Wat ik nu toch aan het lezen ben...

Een tijdje geleden kreeg ik zo'n mooie e-mail met een aanbod voor een vertaalklus. Het was een spoedje en betrof dan ook maar een klein deel van een boek. Er werd gezegd dat het om 'lichte erotiek' ging. Nou maakt mij dat op zich niet uit, maar toen ik me ter voorbereiding op mijn deel door de eerste hoofdstukken van het boek worstelde, dacht ik toch even: als dit 'licht' erotisch is...

Ik heb net genoeg gelezen om de personages te kunnen volgen qua karaktertrekken (die hebben ze zowaar, maar ze zijn wel erg tweedimensionaal), en heb me op het vertalen gestort. Dat ging goed, ondanks het zoeken naar bepaalde termen - je wilt toch een soort afwisseling hebben en ongeacht het feit of het om de seks gaat of niet, toch ook weer niet bij elke zin platter uit de hoek komen dan echt noodzakelijk (mijn smaak, geef ik toe) - en met de vertaling was ik best tevreden. De opdrachtgever gelukkig ook.

Nu ligt boek twee hier. Weer hoef ik maar een deel te doen, maar het leek mij toch handig om de rest dan wel te lezen, aangezien bepaalde verwijzingen in 'mijn' stuk nogal onduidelijk waren. Dus, oké, ik ga boek twee lezen.

En dan stuit ik na een paar hoofdstukken op een ergernis. De schrijfster heeft namelijk in totaal drie boeken geschreven van elk ongeveer 180.000 woorden. Dat is veel voor een gemiddeld boek, kan ik je zeggen. Gezien het feit dat het vooral draait om de zogenaamd lichte erotiek verbaast het mij nauwelijks dat de hoofdpersonen gemiddeld zes keer per dag te keer gaan. Maar wat me nu echt begint te irriteren is dat er zo weinig variatie in zit. Ook in die scènes... die vind ik toch al vrij voorspelbaar worden, ondanks een paar extra ranzige toevoegingen en een afwisseling van locatie (straks hebben ze echt alle denkbare plekken wel gehad)... Maar ik begin me te storen aan de verhaalelementen eromheen.

Er zit een soort van verhaallijn in. Maar er gebeurt ontzettend weinig mee. De hoofdpersonen kennen we nou wel - van hun onhebbelijkheden en onzekerheden tot hun uiterlijk zonder kleren aan. We weten hoe meneer te werk gaat en hoe hij zijn zin weet door te drijven. We weten hoe de jongedame daarop reageert en erover twijfelt. Het punt is alleen dat ze hun geloofwaardigheid wat mij betreft in boek twee wel beginnen te verliezen, want ze doen allebei - ondanks hun twijfels, spijt en 'ervaringen' - nog precies hetzelfde.

Ja, ik weet het. Niemand koopt zo'n boek of trilogie omdat het zo'n ijzersterke plot bevat. En toch vind ik dat een beetje jammer. Want het effect van die scènes begint - volgens mij - toch ook al enorm af te nemen bij boek twee. Het is al heel erg dertien-in-een-dozijn. En natuurlijk zal de schurk uiteindelijk het licht zien en bijdraaien, maar allemachtig, om daar bijna 600.000 woorden over te doen... It's a bit much. Bij elk ander boek zou het schrijfadvies zijn geweest: scènes die aan het verhaal niets toevoegen, dienen te worden geschrapt. Dat werkt hier dus duidelijk anders...