Retail: aanbod op dieet

Image: Creative Difference

"Free Record Shop failliet verklaard", kopt Nu.nl. De investeerder heeft geen extra kredietregelingen kunnen treffen met leveranciers en zou ook te maken hebben met de torenhoge schuld van de FRS, die alleen al aan de Belastingdienst een paar miljoen moet betalen. Via de faillissementsaanvraag hoopt de keten alsnog een doorstart te kunnen maken...

Dat is een beetje de samenvatting rondom Free Record Shop, waarover ik laatst al een terugblik schreef. Ik zou het jammer vinden als FRS ophoudt te bestaan. Het was toch altijd de designated platenwinkel, en de meeste concurrenten (Van Leest, door FRS opgekocht, Music Store, Music House, zelfstandigen) zijn al verdwenen uit het retaillandschap.

Straks kopen we onze cd's en wasmachines, bedden en boeken, fruit en groente, auto-onderdelen en luiers allemaal bij één enkele winkel. (En Bol.com doet al heel erg zijn best om die kant op te gaan. Nog even en zij komen met fysieke winkels om het straatbeeld te redden. Zou wel een idee zijn.)

Want laten we eerlijk zijn: winkelcentra zijn de afgelopen jaren al flink door de mangel gehaald met het verdwijnen en bijna omvallen van diverse winkelketens. Bij mij in de buurt staan er heel veel winkelpanden leeg die van lieverlee maar stickers van winkelende silhouetten en bloemetjes op de ramen krijgen, dan lijkt het minder erg. (Tot je op de stickers gaat letten.)

Maar wat hebben al die sluitingen tot gevolg voor het aanbod, zowel aan winkels als aan producten? Elk winkelcentrum heeft nu dezelfde winkels. En in die winkels is het aanbod hetzelfde. Winkels die nog cd's verkopen hebben allemaal hetzelfde handjevol goed verkopende en populaire artiesten. En films. En computerspellen. Zelfs een dedicated winkel als Game Mania (dat overigens buiten het faillissement blijft) heeft rekken vol met één nieuwe titel. En dat voor alle consoles apart, dus een rek of vijf voor één spelletje.

Zo is de klant dus al snel aangewezen op internet en vormt online shoppen een steeds grotere bedreiging voor de winkelier die wel uurloon en huur en electriciteit moet betalen voor een winkel met personeel die liefst zeven dagen per week geopend moet zijn, ook al verkopen ze op zondag nauwelijks extra. Een winkel die ongeveer hetzelfde verkoopt als de buurman, en die dus ook met acties en prijzen de klant probeert te lokken.

En door al hun gestunt wordt het voor de kleine zelfstandige in hun midden steeds lastiger het hoofd boven water te houden, en voor je het weet plakken ze een nieuw setje van diezelfde zo-zie-je-niet-dat-dit-weer-een-leeg-pand-is-stickers op een tweetal etalageruiten, terwijl de voorbijganger zich afvraagt welke winkel daar dan ook alweer zat.