Een tweede nadeel van online bestellen is dat je niet weet hoe het boek eruitziet voor je het in handen hebt. Ik kan altijd alleen maar hopen dat alle hoekjes onbeschadigd zijn, er geen dubbelgevouwen bladzijden in zitten en geen krassen op het omslag. Het blijft een verrassing, wat dat betreft. In de winkel til ik rustig elk exemplaar van de stapel om de mooiste ertussenuit te halen.

Online shoppen is gewoon niet hetzelfde. Dat blijven winkeliers ook als argument gebruiken, om er dan vervolgens dingen als 'service' en 'persoonlijk contact' achteraan te roepen. Deden ze daar maar wat meer aan, denk ik vaak. Veel winkelmedewerkers weten (helaas nog steeds) te weinig van de producten die ze verkopen, of ik heb echt steeds iemand tegenover me met een baaldag en een vrijdagmiddaggevoel. 

Toch denk ik dat het assortiment de meeste winkels wel degelijk ook parten speelt. Natuurlijk kun je niet van alle productsoorten alle merken en modellen in huis hebben. Dat past niet in je schappen en je wilt de klant ook niet overdonderen (en zelf nog meer merken en types uit je hoofd moeten leren).*

Maar op internet is al die keus er wel. Daar kun je in een keer alle titels bestellen in de Sookie Stackhouse-serie van Charlaine Harris (dit zijn boeken, mensen) en de allereerste cd terugvinden van Lenny Kravitz, zonder diens achternaam te moeten spellen voor de verkoper. Je kunt apparaten vergelijken, reviews van anderen lezen (hoe subjectief ook), bestellen op elk tijdstip van de dag (en nacht) en alles wat je bestelt wordt bij je thuis afgeleverd. Soms zelfs de volgende dag al.

De voordelen van het online shoppen laten de weegschaal steeds vaker overhellen naar de internetkant, wat slecht nieuws is voor de winkeliers. Zij moeten winkels open en draaiende zien te houden. En hoe vaak gebeurt het niet dat een klant binnenkomt voor dat beroemde persoonlijke contact en de service, vervolgens nog even wil "nadenken" over zijn aankoop en dan thuis het apparaat bestelt dat hem is aangeraden, maar dat op internet ongetwijfeld goedkoper te vinden is?

Het wordt tijd dat de retailers met een strategie komen om het winkelend publiek weer om te toveren tot een in-de-winkel-aankopend publiek. Niet alleen kijken, kijken en niet kopen. Kijken, kijken en dan toch iets meenemen, dat moet het plan zijn. Misschien is een samenwerking aan de orde. Misschien moet de ene winkel product zus verkopen (zeg: computers e.d.) en een andere winkel product zo (zeg: wit- en bruingoed). Zodat ze zich allebei kunnen toespitsen op een bepaald vakgebied en daarin de beste zijn, met het ruimste aanbod en de beste prijzen voor hun eigen assortiment. 't Is maar een idee.

* Dat schapindeling overigens meer te maken heeft met budgetten, marketing en de vraag wat welke leverancier overheeft voor een bepaalde plek in de winkel, is even een ander verhaal.

Q&A Uitgeverij Veltman: manuscripten mogen opvallen

Saskia Kalter is redacteur kinderboeken/jeugd bij Veltman Uitgevers. Zij beantwoordt een aantal vragen over manuscripten, kinderboeken en geeft schrijftips en belangijke “do’s en don’ts” voor schrijvers die een manuscript inleveren.

Wat is de filosofie van Veltman Uitgevers?
Ik vind ‘filosofie’ altijd een moeilijk begrip. Zie wat dat betreft ook de antwoorden die ik heb gegeven op de hierna volgende vragen. Waar Veltman onder andere om bekend staat zijn de betaalbare prentenboeken. Deze proberen we altijd onder de tien euro te houden, en daarop krijgen we veel positieve reacties. Wat kookboeken betreft is Veltman één van de grootste spelers op de Nederlandse markt. Kwaliteit en variatie vinden we daarin belangrijk. Mooie losse titels, maar ook uitgebreide series.

Hoe selecteren jullie de titels die je wilt vertalen/uitgeven?
Ik werk hier nu een paar maanden, maar in die tijd heb ik me een steeds duidelijker beeld gevormd van wat past bij Veltman, en wat past in ons nieuwe fonds. Selecteren is vooral een kwestie van lezen. Heel, heel veel lezen. Uit catalogi van buitenlandse uitgevers vraag ik titels aan, en ook tijdens beurzen, bijvoorbeeld de kinderboekenbeurs in Bologna afgelopen maart, kom je veel moois tegen. Deze titels worden als boek of pdf toegestuurd, en dan kan het lezen beginnen....

Lees het hele interview HIER.

Wat ik nu toch aan het lezen ben...

Een tijdje geleden kreeg ik zo'n mooie e-mail met een aanbod voor een vertaalklus. Het was een spoedje en betrof dan ook maar een klein deel van een boek. Er werd gezegd dat het om 'lichte erotiek' ging. Nou maakt mij dat op zich niet uit, maar toen ik me ter voorbereiding op mijn deel door de eerste hoofdstukken van het boek worstelde, dacht ik toch even: als dit 'licht' erotisch is...

Ik heb net genoeg gelezen om de personages te kunnen volgen qua karaktertrekken (die hebben ze zowaar, maar ze zijn wel erg tweedimensionaal), en heb me op het vertalen gestort. Dat ging goed, ondanks het zoeken naar bepaalde termen - je wilt toch een soort afwisseling hebben en ongeacht het feit of het om de seks gaat of niet, toch ook weer niet bij elke zin platter uit de hoek komen dan echt noodzakelijk (mijn smaak, geef ik toe) - en met de vertaling was ik best tevreden. De opdrachtgever gelukkig ook.

Nu ligt boek twee hier. Weer hoef ik maar een deel te doen, maar het leek mij toch handig om de rest dan wel te lezen, aangezien bepaalde verwijzingen in 'mijn' stuk nogal onduidelijk waren. Dus, oké, ik ga boek twee lezen.

En dan stuit ik na een paar hoofdstukken op een ergernis. De schrijfster heeft namelijk in totaal drie boeken geschreven van elk ongeveer 180.000 woorden. Dat is veel voor een gemiddeld boek, kan ik je zeggen. Gezien het feit dat het vooral draait om de zogenaamd lichte erotiek verbaast het mij nauwelijks dat de hoofdpersonen gemiddeld zes keer per dag te keer gaan. Maar wat me nu echt begint te irriteren is dat er zo weinig variatie in zit. Ook in die scènes... die vind ik toch al vrij voorspelbaar worden, ondanks een paar extra ranzige toevoegingen en een afwisseling van locatie (straks hebben ze echt alle denkbare plekken wel gehad)... Maar ik begin me te storen aan de verhaalelementen eromheen.

Er zit een soort van verhaallijn in. Maar er gebeurt ontzettend weinig mee. De hoofdpersonen kennen we nou wel - van hun onhebbelijkheden en onzekerheden tot hun uiterlijk zonder kleren aan. We weten hoe meneer te werk gaat en hoe hij zijn zin weet door te drijven. We weten hoe de jongedame daarop reageert en erover twijfelt. Het punt is alleen dat ze hun geloofwaardigheid wat mij betreft in boek twee wel beginnen te verliezen, want ze doen allebei - ondanks hun twijfels, spijt en 'ervaringen' - nog precies hetzelfde.

Ja, ik weet het. Niemand koopt zo'n boek of trilogie omdat het zo'n ijzersterke plot bevat. En toch vind ik dat een beetje jammer. Want het effect van die scènes begint - volgens mij - toch ook al enorm af te nemen bij boek twee. Het is al heel erg dertien-in-een-dozijn. En natuurlijk zal de schurk uiteindelijk het licht zien en bijdraaien, maar allemachtig, om daar bijna 600.000 woorden over te doen... It's a bit much. Bij elk ander boek zou het schrijfadvies zijn geweest: scènes die aan het verhaal niets toevoegen, dienen te worden geschrapt. Dat werkt hier dus duidelijk anders...

FlashFlood: 'The Literary Vampire'

I am a predator, you must understand. I thirst, I hunt, I kill. Why? Because it is in my nature. Because I must. And therefore I cannot feel sorry for the woman in my arms, I cannot learn the history of the man on tonight's menu. I cannot. It would ruin the simple taste of my meal...

After the blog post and accompanying piece of flash fiction (called 'The Blank Page') that I blogged about earlier this week, another piece of flash has been published online by the Flash Flood journal blog today.

Go on over and have a look! Read 'The Literary Vampire' (you will be magically transported to where it dwells by clicking the image to the right or the link below.) I will add it to my website shortly, but first I have a few book translations to start and finish...

'The Literary Vampire' was posted on June 22 by Flash Flood Journal.

One Flash, One Blogpost Published Today!

http://nationalflashfictionday.blogspot.nl/

I'm so proud I could literally have done a happy dance all day today. Not only did the National Flash Fiction committee like my blog post on the benefits of writing Flash Fiction, it was also published today with a piece of flash fiction I wrote called "The Blank Page".

Aaaaaand... another piece of mine will hit the internetwaves next Saturday as part of the Flash Flood journal, over here: http://flashfloodjournal.blogspot.co.uk/

So yeah, you could colour me excited about that. Extremely pleased. Chuffed. In my nopjes (that only works for Dutch readers). I do hope you'll all visit both links - the one below the image is active as of today (there will be a new writer on tomorrow, but if you scroll down, you can still find my pieces) - and that other little piece of mine will make its public debut next Saturday on the link I've mentioned above.

Want to know its title? Do you? I'll give you that. It's called "The Literary Vampire".

Happy reading everyone!

Q&A met Lisette Jonkman

De Nieuwe Lisette Jonkman (dat hoort ze graag), 'Verkikkerd' ligt nu in de winkels, en daarom is dit een mooi moment voor een interview met deze grappige schrijfster die een wel heel bijzondere superkracht zou kiezen (voor bij haar superheldensjaal) en die een (heel herkenbare) schompeshekel heeft aan opruimen en afwassen...

Aangezien er geen tekst van Lis voorbij kan komen zonder het woord "poep" erin, is dat alvast gegarandeerd, maar ze vertelt ook over het belang van social media, het verschil tussen fans en lezers, de raakvlakken met haar hoofdpersonages Soof en Lucy en ze heeft een van de beste schrijftips die je kunt bedenken (en die je als schrijver ook graag hoort).

We beginnen met een open deur: wilde je altijd al schrijfster worden?
Eigenlijk wel, als je de hele korte periode waarin ik paardrij-juf wilde worden niet meetelt. Mijn droom kreeg pas echt omvang toen mijn leraar in groep 7 zei dat hij wel potentieel in mijn schrijfsels zag. Daarom heb ik Glazuur ook aan hem opgedragen; zonder meneer Pullens had ik mijn droom om schrijfster te worden destijds misschien schouderophalend aan de wilgen gehangen.

Put je uit eigen ervaringen of 'leen' je dingen van je omgeving?
De maffe dingen die ik altijd meemaak zijn op zich al genoeg input voor een boek, maar meestal fantaseer ik er ook gewoon op los...

Lees het hele interview op mijn website!

Lang leve de bestseller

Image: www.NRC.nl

De marketinghype rond Dan Browns nieuwe boek Inferno kan bijna niemand ontgaan zijn. Al maanden telt de uitgever af naar de dag van verschijning, winkels hangen vol met posters, er staan displays en bij de grote boekhandels liggen meer Inferno's klaar op de verschijningsdag dan mijn winkelcentrum aan boeken bij elkaar heeft.

Grote uitgevers moeten het ook hebben van dit soort grote successen. Het marketingbudget voor De Nieuwe... Dan Brown, Stephen King of JK Rowling kan niet op, maar het lévert ze dan ook wat op.

Hoe vaak is er niet al gezegd dat uitgevers steeds minder titels op de markt brengen? Alle boeken moeten immers gedrukt worden, en als ze niet verkopen, dan zitten zij met verliezen en opslagruimte. Dan maar inzetten op de bestsellers en minder nieuw materiaal aankopen waarvan niet zeker is of er een lezerspubliek voor warmloopt dat voldoende exemplaren afneemt.

Soms denk ik dan dat aankomend schrijvers nog beter hun best moeten doen. Niet alleen met goed schrijven en origineel zijn, maar vooral met hun eigen marketing. Je moet opvallen tussen alle anderen, maar je moet vooral goed zijn voor een minimumaantal verkopen. Je moet zakelijk gaan denken. Je boek wordt een product. En dat product moet passen in bestaande, goed verkopende genres. Aansluiten bij de wensen van het publiek. Te vermarkten zijn met een kreet als "voor liefhebbers van Auteur X of boek Y".

En soms vraag ik me af of er van schrijvers dan niet het onmogelijke verwacht wordt. Een totaalpakket, alles erop en eraan. Terwijl de meesten van nature vrij introvert zijn, alleen maar willen schrijven en het marketinggebeuren met liefde overlaten aan een agent of uitgever.

Maar even goed vraag ik me af of juist die bestsellers niet heel goed zijn voor de investeringen van een uitgever in een minder bekende schrijver of debutant. Misschien zijn juist de klinkende munten die nu dankzij Dan Brown binnenrollen wel de munten die op de rekening van een beginnend schrijver terecht komen, die net dat ene verhaal heeft bedacht waar de uitgever wel brood in ziet. Zonder dat het ook over Dantes Inferno of geheime genootschappen gaat, geen vijftig grijstinten nodig heeft of weer 'ns een brildragend jongetje op een bezem laat rondvliegen. Misschien zijn die munten juist wel bestemd voor een heel nieuwe, originele bestseller-to-be. Laten we het hopen (zegt de schrijfster in mij).

Author MaryAnn Kempher on Mocha, Moonlight, and Murder

Hello MaryAnn! Congratulations on publishing Mocha, Moonlight, and Murder! And thank you for doing an Author Q&A with me!
Thank you Sandra for hosting me.

Your Twitter handle used to be @Jaustenwannabe – was that you in one phrase?
I’m a huge fan of Jane Austen, and Agatha Christie. However, I did change my Twitter to my real name, MaryAnn Kempher recently.

Mocha, Moonlight, and Murder is your first book. Can you tell us a little about it?
Mocha, Moonlight, and Murder is romantic suspense. It will appeal to romance lovers because my two main characters, Katherine and Scott have really great chemistry, and I don’t mean just sexual. They just have this fantastic friendship before any romantic feelings ever surface. They start out as partners on a college project and become best friends. Eventually, they fall in love...

Do visit my website and read the entire interview!

Retail: aanbod op dieet

Image: Creative Difference

"Free Record Shop failliet verklaard", kopt Nu.nl. De investeerder heeft geen extra kredietregelingen kunnen treffen met leveranciers en zou ook te maken hebben met de torenhoge schuld van de FRS, die alleen al aan de Belastingdienst een paar miljoen moet betalen. Via de faillissementsaanvraag hoopt de keten alsnog een doorstart te kunnen maken...

Dat is een beetje de samenvatting rondom Free Record Shop, waarover ik laatst al een terugblik schreef. Ik zou het jammer vinden als FRS ophoudt te bestaan. Het was toch altijd de designated platenwinkel, en de meeste concurrenten (Van Leest, door FRS opgekocht, Music Store, Music House, zelfstandigen) zijn al verdwenen uit het retaillandschap.

Straks kopen we onze cd's en wasmachines, bedden en boeken, fruit en groente, auto-onderdelen en luiers allemaal bij één enkele winkel. (En Bol.com doet al heel erg zijn best om die kant op te gaan. Nog even en zij komen met fysieke winkels om het straatbeeld te redden. Zou wel een idee zijn.)

Want laten we eerlijk zijn: winkelcentra zijn de afgelopen jaren al flink door de mangel gehaald met het verdwijnen en bijna omvallen van diverse winkelketens. Bij mij in de buurt staan er heel veel winkelpanden leeg die van lieverlee maar stickers van winkelende silhouetten en bloemetjes op de ramen krijgen, dan lijkt het minder erg. (Tot je op de stickers gaat letten.)

Maar wat hebben al die sluitingen tot gevolg voor het aanbod, zowel aan winkels als aan producten? Elk winkelcentrum heeft nu dezelfde winkels. En in die winkels is het aanbod hetzelfde. Winkels die nog cd's verkopen hebben allemaal hetzelfde handjevol goed verkopende en populaire artiesten. En films. En computerspellen. Zelfs een dedicated winkel als Game Mania (dat overigens buiten het faillissement blijft) heeft rekken vol met één nieuwe titel. En dat voor alle consoles apart, dus een rek of vijf voor één spelletje.

Zo is de klant dus al snel aangewezen op internet en vormt online shoppen een steeds grotere bedreiging voor de winkelier die wel uurloon en huur en electriciteit moet betalen voor een winkel met personeel die liefst zeven dagen per week geopend moet zijn, ook al verkopen ze op zondag nauwelijks extra. Een winkel die ongeveer hetzelfde verkoopt als de buurman, en die dus ook met acties en prijzen de klant probeert te lokken.

En door al hun gestunt wordt het voor de kleine zelfstandige in hun midden steeds lastiger het hoofd boven water te houden, en voor je het weet plakken ze een nieuw setje van diezelfde zo-zie-je-niet-dat-dit-weer-een-leeg-pand-is-stickers op een tweetal etalageruiten, terwijl de voorbijganger zich afvraagt welke winkel daar dan ook alweer zat.

Het leek zo lekker: chocolade-eierkoek

Image: Creative Difference

Ken je dat, met een knorrende maag een supermarkt in duiken op zoek naar 'iets lekkers'? Heeeeel erg fout. Je komt naar buiten met een winkelmandje vol snoep, troep en andere rommel (en je eet het vaak nog allemaal binnen een paar dagen op ook.) Zo ook de chocolade-eierkoek.

Het leek een goed idee: ik hou van chocolade en ik vind eierkoeken lekker, dus de combinatie van die twee... het had zomaar gekund. Maar geloof me, die combinatie is een flinke tegenvaller. Of het nou de verkeerde chocolade is die er als een knapperige bodem tegenaan geplakt wordt, of dat het geheel niet meer voldoet aan het idee van een eierkoek maar eerder doet denken aan een zacht geworden en opgeblazen Scholiertje, ik weet het niet. Maar het viel tegen. En er liggen er nog zes. (De tweede zit half aan de slaapzak van mijn zoontje gesmeerd en de rest heeft hij opgegeten. Hij is minder kieskeurig.)

Ik betrap me er wel vaker op dat ik iets koop dat er lekker uitziet. Of dat ik toch echt kijk naar de afbeelding op een verpakking van bijvoorbeeld een kant-en-klaarmaaltijd of wokgroente. Alsof het ook echt zo op mijn bord eindigt.

En ik weet wel beter. De wokgroenten zijn altijd slapper en donkerder dan op de foto, de visfilet-met-knapperig laagje laat al z'n sappen vloeien en komt als een prutje met smurrie en liefst een aangebrand bovenlaagje weer uit de oven tevoorschijn en de kant-en-klaarmaaltijden zijn bij voorbaat al gedoemd om er echt niet beter uit te zien dan je door het plastic al ziet. En toch zie je de foto van dat dampende bord spaghetti bolognese met onnatuurlijk rode tomatensaus en dat ene decoratieve takje felgroene verse peterselie, en je besluit dat het hoopvoller is dan de doorzichtige bak opeengepropte macaroni met saus die ernaast staat.

Misleidend, die verpakkingen. En ook al weet je dat, je trapt er toch in. De Iglo-doosjes met felgekleurde frisse groente zien er toch beter uit dan die doorzichtige zak met alleen "Italiaanse wokgroenten" erop waar je het ijs aan de broccoliroosjes ziet kleven. Dat is ook een van de redenen dat die laatste zak toch echt goedkoper is - de verpakking heeft geen aparte vormgeefafdeling nodig.

Nou ja, wie weet onthoud ik het dit keer wel: NOOIT meer chocolade-eierkoeken kopen dus. En dat geldt ook voor bosvruchten-yoghurtijs (dat smaakt naar schoonmaakmiddel), de dieet-light-extra mager-goed voor de cholesterol-wakker worden-extra calcium halvarine (die korrelig is en vies smaakt), de goedkoopste chocovlokken (heeft nog nooit chocolade van dichtbij gezien), eigen merk garnalensalade (smaakt naar het rubber van ballonnen, althans ik denk dat ze zo ongeveer smaken) en die grote zak feestspekjes waar toch echt suiker omheen zit, ook al zie je dat niet.

Interview met Uitgeverij Clavis: van baby tot YA

Uitgeverij Clavis bedient een zeer brede doelgroep: ze publiceren babyboekjes, prentenboeken en voorleesboeken, maar ook Young Adult-fictie en gedichtenbundels voor jeugdige lezers.

Uitgever Philippe Werck geeft ons een kijkje achter de schermen en heeft ook een aantal tips voor schrijvers die graag ook een kinderboek gepubliceerd zouden zien...

'Een ingezonden manuscript moet passen bij onze filosofie, en een thema behandelen dat we nog niet zo veel in ons fonds hebben. We zoeken verhalen die origineel zijn qua opzet en invulling, verrassend qua taal en stijl en die eerlijk zijn, met respect voor de kinderen waarvoor het is geschreven.'

Lees het hele interview op mijn website, volg de link naar Creative Difference.

'Write What You Feel', says Ksenia Anske

Ksenia Anske quit her career in 2012 so that she could write full-time. Since then, her debut novel Siren Suicides has developed into a trilogy that's currently being edited, and writing it (and tweeting lots and lots about it) has helped her to access and write out some deeply painful personal memories.

After following her on Twitter for quite some time, I've decided to ask Ksenia for a little inside information on the writing itself. She is very open about her history and the emotions and experiences that fueled her first book (so do read her blog), but I wondered how exactly you can turn something so personal into a fictionalised form - and even show it to the world?

Click HERE to visit my website and read the interview!

Free Record Shop ruimt op

Image: Creative Difference

Het is een beetje flauw om te roepen: Free Record Shop heeft eindelijk een grote opruiming. Maar een beetje waar is het wel. Ook al schrok ik toch een beetje van al die gele stickers overal, ik vind het niet heel erg gek dat de grootste platenzaak van Nederland in zulk zwaar weer terechtgekomen is.

Ik heb er gewerkt. Ooit. Twee jaartjes. Zo'n gap year tussen school en studie en tijdens mijn propedeuse. Ik heb er leuke tijden beleefd en mijn man leren kennen, dus geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van het minder-dan-minimumloon, het nul-urencontract, de drukke koopzondagen of de lange rijen ongeduldige klanten rond de kerstperiode.

Toch vielen me ook toen al dingen op. (En dan heb ik het over meer dan tien jaar geleden alweer. Zucht. Ander verhaal.) Zo was ik - uiteraard - fan van een boyband. En zodra er een nieuwe single binnenkwam legde ik die netjes opzij voor mezelf. Dat was standard practice, sommige collega's hadden laatjes vol cd's die rustig bleven liggen tot het hoofdkantoor de prijzen verlaagde. Want alleen personeelskorting was niet genoeg, natuurlijk.

Het gekke was alleen dat die laatjes niet overvol zaten omdat de muzieksmaak van mijn collega's zo breed was, maar omdat dat hoofdkantoor nauwelijks aan prijsverlagingen deed. Die ene single heb ik bij mijn vertrek, na twee jaar dus, terug in de bakken gezet. De prijs voor een schrijfje met drie, hooguit vier nummers was toen nog steeds 15,95. En tegen die tijd had ik de cd natuurlijk al geleend, geluisterd en... laten we zeggen: op een cassettebandje gezet.

Dat prijsbeleid is volgens mij nooit veranderd. Games begonnen altijd met een vreselijk hoge prijs, ergens rond de zestig, zeventig gulden, en dat waren ze dan een jaar of wat later nog steeds. Terwijl andere winkels - waaronder het opkomende Media Markt - de ene stuntaanbieding na de andere hadden. Niet alleen in de eerste week na een release, maar ook daarna bleven games en cd's daar enkele euro's goedkoper.

En voor de voortreffelijke service hoefde je ook al niet meer met alle geweld de platenzaak binnen te stappen. Die service was er wel, hoor, begrijp me niet verkeerd - het voelde bij FRS altijd minder als een fabriek dan bij MM - maar weinig mensen kwamen een platenzaak nog binnen op zoek naar iets specifieks zonder allang te weten wat ze wilden hebben. Ik heb het in die twee jaar maar één keer meegemaakt dat iemand op basis van een leuke cd vroeg of ik verder nog tips had. Ik heb het onthouden omdat dat de enige keer was waarop ik iemand die Matchbox 20 kocht ook naar huis stuurde met het album van Deep Blue Something - twee van mijn eigen favorieten.

Dit was voornamelijk even mijn persoonlijke herinnering aan een van mijn werkgevers. Het nieuws in de gaten houdend, zal ik binnenkort nog wel een paar stukjes schrijven. Want als hoofdredacteur van Digitailing heb ik ook een en ander gehoord en gezien van ontwikkelingen binnen deze platenzaak. En nu vraag ik me toch af of die zin hadden...

Het meest recente nieuwsbericht op Nu.nl vind je HIER.

It's Not Procrastinating When It's Actual Work. Right?

Image: theorange.co

It's been a longish while since I actually felt the urge, the need to write. To get started on one of my many ideas, hopefully labelled "projects" in my head that have been lying about for a while or that have just recently popped up.

The thing is... As much as I would love to sit down and just devote all my time to a whole new "book" (whichever that would turn out to be, by the way), whether it's just for myself or for a possible contest or something, I fear to get started when I know I can only devote so much time to it.

That's one of those things NaNoWriMo taught me. That I work wonderful things when I get to devote an entire month of my son's naps to writing one specific story, to the full exclusion of everything else except blog posts about said specific story.

But right now, it's mid-May and I have four deadlines coming up. Four translations, two of which are short (compared to what I'm used to), and two are full-length Young Adult novels. Two deadlines are around the end of this month (or at least, that's what I want them both to be), and the others have one month each for completion. That may sound like an ocean of time, but translating takes time and brain cells and concentration, plus I have to type all the words myself. It's a bit like writing a novel, but just in a different language. And with the already-written-story next to you. Still, all jokes aside, if you want it to be a good translation, it will take time and concentration and effort. Juggling an entire story that you want to write in that same month... not a good idea.

So while I get to hide safely behind four deadlines - and feel wholly and totally justified in saying that this really isn't procrastinating - it does feel like a bit of a bummer not being able to write an entire story when I actually want to. I might write bits and pieces here and there, of course, but I just can't devote the same quality time to this as I could back in November, during NaNo.

Although on the other hand I'm content with that too. I love my job. I love translating. I love being able to get one book ready for publication in a different language so that even more readers can enjoy them. I love having a published book in my hands that I've slaved over. I love seeing my name hidden away on the pages. I love being able to immerse myself in an existing story, taking a book apart like only translators can - because that, too, teaches me so much about writing.

Beleefd tot aan de laatste klik

Image: forbes.com

De telefoon gaat. Ik neem op. (Tot zover niet heel spannend, geef ik toe.) "Met VulNaamHierIn, van BedrijfWeetIkHet. Zal ik u even uitleggen waarover ik bel?" Mijn antwoord: "Eh, ja, dat lijkt me wel handig ja."

Je hoort meteen dat die reactie niet op zijn scherm staat. Even valt hij stil, maar na een korte grinnik ratelt hij dan toch zijn standaardverhaal af. En ik merk dat ik al na drie woorden denk: waarom doe ik dit toch steeds?

Je weet namelijk meteen al dat je Weer Zo'n Bedrijf aan de lijn hebt. Zo eentje met een spectaculaire, geweldige aanbieding voor ondernemers. Zo eentje die precies op maat naar jouw wensen iets voor je kan regelen-installeren-aanbieden. Op dat moment maakt het nog niet eens uit of het om printerinkt of een complete beveiligingsinstallatie gaat, maar dat was het laatste. Geloof ik, want na een halve zin was ik alweer gewoon mijn Twitterberichten aan het lezen.

Netjes wacht ik tot meneer klaar is met zijn opdreunverhaaltje. Ook al vraag ik me ondertussen af waarom ik hem niet allang heb onderbroken met het antwoord dat nu komt: "Het lijkt me niet erg interessant voor mij, ik heb geen interesse."

Blijkbaar is dat niet een afwijzing, maar een uitnodiging om nog meer te vertellen en ongeveer de helft van het praatje te herhalen. Want waarom denk ik dan dat het niet interessant zou zijn? Dat kan ik nu toch niet weten? En jahoor, het geldt ook gewoon voor zzp'ers en zo...

Weer laat ik de man beleefd zijn verhaal doen. Stom natuurlijk, maar ach. En als het stilvalt zeg ik, dit keer ietsje zelfverzekerder: "Ja, nou, ik heb toch geen interesse." Terwijl ik natuurlijk had willen beginnen met: "Dat zal allemaal best wel, maar zoals ik zojuist al heb gezegd..." Of de kortere variant: "Nee, dank u, klik."

Maar dat kan ik dus niet. Ophangen terwijl hij nog praat. Of hem onderbreken en zeggen nee, geen interesse en dan ophangen. Ik kan het echt niet. Als hij nou gemaild had, was het gewoon "delete" en wegwezen, maar aan de telefoon kan ik dat dus niet. Elke keer hoop ik weer dat mijn eerste "geen interesse" (in welke vorm dan ook) duidelijk is. En elke keer zien ze dat als een reden om het hele verhaal net iets anders nog een keer te vertellen.

Ik uitte mijn frustratie op Twitter: "Wat heeft een Bel-Me-Niet-register voor zin als bedrijven je nummer dan via de KvK opvragen?" Netjes met hashtags. Waarop de KvK reageert. Met een link. Met advies over hoe ik me voor dergelijke direct mail kan afmelden. Ha, en wie zegt dat Twitter a waste of time is?

Oh, voor wie dat ook interessant vindt: klik hier voor de non-mailing indicator van de KvK.

'Ik heb een rumbly in mijn tumbly'

Eerder deze week plaatste ik een blogpost (dat is om te beginnen al zo'n heerlijk Nederlands woord) in het Engels. Toen ik het artikel deelde via Facebook, verscheen er een link: "vertalen met Bing". (Ja, ik zal wel in de verkeerde browser hebben gezeten, geen idee.)

Voor de grap klikte ik op de link. Gewoon om te kijken wat deze Machine Translation, deze vertaalcomputer, ervan zou brouwen. Het resultaat was voorspelbaar (maar onvoorstelbaar) slecht.

De originele tekst luidde: "I woke up from a suffocating dream this morning. It still hasn't quite let me out of it strangling hold, even though I'm doing my best to shake it."

Daarvan maakte Bing: "Ik wakker uit een verstikkende droom vanmorgen. Het niet heeft nog steeds heel laat me uit het wurgen houden, hoewel ik doe mijn best te schudden." (Ja, lees die nog maar een keer.)

Een collega-vertaler deed hier een schepje bovenop door Google Translate te vragen de zinnen van Bing terug te vertalen naar het Engels. Moet kunnen, zou je denken. Nou...:"I wake up from a dream this morning suffocating. It still has not really let me out of the strangle hold, although I do my best to shake."

Andersom toch ook maar even geprobeerd, om Google Translate - en Microsofts Bing - een tweede kans te geven. (Ik ben een optimist, so sue me.) Dan krijg je dit:

Google Translate vertaalt: "Ik werd wakker uit een verstikkende droom vanochtend. Het is nog steeds niet helemaal laat me eruit wurgen greep, hoewel ik doe mijn best om het te schudden."

Waarvan Bing dan terugvertalend maakt: "I woke up from a suffocating dream this morning. It's still not quite let me strangle hold out, although I do my best to shake it."

Wat mij opvalt is dat ze niet allebei precies dezelfde vertaling geven. Dat doen twee vertalers hoogstwaarschijnlijk ook niet, niet bij een compleet werk, in elk geval. Maar dat heeft te maken met achtergronden, voorkeuren, kennis en weet ik wat niet nog meer. Bij Bing en GT is het een kwestie van programmeren. Eentjes en nulletjes. En dan blijkt dus dat er voor vertalen geen simpele formule is die elke computer "zomaar eventjes" kan toepassen.

Geen echte verrassing, maar voor veel mensen behoeft zoiets dus een dergelijke toelichting. Vervolgens liet ik beide vertaalservices nog even een klein Poeh-favorietje vertalen om het af te leren. I have a rumbly in my tumbly. Vandaar die titel. Als je niet weet wat het is, laat je de bronwoorden gewoon staan.

De 'o gut, morgen is het Moederdag'-man

Image: (c) Gloudo.nl 

Morgen is het Moederdag. En goh, wat zag ik vandaag in het winkelcentrum toch veel mannen opeens.

Bij de inpaktafel van Kruidvat stonden twee vrij forse mannen te stoeien met inpakpapier. Uiteraard hadden ze voor moederlief (of, wat waarschijnlijker is: voor hun echtgenote) zo'n heerlijke kant-en-klare niet-meer-over-nadenken cadeauset van badolie, schuimsmurrie of een lekker luchtje met een strik gekocht, en die dingen zijn ook onmogelijk in te pakken.

Bij Blokker liepen twee wat jongere mannen rond met zo'n blik van "o nee, het is al half vijf en ik heb nog niks, hoe moet dat nou." Waarop de een ongeduldig tegen de ander zei: "Ja, kies nou maar gewoon wat." Waarschijnlijk waren ze al een tijdje op zoek... Ik ben niet blijven kijken, maar moeders krijgt ongetwijfeld een snuisterijtje of een typisch Blokker-cadeau dat "altijd handig" is in het huishouden.

De bloemenzaak draaide overuren met zo'n beetje al z'n personeel dat kilometers doorzichtig plastic rond plantjes, boeketten en hier en daar een simpel roosje draaide. Echt zo'n dag waarop iedereen klaagt dat Moederdag en Vaderdag en Valentijnsdag van die commerciële uitvindingen zijn, maar toch nog even snel z'n jas aan trekt om ook iets te halen. Want ja, dat wordt wel van je verwacht, natuurlijk. En alle moeders halen nog even snel een lekker gebakje in huis voor bij de koffie.

Ik ga dit jaar voor de originaliteitsprijs. Mijn moeder houdt van planten, maar krijgt dit keer de doe-het-zelf-versie in de vorm van bollen. Omdat ik het plaatje en de naam Stargazer zo mooi vond. Ze krijgt een flesje Almdudler (jaaaa, ik heb ze gevonden - in Nederland!) omdat dat speciaal is en ze dat al helemaal nooit verwacht (o ja, en omdat ze Oostenrijkse is). En daarbij een heerlijk kitscherig solar-lampje. Omdat het niet geeft als je die per ongeluk laat branden, en het lichtje niet wordt uitgeblazen op balkon.

En ik? Mijn man is er ook eentje van op-de-valreep-kan-het-ook-nog. Ik liep een boekhandel in en vond daar wonder boven wonder niet alleen Engelstalige boeken, maar ook precies de titel die ik graag wilde hebben. Voorbestemd, zeg ik. Goed, hè? Nou morgen nog even kleuren met de kleine en ik heb er ook een tekening bij voor in het plakboek. Happy Mother's Day everyone!

Snippet of a dream, because I had to write it

I woke up from a suffocating dream this morning. It still hasn't quite let me out of it strangling hold, even though I'm doing my best to shake it. It creeps up on me when I'm unaware, that little moment between taking my mug of hot milk out of the microwave and placing it underneath the coffee maker for a fresh shot of caffeine.

My father died last August. We were told that he suffered from cancer in February of that year. It was an aggressive form, one that might be temporarily shocked into paralysis, but never eradicated. They made no promises. They gave us no deadline, just words of warning. Ever since that evening I prepared myself for the inevitable. When it came, I went on auto pilot. So much to arrange, to do, to take care of. An incredible amount of paperwork I had never expected or even considered. Whatever questions I had, I shoved to the back of my mind. I went into work mode. I worked, I arranged, I took care of things.

And now this dream.
This dream that demands I write it down.
Once, twice, three times, however many it takes.
So here it is, a snippet.

Strooizout

Image: Creative Difference

Mijn tweejarige zoontje heeft vandaag een speciaal thema, en dat is: "Niet doen!" Dat wil zeggen: hij doet iets, roept vervolgens met grote, ronde ogen "niet doen!" en gaat door naar het volgende project. Ja, errug leuk.

Knopjes van de printer indrukken. Laatjes opentrekken en de inhoud eruit vissen. Een zoutvaatje leegstrooien op de (zwarte) salontafel. Met een bekertje in de aarde van de kamerplant graven, want dan lijkt het net koffie. Papa's koffiebeker pakken, maar liefst wel met de schaar die er vlakbij staat. O, nog een tweede schaar, da's helemaal mooi meegenomen. De telefoon van de haak halen, "Hallo? Ja? Doei!" zeggen en hem ernaast laten liggen. Heel hard "nee!" roepen als ik vraag of meneer een volle luier heeft en piepend wegrennen (en ja, die luier zit dus echt wel vol). En dan ondeugend naar me grijnzen vanaf de andere kant van de woonkamer met z'n lieve straaloogjes en die kuiltjes in zijn wangen. En dat is alleen vanochtend nog maar.

En dus is vandaag zo'n dag waarop ik mijn koffiebeker tegenkom in de kast en niet denk: "Hè?" maar "O, daar was hij dus gebleven." En de koffie? Die is nu wel koud ja. (Maar goed, je moet bij elke kindercalamiteit zoals een tafel vol strooizout ook altijd eerst een foto maken en dan pas opruimen, en zo.)

Vanochtend dacht ik namelijk fijn te kunnen werken aan het volgende hoofdstuk van mijn nieuwe boekvertaling, een kinderboek vol avontuur. Ik zat goed en wel een kwartier achter mijn tekstverwerker toen ik via de babyfoon hoorde: "Mama? Mama! Maaa-ma!"

Ik hoop dus dat hij straks moe genoeg is om 's middags wat langer te slapen. Dan moet ik van mezelf Twitter, e-mail en al die heerlijke afleidsels maar uitzetten en me echt even alleen concentreren op de tekst die ik moet vertalen. Want even een hoofdstukje afmaken terwijl hij achter me door scharrelt is - in elk geval vandaag - net iets te gevaarlijk.

En dan ziet hij me dit blogverhaal tikken en zegt: "Tillen!" Vervolgens zit hij bij me op schoot, drukt zijn hoofdje tegen me aan en is helemaal gelukkig. Ha, anders ik wel. Ja, ik weet het wat dat betreft wel zeker. Lang leve het freelancen!

Reviews Come in All Shapes and Sizes

http://articulateandintricate.com

This week I happened to stumble across Anne Rice's Facebook page and ensuing clamour about the fact that she shared a negative review of one of her books, inviting comments (as always), which resulted in book blogger bashing. I'm not pointing any fingers, but I think once you publish your book and it's out there, unfortunately, that means it's fair game for everyone. Including those who don't like your story or style or characters or cover art.

Just recently I've been reading a book that became more and more of a challenge to finish. And not only do I review each book I read, but this one was also meant to be reviewed from the get-go. But how to go about saying that out of five stars you can only give approximately two?

The thing is, it's easy to find fault with works that aren't your own. You have distance and a particular taste or expectations that might not be met. But I think that in reviewing a book you don't like, you have to be able to explain why it only gets two out of five stars, or why not one out of five or the safe three out of five (not bad, not good). I've tried my best to support my argument in a way that, hopefully, isn't offensive to the author. I can't imagine how long it took her to write the entire novel - I only know a little of what that is like - or what she poured into it. And after all, she did get her book published.

I believe I rewrote and edited my review about six times. I wanted to be concise, explaining why I didn't like the book without bashing it. And even though the review has been approved, I do feel a little stuck in Apology Mode right now. Even though I don't have to be. My book review is my personal opinion, and yet...