Friday 18 December 2015

What's Under My Hat

I've been keeping Things under my hat. For a while now, too. Figured it was the best place to keep them. Always within reach, but invisible to others. But either my hat's shrinking, or my cup of ideas runneth over, 'cause I'm having a hard time keeping it all to myself. Or, rather, I've read somewhere that if you set yourself a goal (or a dream, or a wish), it might actually help to tell others about it. The revelation - if not the people you reveal it to - might help you focus on actually getting it done.

Of course I'm talking about a book. And since this is me, when I say 'book' I mean 'books'. The thing is, however, that if I'd written this post a year ago and listed the ideas-in-limbo (as opposed to works-in-progress) it wouldn't have looked the same as the one I'm writing now. Not all of the ideas have vanished, but some have either thinned out, shelved themselves for the time being, or simply lost the competition to some others.

I did yet one short story officially published this year, plus a fragment that made the top ten in a finish-this-excerpt-with-a-fragment-of-your-choice competition. And it felt extremely good. It was fantastic, and I'm committed to writing a new Sinterklaas story for next year's publication as well. And maybe more...

That's one of the things on the back burner. There's also the Big Book for Mums (that isn't going to be called the Big Book for Mums) I'm toying with. Something that, I think (and hope) isn't out there yet, or not enough. I've found out over the last year that this is something I really want to write, but apart from finding the time I'm struggling with how on earth to structure it. (It's a great excuse, especially since there's absolutely nothing on paper yet that could possibly be structured.)

Then there are some stories bouncing around in my head. A few were there last year, a few are brand new, but most are only slippery bits without a real... structure. I know, if I get behind the computer and just start typing already, something might shape up all by itself, but I'd prefer it if I had some sort of guiding line and plot idea to go by before I start - before I delete more than I keep.

Still, this all sounds like I've got it together extremely well, and I don't. My weeks are mostly taken up by the combination of kids and deadlines for translations. The school routine structures my days, and the youngest's sleeping pattern structures the time I have to get to work. I still find it hard (and I actually mean impossible) to make time to write more than a blog post, and even that I can only manage every now and then.

Resolutions for 2016 aren't hard to come by. Most have to do with writing my own thing - and feeling confident enough that once I do, I might be able to submit it to publishers. But in reality it'll still be the paid translations that fill up my planner, because I don't dare say no, and I'm not that confident that I'll be the next big publishing success. So we'll see, and try, and keep up the good work.

To you and yours, a wonderful holiday season and may the new year see at least some of your cherished dreams come true.

Tuesday 8 December 2015

Count your blessings, but do it quietly

When I was growing up, I discovered something about my life. Every time I thought that things were going great - and made the mistake of saying so - they went downhill faster than a rocket-powered toboggan. Usually this had something to do with external influences (from my point of view, you see). Sometimes me and my parents would go for a ride, have a good time, and as soon as I was inclined to look back favourably on the day, the first drumrolls of a thunderous row could be heard.

There was always something. If school went great, then one of my so-called friends would probably do something awful or treacherous. If 'things' were going just fine at my house, that meant that there was either some gasket about to blow or something would come crashing in from the outside - a bad day at dad's work, a mean kid at mom's school, an acquaintance with health issues...

Long story short: lately I've been feeling very pleased with all that we've managed to accomplish. Two lovely, healthy children, who get to grow up in a house of our own (well, the mortgage is ours), the eldest has a great time in school, I love the job I get to do and I love it even more that I get to do it from home. After a turbulent couple of months over a year ago, the dust has settled at my husband's job, too, where things were looking up and going rather smoothly. I may have said something to that effect, too. Not very loudly, but still.

But still.

Now, with Christmas all of two weeks away, my husband's employer has rather rudely informed all employees to show up for an impromptu meeting at the end of the work day. No matter what other plans you may have had, they can't be that colossally important. The tone of the e-mail is clear: Be There. No Excuses.

Just as I'm about to wonder if the manager has a terrible sense of humour and is only going to hand out Christmas bonuses after he yells: 'Gotcha!' the news comes in: tomorrow is the day of reckoning, when everyone will find out whether they'll still have a job to go to the day after. It sounds like a sick joke on the very Monday of the week that is supposed to end with a nice get together to celebrate the festive season.

The company is doing well enough - last I heard, they were short-staffed to handle everything adequately. And considering that the Boss has his own pleasure yacht and they've only just finished a new office lay-out with ludicrously expensive glazed panels for cubicles, I find it difficult to believe that money is tight. Still, 'for the company's well-being' the head honcho's have decided to embark on an internal reorganisation. Everyone who's currently employed there will learn tomorrow in which of the three big black hats their name has landed: you're staying (until next time, Gadget...), you get to stay but you'll be doing something else from now on, or you're holidays are about to start a whole lot sooner than you thought.

Personally, I think this kind of announcement should be illegal right before Christmas. Seriously. (Plus their method is rather questionable: everyone now probably had a restless night, staring at the sword over their heads, to wait for the appointed talk today to see if it drops.) And there's been more bad news lately - a close relative with a terrible diagnosis. I'm trying not to think about the old adage that bad things tend to come in threes.

I'm also trying hard not to listen to that wise little girl I used to be - the girl who, even as we speak, is shaking her head inside mine and whispering: 'You never should've said it out loud... Now look.'
It's a difficult feeling to shake.

Friday 30 October 2015

Supermoeder

Binnenkort wil ik een serie boekrecensies plaatsen over 'opvoedboeken' in de breedste zin van het woord: door moeders, voor moeders, over moeders en natuurlijk ook over kinderen.* Misschien dat ik daar nog iets meer over zal schrijven in blogvorm, zodra ik er een paar gelezen heb. Maar ik doe het allemaal in het kader van inspiratie geven aan andere moeders, en stiekem ook inspiratie opdoen voor een idee waar ik zelf al enige tijd mee rondloop.

Maar zoals gewoonlijk steekt het dagelijkse leven er een stokje voor. Er komt altijd wel iets tussen dat de beschikbare tijd op een dag ernstig inkort, of de concentratie tot een ragfijne substantie weet te schudden. In elk geval ben ik ermee bezig, ga ik me inlezen, komen er recensies en stukjes en wie weet zelfs (ooit) een nieuw blog of gewoon meteen een boek...

Tot die tijd even dit, voor jou, voor mij, voor ons allemaal:


Een van de leuke ansichtkaarten van Uitgeverij Snor in de serie producten rondom Relax Mama, het boek van Elsbeth Teeling, met illustraties van Moniek Paus. Ik vind dit zelf de beste van het hele setje, omdat je dit gewoon af en toe moet horen, van wie dan ook. (Er staat een Supermoeder in Actie onder, hoor, maar ik weet niet zeker of ik de hele afbeelding mag plaatsen. Dus bestel ze gewoon!)

Zoontje ziet de kaart staan, met daarop de afbeelding van de superheldin en zegt: 'Wie is dat?'
'Dat is Supermoeder, een heldin!'
'Dat ben jij niet, hoor.'
'Huh?'
'Nee, want dat is niet de goede kleur haar.'


*De recensies zullen op mijn boekenblog en op Stay At Home Mama.nl komen te staan, de blogs hier, op mijn mamablog en/of ook op Stay At Home Mama.nl. 

Sunday 30 August 2015

The Things You Stumble Upon While Doing Research


This is a quote from The King of Terrors by Henry Scott Holland, or so Wikipedia (the source of the above) tells me. Whether or not the oft-quoted (but to me unknown) passage does justice to his overall sermon or theology is one thing, but this particular passage just spoke to me. 

Eight days ago marked three years in which my father is dead and gone. I think about him daily, yet rarely speak of that, or him. I don't know why. Maybe it's because nobody else does either.

But this piece sums up how I feel. How I still feel, even after three years. And how I'm sure he'd feel if he had anything to say about it. Except the part of meeting again. He didn't have much hope that there would be a whole lot more than black, bleak nothingness. Which isn't so bad - because if there is nothing, and you do cease to be... you tend to not notice that blackness and bleakness anyway.

Just thought I'd share this.

Friday 7 August 2015

Mama's die bloggen. Ik ben er ook een, maar toch.

Mocht je me nog niet zo lang kennen: ik ben ambitieus. Met vertaaldeadlines tot al na Oud en Nieuw en een hoofd (plus digitaal notitieboekje) vol ideeën voor verhalen en schrijfplannen voor boeken ben ik al blij als ik nu heel even twee dagen niet móét maar mág werken (ik heb genoeg blogs om bij te werken, tenslotte, en de Vakantiebieb-app loopt eind van de maand af) terwijl de kleintjes slapen. Als het al lukt om ze dat tegelijkertijd te laten doen.

Eén van de schrijfplannen in mijn hoofd heeft meer te maken met het mama-zijn dan met al die andere dingen die ik doe. En daarom ben ik alvast maar 's lid geworden van een FB-groep waarin allerlei mama's linkjes plaatsen naar hun eigen blogs, in de hoop meer lezers te trekken. Dat wil zeggen, de groep is ervoor bedoeld om meer blogs van anderen te ontdekken, maar aan de berichten te zien plaatst iedereen met name zijn eigen schrijvelarijen zonder echt naar die van anderen te kijken. Ach, het zij zo. Het is ook maar een experiment.

Al verbaast het me wat er allemaal voorbijkomt. Net als ik zitten de meeste mama's boordevol eigen ervaringen die ze met anderen willen delen - voor het geval iemand er iets aan heeft. Er zijn vele moeders die bloggen over hun dagelijkse gezinsleven, inclusief de knutselwerkjes van de kinderen en de laatste creatie die de oven in is gegaan op een regenachtige middag. Allemaal leuk en gezellig, en je kunt zelf kiezen of je die blogs wilt lezen of niet.

Maar er gaan er wel heel veel over mode en winkelen. 'Ik ben bij deze winkel geweest, wil je zien wat ik heb gekocht?' En dan voor de zekerheid erbij: 'Voor de kleine, natuurlijk', want het is een mamablog. Maar nee, ik hoef de inhoud van jouw shopping bag niet te zien hoor, dank je. Of iemand die een nieuwe lippenstift of oogschaduw test. Ja, dat kan. Ik heb niks met make-up, dus ook dergelijke blogs sla ik over. En dan kom je vanzelf bij mama's die alles recenseren wat los en vast zit.

Een opruim-concept van Ikea (ik noem het nog steeds gewoon een stel dozen), een ovenschotel-recept van internet, een self-tanning product (je mag het héle proces meekijken, van verpakking openen - jottem, een uitpakparty! - tot het aanbrengen, weghalen en het resultaat, en de tussenstand na een week), de bijtring van Bijt-R-Op-Los, en de nieuwe luiers volgens verbeterd recept van De Drogist.  De mama die supereerlijk vertelt wat een kreng haar kind eigenlijk kan zijn, en dat ze zich wel 's heeft afgevraagd of dat achter-het-behang-plakken alleen maar een gezegde is of niet. O, en er zit er zelfs een bij die met video en al iedereen bijpraat over, jawel, haar wortelkanaalbehandeling. En als je het echt even niet meer weet, dan zoek je een 'tag' op om in te vullen. Een soort FAQ die je dan voor jezelf invult.

Oké, denk ik dan. Zo'n bloggende mama ben ik dus niet. Ik vertel wel over mijn ervaringen als thuiswerkende moeder, over bepaalde mijlpalen, en misschien dus binnenkort over een (of meer) van de (boek)ideetjes in mijn hoofd, maar ik geloof niet dat ik iemand ooit een kijkje ga gunnen in mijn kledingkast, boodschappentas of aan kom zetten met het lijstje Tien Tips Om Het Rommellaatje Op Te Ruimen (you know you've got one!).

Laat ik maar lekker mezelf zijn. Dat is denk ik meteen ook het beste schrijfadvies wat ik kan bedenken voor al die mogelijke toekomstige bestsellers. (Ja, sorry, net een leuke blog gelezen van Myrthe van Blossom Books over wat je vooral niet moet doen als je een manuscript inlevert.)

Thursday 30 July 2015

Dit is de shortlist, en jij staat er niet op!

Dat ellendige moment waarop ein-de-lijk de uitgekozen verhalen van een wedstrijd bekendgemaakt worden. Het nog net iets ellendigere moment waarop je ziet dat jij er niet tussen staat. Waarna je ook ineens bedenkt dat ze acht verhalen zouden selecteren, en het er vier zijn. Was de rest dan, ondanks de vriendelijke disclaimer dat alle inzendingen uiteraard een genot waren om te lezen, gewoon zo slecht?

Over ellendige momenten gesproken. Die twee van hierboven zijn eigenlijk nog helemaal niets vergeleken bij de onwetendheid die daarna volgt. Want dat je niet zou winnen had je jezelf ook allang ingeprent, al vanaf het eerste hoofdstuk, en al helemaal vanaf het moment dat je op 'verzenden' drukt.

Maar wat ik me van een vorige wedstrijd kan herinneren is dat je verhaal dus afvalt zonder dat je er nog maar iets over hoort. Was het... slecht? Te kort? Te lang? Was de stijl anders dan ze voor ogen hadden? Sloot het onderwerp niet helemaal aan bij wat ze wilden lezen? Hebben ze wel meer gelezen dan de synopsis en een alinea?

Je weet het niet. En dat moment is ellendiger (en langduriger) dan die andere twee samen. Echt waar. Want als het slecht is... dan heb je juist iets aan feedback om het beter te maken. En als het helemaal niet slecht is, maar gewoon niet helemaal het soort verhaal dat ze wilden lezen, dan is dat net zo fijn om te weten.

Ik heb het eerder gehad, met een wedstrijd voor zomerverhalen. Ik zat ook daar niet bij de genomineerden, maar uit alleen de titels van die verhalen bleek al dat mijn stuk een heel andere kant op ging, en gewoon niet aansloot bij het happy-go-lucky genre dat ze blijkbaar wilden zien. Hun keuze zei dan ook niets over kwaliteit.

Gelukkig is de jury van deze wedstrijd wél bereid aan diegenen die dat willen een korte feedback te geven via mail. Tof! Ja, goed, nou is het weer zenuwachtig afwachten op het Oordeel en schrikken bij elke melding dat er nieuwe mail is, maar het is in elk geval iets. Ben benieuwd. Ben heeeeel erg benieuwd...

Lees meer op mijn schrijfblog Pssst... ik ben aan het schrijven.


Friday 10 July 2015

Favourite Quote: the feline faces

I came across this gem in a book I'm currently translating, but I love it! It describes so perfectly something that's become more and more standard these days: the feline faces.

Cosmetic surgery has warped the faces of every woman over thirty; they don't look younger, just not quite human in a way society has decided to pretend not to see.
- Claudia Gray, A Thousand Pieces of You

Men and women alike undergo plastic surgery, not just once, but several times, to 'improve' lord knows what they thought was wrong with them. And for some reason, after a few tweaks, they all start to look alike. Their faces obtain a feline quality, something cat-like, something prowly.

Skin around the eyes is stretched too wide, drawn too far back. The nose has been reshaped according to its owner's wishes, but now attracts more attention than it could possibly have ever done by its own, natural self. Cheekbones are nearly protruding obstacles, eyebrows are painted on in a wheareabouts kind of way. People look at you from behind what looks more like a mask than a face. And nobody even beats an eyelash any more.

Thursday 16 April 2015

Dus jij doet ook mee aan die wedstrijd? Leuk. Slik.

Toptip: beloon jezelf met een chocomedaille!
Enige tijd geleden heb ik besloten mee te doen met een of andere schrijfwedstrijd - als ik tenminste gehakt kan maken van de verhaalflarden in mijn hoofd. Die zwerven namelijk nog eens naast de al bestaande verhaallijnen rond, en de gaten in de plot van dat losse verhaal zijn nu nog gigantisch.

Ik heb al vijf inspiratieboeken erbij gepakt, vol tips en instructies over het schrijven van een (kinder)boek. Een daarvan was een nogal recht-voor-je-raap-tekst (met heel nuttige informatie), en voor het eerst denk ik eventjes: whoa, ik weet niet of ik dit wel ga redden.

Gelukkig was ik niet van plan om te denken: ik weet niet of ik dit wel kán. Ik wil het kunnen. En ik snap ook best dat je niet even achter een laptop kruipt, een compleet boek uit je mouw schudt en vervolgens een week later uitgevers kunt gaan lastigvallen. Weet ik best. En daarom lees ik die boeken ook: ik wil goed voorbereid te werk gaan en niet halverwege het schrijven zodanig vastlopen dat ik maar weer stop en er weer een onafgemaakt verhaal op mijn harde schijf staat.

Laatst las ik een tweet van een schrijfster. Zij heeft haar een uitgeefcontract te danken aan een gewonnen schrijfwedstrijd. Inmiddels is ze bezig met deel twee en een heel ander boek dat ook al een uitgever heeft. Maar deze schrijfster tweette dus heel opgewekt dat ze tiende was geworden bij een recente schrijfwedstrijd, en dat ze volgend jaar gewoon weer mee zou doen.

Op dat moment slikte ik even. Een auteur die al boeken heeft gepubliceerd, die druk bezig is met de opvolgers ervan... die doet dus mee aan een wedstrijd waarvoor ik ook misschien ooit wel 's een verhaal zou willen maken? Vertaler of niet, ik ben een doodgewone beginner en misschien wel een vreselijke amateur, en dan moet ik het dus opnemen tegen mensen die al boeken op hun naam hebben staan? Al-le-me-ma-chies.

Daardoor laat ik me niet meteen uit het veld slaan. Meedoen aan wedstrijden is een goede oefening, dat hebben al twee schrijfboeken me verteld. Ik merk het zelf ook als ik dingen verzin voor Flash! Friday, al doe ik dat dan in het Engels en gaat het om korte stukken ongeveer 200 woorden. Maar ik ga wel twijfelen. Meedoen aan een wedstrijd die blijkbaar ook gepubliceerde schrijvers trekt, dat vind ik toch wel een beetje... eng, denk ik. Het lijkt ergens op een nutteloze oefening.

Combineer dat vooruitzicht met een 'uitdagend' tijdgebrek, en ik vraag me af of ik me niet moet beperken tot wedstrijden voor kortere stukken, of met een deadline van volgend jaar. Alhoewel er dan - hopelijk - toch altijd vertaalklussen komen die voorrang hebben. Ach ja, we zien het wel. Misschien moet ik het mezelf ook weer niet te moeilijk maken. Ik wil graag schrijven, maar naast vertalen en mama zijn moet ik er ook voor zorgen dat ik overeind blijf, en dus op tijd ga slapen. Voorlopig dus maar documentjes vol aantekeningen aanleggen en dan maar zien wanneer zich wat tijd voordoet...

Monday 16 March 2015

Erfgoedlijstnominatie: het Winkelcentrum (zoals het vroeger was)

Vorige keer schreef ik een blogje over koopjes en kortingen, en hoe misleidend die soms zijn. Dat geldt niet alleen voor de winkels, maar zeker ook online. Denk aan speciale spaarprogramma's waarmee je punten kunt inwisselen voor een bepaalde korting op een artikel... waarbij dat artikel dan in feite weinig goedkoper is dan elders. Waar je met een paar klikken al achter kunt komen.

Maar daar heb je het weer: online. Veel impulsaankopen vinden tegenwoordig online plaats, om nog even tot een bepaald bedrag te komen voor extra korting, gratis verzendkosten, of een ander presentje. Webshops hebben bovendien de handigheid dat ze alle koopjes allemaal handig bij elkaar staan, zodat je heerlijk vanuit je luie stoel in één keer door alle aanbiedingen kunt browsen, desnoods per categorie.

De voordelen van thuiswinkelen zijn wel bekend, en de fysieke winkels hebben er steeds meer last van, als ik het toenemende aantal leegstaande panden in ons winkelcentrum mag geloven. Als er al een nieuwe winkel opduikt, dan is het een Outlet, een Haal-Hier-Je-Spullen-Nog-Goedkoper, een Rommelwinkel of een zaak met tweedehandsspullen.

En zo ontstaat de vicieuze cirkel. Want hoe meer winkels er verdwijnen in het winkelcentrum, hoe sneller iemand geneigd is dan maar alles online te bestellen. Ik zie het aan mezelf, met boeken. Ik heb geen echte boekhandel meer in de buurt, Engelse boeken verkopen ze niet bij Bruna* (en ook in de boekhandel twee steden verderop is het aanbod klein), en veel meer dan de standaard bestsellers en de nieuwe releases van uitgevers die ervoor betalen om in de folder te staan, liggen er niet. De stap om dan ook maar kleding, huishoudelijke apparaten en andere spullen online te bestellen wordt steeds kleiner.


Hoe ironisch om te horen dat Blokker medewerkers op straat zet, en dan te ontdekken dat er twee deuren verderop net een Budget-winkel geopend is die dringend op zoek is naar medewerkers. Beide winkelformules vallen namelijk onder dezelfde holding.

Het straatbeeld in het winkelcentrum gaat er overigens ook niet op vooruit. Er zijn heel veel lege winkels, de meeste inmiddels beplakt met raamstickers, zodat de leegstand minder opvalt, en er duiken steeds meer outlets op, die weinig tot geen aandacht besteden aan de presentatie van de winkel, want ze zitten er niet lang genoeg of geven daar geen geld aan uit, want dan worden de producten weer duurder.

Volgens mij is het maken van 'belevingswinkels' niet de juiste reactie geweest. Een tijd geleden was dat namelijk de hype: het ging om strak, sleek en gestroomlijnd. Ik kan me die eerste testwinkels van Free Record Shop nog wel herinneren; je kwam er voor een hele beleving. Blijkbaar zit de gehaaste consument (parkeergeld!) daar dus ook niet op te wachten.

Maar wat als het doorslaat de andere kant op? Wat als er allemaal winkels komen met uitsluitend showmodellen om ze even te zien, te voelen en te testen, waarna je bij de kassa afrekent bij de webshop van de winkel om je product naar keuze alsnog thuisbezorgd te krijgen? Of misschien opent Bol.com wel fysieke filialen in Ikea-stijl, met een restaurant en een ballenbad voor de kinderen.

Op social media is in de boekenwereld de hashtag #weneeddiversebooks ontstaan. Over de broodnodige diversiteit die je in boeken nodig hebt. Maar eh... #weneeddiversestores. Wat is een winkelcentrum zonder boetiekjes en zelfstandige en concurrerende winkels? Ik moet er niet aan denken dat er straks een handvol grote ketens overblijven die geen enkele overlap kennen in het aanbod. Lijkt me vreselijk saai, toch? Ik hoef ook geen winkelcentrum met alleen nog maar kapperszaken, eetgelegenheden, een dump-je-kind-hier-en-neem-het-ervan-speelplek, supermarkten en hier en daar een servicepunt om pakketjes te retourneren of spullen in te leveren voor reparatie. Wat mij betreft mag het Winkelcentrum-Zoals-Dat-Vroeger-Was (zei ik dat echt? Yikes!) op een erfgoedlijst.

Ik zou heel benieuwd zijn hoe retailers het landschap zelf zien. Welke kant gaat het op? Welke kant moet het vooral niet op gaan? En wat kan een keten of winkelier of zelfstandige daar aan doen? 



Sunday 15 March 2015

'Thuisblijfmoederen is keuze' - ja, maar niet voor iedereen even ongedwongen

Zo af en toe komt er op internet een zogenaamd journalistiek stuk voorbij (althans, daar ga je van uit als het een krant betreft) dat niet meer is dan een rant, een tirade. Een column die nog het meest wegheeft van een ingezonden brief van iemand die eventjes stoom moet afblazen. Of van iemand die expres opruiend schrijft in de hoop reacties uit te lokken. Dat gold zeker voor 'Thuisblijfmoeder zijn is nog altijd een keuze', van de website van (hoe kan het ook anders) de Telegraaf.

Eigenlijk zou je op zoiets niet moeten reageren, het niet meer aandacht moeten geven. Maar uit de reacties onder het artikeltje blijkt dat veel meer mensen zo kort door de bocht denken. Dan toch maar een weerwoord. Of op z’n minst een nuance of twee.

De schrijfster die een vaste plek heeft in het panel van de rubriek ‘Wat Zij Denkt’ heeft een Mening, en dat is haar goed recht. Helaas kiest zij ervoor deze op te schrijven op een manier die weinig journalistieks heeft, die neerbuigend en soms zelfs domweg aanvallend is, om het woord ignorant nog niet eens te laten vallen. Moeten 'wij moeders' elkaar niet juist steunen? O, wacht. Ze heeft geen kinderen.  Ze heeft katten.

Een parafrase volgt hieronder, maar samengevat is zij fel (met nadruk op fel) tegen het idee dat thuisblijfmoeders een minimumloon zouden ontvangen. (Een idee dat zij weer tegenkwam op website vrouw.nl en dat al ook eerder over internet gonsde.) Haar motivering is dat moeders die thuisblijven er helemaal zelf voor kiezen dat ze hun "eigen leven en persoonlijke ontwikkeling in de wachtstand … zetten om voor [hun] kinderen te zorgen" en dat ze daar niet ook nog betaald voor dienen te worden, want dat mag de belastingbetaler (lees: zij) natuurlijk weer ophoesten.

Gut, mens, je moest eens weten wat we als  belastingbetalers allemaal niet crowdsourcen. Er gaat hier in de buurt een leegstaand gebouw voor zeven ton tegen de vlakte dat in zijn leegstand al miljoenen gekost heeft. Een thuisblijfmoeder steunen lijkt me dan een stuk nuttiger, waarmee ik nog steeds niet wil  zeggen dat een bevalling automatisch recht dient te geven op minimumloon. Zo gemakkelijk laat ik me dan weer niet vangen.

Maar de schrijfster houdt vol: thuisblijven bij je kroost is een keuze. (Parafrase vanaf hier:) Maar je zou toch gek zijn als je een dure studie op die  manier vergooit en er vrijwillig voor kiest je sociaal te isoleren, om toe te geven aan je 'toewijding' (ongetwijfeld aardig bedoeld, maar zelfs dat klinkt als een sneer) en tot over je oren in de luiers te duiken? En welke vent wil er nou een vrouw die niks anders te vertellen heeft dan wat er in de huiskamer gebeurt? Nou, dan is het simpel: als je ervoor kiest thuis te blijven, dan zijn de gevolgen ook voor jou - en dan krijg je ook geen geld uit de grote staatsspaarpot. Dan moet je op de zak van je man teren, hoor. Lekker puh. (Eind parafrase.)

Nou, daar gaan we dan: Thuisblijven is voor sommige mama's een keuze, voor andere niet. Dat is al nuance één. En binnen die tweedeling is er misschien meteen al ruimte voor een minimumloon, want bij je werkgever de ziektewet in gaan en een arbeidsplek bezet houden waar een ander van droomt is ook niet alles, toch? En dat geldt slechts voor die arbeidsongeschikten die het geluk hadden een werkgever te vinden.

Binnen de groep thuisblijvers die daar he-le-maal zelluf voor kiest zijn er bovendien ook mama's die wel werken, in wat voor parttime hoedanigheid ook. Dat zou nuance twee zijn, maar aan het betoog te merken vallen uitzonderingen als ik buiten het vizier, omdat ik nog het fatsoen heb te werken voor de pakken luiers en Nijntje-boekjes die ik zo nodig moet hebben.

Dan is ook nog een grote groep werkende moeders die gewoon moeder wil kunnen zijn. Die het vreselijk vinden gedwongen te worden naar hun werk te gaan omdat ze anders niet rond kunnen komen, die hun kind wel naar de opvang móéten brengen - en dus ook daarvoor extra kosten hebben, want als er iemand ánders voor jouw kind zorgt, krijgt die wel betaald, nietwaar? Omdat het toevallig zijn of haar baan is om te doen wat jij thuis ook zou kunnen doen, maar dan gratis. Kromme logica? Ja, insgelijks.

Van kromme naar omgekeerde logica: als moeders er bewust voor kiezen te blijven werken, hebben zij dan alsnog recht op kinderopvangtoeslag, of vallen de kosten daarvoor ook onder de gevolgen die voor eigen rekening zijn?

Wat de schrijfster ook volledig negeert, is het feit dat moeder zijn een hele baan is. Een leuke baan met veel voldoening, maar toch een hele toer zo af en toe. (Even voor de niet-moeders: het is geen kwestie van een bakje voer neerzetten, een aai over het bolletje geven en verder zorgen dat de deur op een kiertje staat en je ziet ze wel weer als ze honger hebben.) Met één kind ben je (als het goed is) bijna de hele dag bezig, met twee of meer heb je het nog drukker. En nee, dat is geen beklag, maar een werkelijkheid  die in het stuk over het hoofd wordt gezien. Na een dag hard werken komt de kantoorganger misschien moe thuis, maar dat wil niet zeggen dat de mama die de hele dag thuis was 's avonds niet even moe (of erger) neerploft in bed. Vaak nog met het nadeel dat haar harde werk nauwelijks gezien of erkend wordt.

'Thuisblijven is een keuze, een luxe. Als je je die kunt permitteren, hoef je ook je handje niet op te houden bij de staat,' is de conclusie van het stuk. Voor die gezinnen die  op een enkel salaris net weten rond te komen, waarbij het gaan werken van de moeder alleen maar betekent dat de crèche betaald kan worden, vind ik dit wel erg kort door de bocht. En zo zijn er meer uitzonderingen te bedenken.

De schrijfster doet het echter voorkomen alsof een thuisblijver die keuze maakt in haar riante villa, omdat manlief bakken met geld verdient en ze het zich makkelijk kan permitteren om dan ook meteen maar een heel elftal aan kinderen te 'nemen'. Want ga alsjeblieft niet beweren dat de thuisblijfmama niet deelneemt aan het economische verkeer, of dat de kinderbijslag nou zo'n vetpot is, want dat is gewoon niet zo. Vele thuisblijfmoeders hebben vele redenen, en het zou zo mooi zijn om hen niet af te vallen met een doordravend, belerend stuk - vooral niet als de schrijfster er zelf misschien aan denkt ooit een van hen te worden. Een moeder, bedoel ik.

Mocht dat ooit gebeuren, dan wens ik het haar van harte toe zelf te ervaren wat het moederschap aan je leven kan toevoegen. Moge zij dan een weloverwogen en geïnformeerd besluit nemen om gewoon te blijven werken (of niet). En weet: niet alle moeders zijn er even gelukkig mee om van de KDV-juf te horen dat hun kind zijn eerste stapjes heeft gezet waar ze niet bij waren. Dat hij de hele middag heeft gehuild terwijl zij achter hun bureau belangrijk zaten te wezen, en ze er niet waren om hem te troosten. En voor wie dat wel kan: een pluim.


Thursday 5 March 2015

A whole lot of Dutch

Image found HERE, according to
Google Images (I can't access Pinterest)
I'm working on a story. It's in Dutch. So are the last four books I've read (on writing), not to mention all the fairy tales I've been reading to my son. The reason I'm writing a story in Dutch is because it's for a local competition, and I'm pretty sure they're not expecting anything in English.

But I miss English. Yes, I've been translating several English over the past months, and my latest reading book is on writing, and is actually On Writing (by Stephen King), but it feels like all I do is write in Dutch. But it's my own fault for keeping several blogs in my native language.

So I've decide to rekindle my friendship with this blog, rather than just feeding it a nice book quote every so often. I want to write more in English, even though it's a second language to me, because I've noticed that in coming up with ideas for stories (I don't dare call them 'books' just yet), I usually write them down in English. Especially when the story is for a young adult audience.

But here's the rub. If I want to write something (let's just assume I can manage to find the time to do so eventually) that will hopefully be published here, in my own country, it should be in Dutch. I could write in English and submit to foreign publishers, but the competition there will probably be even more killing - from native English speakers to others who have decided to write in English.

I have seen another competition pop up, with a deadline somewhere in May, and I would love to be able to send in a manuscript. Even if it's just for the exercise of writing an entire book, in English. With the added bonus that it will actually be read by an editor, provided it doesn't disappoint on the first page, of course. 

But, naturally, I have deadlines up the wazoo, including the story deadline for my Dutch attempt. The story is done, it needs editing and rewriting now. Which means it would be an absolute shame not to send it in, but I need to find more time to spend on it first. Which in turn means that I doubt I'll find the time to also write my English children's book.

So far, there is only an Idea. A very small idea, because as yet I have no clue what exactly I could let my main character experience. I like her, so far, but she isn't much more than a silhouette at this point. Which is a shame, 'cause if I had some sort of game plan, it wouldn't be so hard to find time to type it all up. It's the construction phase, the drawing of the plans that I find the most time consuming, because it all has to add up (for the most part) before I can create the world she inhabits. Also something I have not yet decided upon.

Perhaps I had better return to 'writing' my translation, finish the current book so I can get on with the next two that I've got lined up... They, at least, are a sure thing (and a paycheck, even if it's a small one). If I manage to write another story in either language, that would be fantastic. Especially if I manage it on time to send it in. But considering my deadlines and whatnot, that would probably require a small miracle.


Tuesday 24 February 2015

'The pleasure of reading'

Oh, it's high time that I post something on this blog (too)! How about a wonderful quote, in style with my current writing ambitions? 

“Until then, reading was just a duty, a sort of fine one had to pay teachers and tutors without quite knowing why. I had never known the pleasure of reading, of exploring the recesses of the soul, of letting myself be carried away by imagination, beauty, and the mystery of fiction and language.”

Carlos Ruiz Zafón - The Shadow of the Wind

Doesn't everyone who writes or wants to write hope for a bit of beauty in and mystery to their words? Oh, I know, Zafón is an extremely ambitious example, even in translation (Lucia Graves is an absolute master in creating the right atmosphere, and I say that with absolutely no knowledge of the original Spanish text), but just as one must dream, one must have ambitions.

For those of you who speak (or just read) Dutch and are curious about my writing adventure, I'm obviously blogging about that too. I'm a blogaholic. You can find it HERE. (Go on, click 'here'. It's a link, you know. It'll take you places.)

Korting, koopjes en andere lokkertjes

Ik zag net een bericht voorbijkomen in de nieuwsbrief van Digitailing: 'Nederlanders laten zich verleiden tot extra aankoop om korting te krijgen.' Ja, dat klinkt wel bekend. Dat je nog net even een extra truitje of rompertje mee bestelt om in aanmerking te komen voor korting of gratis verzending.

Een tijdje geleden ving ik echter ook een heel ander geluid op. Een ontevreden consument zocht zijn Facebookpagina op om zijn frustratie te uiten over een grote retailer, die op dat moment in een speciale actieperiode zat. Want, als je iets kocht in de actieweek, dan betaalde je géén btw!

Klinkt goed, toch? En dat scheelt algauw 21% van de prijs, denk je dan. De Facebooker was het daar niet mee eens. Hij had een bepaald apparaat op het oog, en wist daarom ook precies wat het ding kostte in de winkel. Ook wist hij dat er een kortingsweek aankwam, dus stelde hij zijn aankoop nog even uit.

In die kortingsweek bleek de eindprijs (actieprijs min btw) echter een paar euro's hoger uit te vallen dan de gewone prijs van een week eerder. Uiteraard zegt het bedrijf dat de prijzen (in principe) dagelijks variëren, en dat die afhankelijk zijn van wat concurrenten (in de buurt) op dat moment doen, actieweek of niet. Opvallend is dan wel dat die actieprijs zodanig hoger ligt, dat het apparaat zelfs zonder btw even veel kost als een week eerder met btw...

Daar ga ik verder niet over; waar het mij om ging is hoe snel je als consument zwicht voor rode stickers, kortingspercentages en rekken waar 'afgeprijsd' boven hangt. Zonder je af te vragen of het eigenlijk allemaal wel waar is. Is die trui van veertig euro inderdaad afgeprijsd? Of hing hij er vorige week ook voor veertig euro, maar dan zonder sticker op het prijskaartje? Is die handtas met maar liefst 70% korting echt een koopje, als de oorspronkelijke prijs volgens het kaartje 180 euro is?

Er gaat bij menig Nederlander toch echt iets kriebelen als hij denkt iets veel goedkoper te kunnen krijgen. En die impuls om dan nog even iets meer mee te nemen dan hij van plan was, werkt nog steeds het best in de winkel zelf. Niet online, waar hij snel een tweede tabblad opent en via een prijsvergelijker checkt of het niet ergens anders nog goedkoper kan. Maar zo in de winkel trekken die speciale rekken met afgeprijsde kleding, met laatste stuks en op = op toch altijd nog net eventjes de aandacht.

Waarmee ik, beste retailer, niet wil zeggen dat je alles maar op een koopje of actie kunt laten lijken als dat niet het geval is. Want de klant is kritisch genoeg. Niet iedereen zal op zijn mobieltje gaan prijsvergelijken in de winkel, maar er hoeft er maar eentje te zijn zoals de Facebooker hierboven, die zijn gerieven uit op social media, en dergelijke berichten worden maar al te gauw gedeeld. Maar wie weet is er iets te doen met speciale acties die uitsluitend in de winkel verkrijgbaar zijn, en waarvoor op de bijbehorende webshop slechts reclame gemaakt wordt (of een actiecoupon geprint kan worden)?



Sunday 22 February 2015

(Schrijf)Wedstrijdje doen?

Mocht ik het nog niet hard genoeg hebben geroepen: ik kom eventjes een beetje om in de deadlines (zei ze blij). Allemaal voor rond dezelfde tijd. En weet je wat? Ik ga ze halen, alle drie de vertaalprojecten. Die gaan nu eenmaal voor op dingen als zelf verhalen schrijven. En stofzuigen, en zo…

Maar ja, dan duikt opeens de ene schrijfwedstrijd na de ander op in je Facebook-nieuwsoverzicht. Intens gemeen! Bij de eerste weet ik me er nog wel uit te redeneren: nee, ik ga niet meedoen want ze willen een heel boek hebben (tussen 50.000 en 90.000 woorden). En ik ga het niet redden om binnen vijf maanden een heel boek helemaal af te hebben. Bovendien waren de thema's niet helemaal mijn 'ding', en kostte deelname geld.

Dus duikt wedstrijd nummer twee op. Gevraagd woordaantal: 15.000-30.000. Het genre is algemeen genoeg om te kunnen, en opeens vonkt er een idee in mijn hoofd. Ik vind het een leuk idee. Het heeft geen enkel raakvlak met de verhaallijnen die ik al had geselecteerd voor dit jaar. Het zou een spannend verhaal kunnen worden...

Mits ik een plot kan rondkrijgen, want zoals gebruikelijk is mijn idee een beginnetje met algauw wat randverschijnselen, maar een structuur zit er nog niet in. Wel een hoofdpersoon. Nee, wacht. Het gaat om de een, maar we kijken mee met de ander. Handig? Niet bepaald, maar die ander heeft wel meteen een naam. En hij wil niet meer uit mijn hoofd. Hij wil dit verhaal vertellen...

Lees meer schrijfblogs op mijn website.

Monday 26 January 2015

Over e-readers die je leesgedrag doorbriefen...

Misschien heb je het stuk van Roderick Nieuwenhuis op de NRC-website wel gezien, over e-reader gegevens die door Kobo zijn vrijgegeven. Het gaat daarbij bijvoorbeeld om jouw leesgedrag: welk boek lees je wel of niet uit, en hoelang doe je daarover? (Zie links onderaan.)

In dat stuk wordt meteen het beeld geschetst dat ook in mijn gedachten opkwam: stel dat uitgevers die dingen van alle lezers weten, zullen ze dan besluiten bepaalde auteurs of genres niet meer of juist wel in te kopen of te laten vertalen? Anders moet iedereen straks maar door zijn e-boek bladeren tot hij bij het einde is, anders heeft het nog nadelige gevolgen voor de auteur! - zie het voorbeeld in het artikel van de bestseller die dus blijkbaar niet zo best gelezen wordt.

Maar het originele bericht van Buzzfeed (zie eveneens onderaan) vertelt daar meer over. Ten eerste maken niet alle fabrikanten die gegevens openbaar, ten tweede zeggen uitgevers zich daardoor niet te laten beïnvloeden in de acquisitie of redactie. (Zéggen ze.) Volgens hen heeft dergelijke informatie meer waarde voor de marketingafdeling: zo zullen ze een auteur niet gaan vertellen dat er een probleem is op bladzijde 154 omdat meerdere mensen daar ophouden met lezen, maar zouden ze nieuwe verkoopsuccessen kunnen ontdekken om die betere pr-ondersteuning te geven, bijvoorbeeld.

Als dat waar is, zouden uitgevers op die manier ook nieuwe bestsellers kunnen ontdekken onder titels die door schrijvers op eigen titel zijn uitgegeven - waar je nu dus Goodreads voor gebruikt, bijvoorbeeld. Haha, dan moet elke schrijver in spé juist zorgen dat hij zijn werk desnoods gratis uitgeeft via Amazon, in de hoop als een gek gedownload en gelezen te worden. (En nee, dat meen ik niet echt, want dan ben je dus al je harde werk aan het weggeven, alleen maar in de hoop dat de juiste leesgedrag-gegevens worden doorgespeeld aan de juiste partijen.) Er zullen er maar weinig zijn voor wie die vlieger opgaat. Bovendien zegt dat ook nog eens niets over kwaliteit. (Er werd zelfs van het kassa-succes E.L. James al geroepen dat de Nederlandse vertaling zo veel beter was dan het origineel...)

In elk geval lijkt het mij maar niks dat mijn e-reader gegevens over mijn leesgedrag prijsgeeft. (En nog gekker dat ik straks van elk apparaat in huis toestemmingen moet gaan beheren!) Want theoretisch gezien kan een fabrikant dus ook gegevens gaan verkopen: zij leest nu dit boek, maar heeft ook die-en-die titels op haar reader staan. Dit boek heeft ze wel uit, dat boek is verwijderd na drie bladzijden, bij dat boek heeft ze aantekeningen gemaakt, dit kinderboek is tien keer (voor)gelezen, maar over dit boek heeft ze een maand of zes gedaan...

Zoals met de meeste statistieken heb je weinig aan cijfers zonder context. Zo zou je in het laatste geval kunnen denken: als je zo lang over een boek doet, dan vind je er dus niks aan, of dan is het lastig om door te komen. In mijn geval kwam het echter door een gebrek aan tijd, en het feit dát ik hem wel heb uitgelezen geeft al aan dat ik het boek de moeite waard vond. Maar dan nog, wil ik dat een uitgever of fabrikant dat allemaal zomaar te weten krijgt?

Daarnaast heb je gelukkig ook nog de markt van gedrukte boeken, waarover totaal geen data van het leesgedrag bestaat (behalve boekenblogs, maar er zijn er genoeg die een achterkant overtikken en dat een recensie noemen). Die boeken kun je uitlenen aan vrienden en familie, of ze staan juist een eeuwigheid in de kast te wachten voor je tijd of zin hebt om hem te lezen. Gebeurt dat met een e-boek, dan ziet de uitgever dat meteen als een slecht teken. Terwijl ik sommige boeken juist bewaar voor een moment dat ik ze echt even alle aandacht kan geven, en ze in één keer kan uitlezen. Ik moet er niet aan denken over de meest recente Zafón ook zes maanden te doen... dus die moet nog steeds even wachten.


In reactie op het artikel van het NRC, door Roderick Nieuwenhuis: http://www.nrc.nl/boeken/2015/01/26/je-leest-e-books-dan-lezen-uitgevers-en-e-bookproducenten-met-je-mee/ dat op zijn beurt is gebaseerd op http://www.buzzfeed.com/josephbernstein/publishers-know-you-didnt-finish-the-goldfinch-heres-what-th#.kxL8K0pnp van Joseph Bernstein voor Buzzfeed.