Free Record Shop ruimt op

Image: Creative Difference

Het is een beetje flauw om te roepen: Free Record Shop heeft eindelijk een grote opruiming. Maar een beetje waar is het wel. Ook al schrok ik toch een beetje van al die gele stickers overal, ik vind het niet heel erg gek dat de grootste platenzaak van Nederland in zulk zwaar weer terechtgekomen is.

Ik heb er gewerkt. Ooit. Twee jaartjes. Zo'n gap year tussen school en studie en tijdens mijn propedeuse. Ik heb er leuke tijden beleefd en mijn man leren kennen, dus geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van het minder-dan-minimumloon, het nul-urencontract, de drukke koopzondagen of de lange rijen ongeduldige klanten rond de kerstperiode.

Toch vielen me ook toen al dingen op. (En dan heb ik het over meer dan tien jaar geleden alweer. Zucht. Ander verhaal.) Zo was ik - uiteraard - fan van een boyband. En zodra er een nieuwe single binnenkwam legde ik die netjes opzij voor mezelf. Dat was standard practice, sommige collega's hadden laatjes vol cd's die rustig bleven liggen tot het hoofdkantoor de prijzen verlaagde. Want alleen personeelskorting was niet genoeg, natuurlijk.

Het gekke was alleen dat die laatjes niet overvol zaten omdat de muzieksmaak van mijn collega's zo breed was, maar omdat dat hoofdkantoor nauwelijks aan prijsverlagingen deed. Die ene single heb ik bij mijn vertrek, na twee jaar dus, terug in de bakken gezet. De prijs voor een schrijfje met drie, hooguit vier nummers was toen nog steeds 15,95. En tegen die tijd had ik de cd natuurlijk al geleend, geluisterd en... laten we zeggen: op een cassettebandje gezet.

Dat prijsbeleid is volgens mij nooit veranderd. Games begonnen altijd met een vreselijk hoge prijs, ergens rond de zestig, zeventig gulden, en dat waren ze dan een jaar of wat later nog steeds. Terwijl andere winkels - waaronder het opkomende Media Markt - de ene stuntaanbieding na de andere hadden. Niet alleen in de eerste week na een release, maar ook daarna bleven games en cd's daar enkele euro's goedkoper.

En voor de voortreffelijke service hoefde je ook al niet meer met alle geweld de platenzaak binnen te stappen. Die service was er wel, hoor, begrijp me niet verkeerd - het voelde bij FRS altijd minder als een fabriek dan bij MM - maar weinig mensen kwamen een platenzaak nog binnen op zoek naar iets specifieks zonder allang te weten wat ze wilden hebben. Ik heb het in die twee jaar maar één keer meegemaakt dat iemand op basis van een leuke cd vroeg of ik verder nog tips had. Ik heb het onthouden omdat dat de enige keer was waarop ik iemand die Matchbox 20 kocht ook naar huis stuurde met het album van Deep Blue Something - twee van mijn eigen favorieten.

Dit was voornamelijk even mijn persoonlijke herinnering aan een van mijn werkgevers. Het nieuws in de gaten houdend, zal ik binnenkort nog wel een paar stukjes schrijven. Want als hoofdredacteur van Digitailing heb ik ook een en ander gehoord en gezien van ontwikkelingen binnen deze platenzaak. En nu vraag ik me toch af of die zin hadden...

Het meest recente nieuwsbericht op Nu.nl vind je HIER.