Graag of niet hoor, meneer #dtv

Had ik me toch even een soort Lisette Jonkman-momentje zeg. Ik doel hiermee op haar recente blog op Viva over reacties van mensen op Marktplaatsadvertenties, niet op boekcontracten of iets dergelijks. Maar het medium dat mijn nekharen overeind liet staan, was Twitter.

Er kwam een tweet voorbij waarin iemand met hashtags als 'please', 'svp' en 'aub' naast het gebruikelijke 'dtv' wilde weten of iemand misschien bepaalde dvd's had. Volgens de tweet was zijn dementerende moeder daar namelijk enorm mee geholpen. Nou had ik dus geen dvd's, maar wel nog videobanden liggen die nog van mijn vader zijn geweest. Als ik daarmee iemand op zo'n manier een plezier kan doen, dan mogen ze wel opgehaald worden.

Dus reageerde ik met de mededeling dat ik wel videobanden had, maar geen dvd's. De eerste reactie was: ja, maar 'dat is het antwoord op de verkeerde vraag'. Met andere woorden: ik vroeg om dvd's. Dus. Die 'dus' stond er niet bij, maar gevoelsmatig hing die al tussen de regels door te gluren. Gek genoeg kreeg ik de neiging me te verontschuldigen: ach, ik dacht misschien heb je nog zo'n vhs-apparaat staan, je weet maar nooit. Denkend aan die arme moeder van hem - want stel dat niemand dvd's te geef heeft en ze zouden wel een videospeler hebben of kunnen krijgen/lenen... Eigenlijk vond ik het best aardig van me, op zo'n meedenkende manier.

Maar in het tehuis is het niet handig om zo ontzettend veel verschillende apparaten te hebben in een kleine kamer, liet de vrager weten. Waarom ik daar nog op reageerde, geen idee. Maar toch: ik vermoedde al dat het om een tehuis ging, dus vandaar dat ik even dacht dat ze daar nog zo'n apparaat hadden, maar goed, ik heb dus geen dvd's.

Daarmee dacht ik dat de kous wel af was, maar toen kwam de echt tenenkrommende reactie: het gaat ook om een tehuis, maar wel eentje in het nú. Met zo'n smiley-tekentje dat elke opmerking die eraan voorafgaat moet goedpraten. De twee tweets die als eerste in me opkwamen heb ik niet geplaatst, maar in plaats daarvan gooide ik het over de cynische boeg. Ik stelde hem voor dat hij de dvd's (voor zijn arme moeder) ook gewoon zelf kon aanschaffen.

Weer een reactie: 'dat is nóg een antwoord op een andere vraag'. Goh, alle vrijgevigheid die ik aan het begin voelde was nu echt wel helemaal weer weggezakt. Om nog meer commentaar tegen te gaan, tikte ik dat ik er nu wel weer klaar mee was. Waarop de vrager zich toch nog even liet horen met een schamper: 'heel goed! :)' (Smiley binnen de aanhalingstekens, dus ja, die zat er ook bij.)

De verleiding was even groot om terug te tweeten: je kunt maar graag het laatste woord willen hebben. Maar dat was me te ironisch, want daarmee zou ik dan... Of ik zou weer zo'n opmerking terugkrijgen die me echt voorgoed zou genezen van hulpvaardigheid via social media. In plaats daarvan tik ik nu dit blog, dus een klein beetje het laatste woord willen hebben zit er wel in, al is het overgrote deel van deze tikoefening toch dat ik dit even uit mijn systeem moet krijgen voor ik ga vertalen. #SorryNotSorry

I want to write, and I want it right now!

One Day... There will be an actual book with my name on it as the author. Even if I have to make my own printer spit it out.

Seriously. If I could have little edible books made of all my translations, I'd have a nice silver platter with at least 65 different cupcakes on it. No kidding. And I'm incredibly proud of that achievement, too.

And yet, I want more. I've always wanted to write. Ever since I was a little kid, borrowing names from my parents' friends to write and draw a little story. I still want to write, and now that I've crowbarred that door open a bit more, the ideas are flooding in. I do write those down, but there just isn't enough time in the day to do more than that.

I know that most published authors, when asked for writing advice, say that there is no such thing as 'I have no time'. Then you make time, they'll say. It's true, to a large extent. But sometimes you really just don't have time. Where do you think the more than 65 translations come from? Add to that a small kid and a baby, and it's a miracle I manage to get the laundry done on time every week. No kidding.

That's probably my one thing for 2015. If I had to make New Year's Resolutions, it would be: to write. You see, publishers usually only accept entire manuscripts, or a large chunk of one. Which means, the book has to have been written by then. (That's ignoring the fact that your manuscript then ends up on a pile, collecting dust with many many others, hoping it might stand out and be noticed. Which is what they are all hoping for. One big pile of hopefulness.)

But there's a vicious circle lurking. I must find time or make time to write an entire book, which you could call an investment of time. Meaning: it's a great job but it doesn't pay a dime, unless you actually do get discovered amid the Pile of Hopefulness, and that can easily be months (or years) later. Add to that not really having any time to spare, for using what time I have to be with my children and to translate books (which does pay something, at least), and all your enthusiasm resembles that of a dog chasing his tail.

All that said and done, I will write something substantial again, soon. I will discover my Show, Don't Tell button somewhere and get into Tha Zone and have something worthy of consideration. There are plenty of ideas to elaborate on, after all. Now to find some time... at some point.

More show, less tell, even less time

Not too long ago I decided to give writing - or submitting, to be more precise - another shot. I had a few snippets and fragments to revisit, a short story that could do with another edit and I saw this picture of an Asda cake that nearly hurt my teeth just looking at it, and I decided to write a short story to accompany it, all for a contest.

That contest is still open (you can still vote for both, but since they're Dutch I'm not sure if you can read either of them very well), and I did get one other story of mine published in an online literary magazine, so all in all it was already worth it.

But wouldn't you know, the one story out of all of these that I really had high hopes for is the one that came back from a publisher with some lovely feedback... but still a 'no'. I should show more and tell less. Ah, Nemesis, thou art back. I've put so much feeling into the story, made it work in a good progression from beginning to end, with a dash of pathos and a helping of humour, but it's too telly, and not showy enough. Well, I'll just have to get back to that whenever I can find some time.

Thing is, I really do appreciate the feedback. I can work with that. The rest of the e-mail was pretty positive, too. Just that the publisher wasn't really looking for chicklit (which that story happened to be), that sales figures were dropping in that genre and that they planned on publishing even fewer titles next year. Meaning, they can be even more selective about the few that make the cut.

But unlike So Many Other Writers I can't just erase my planning and dedicate what little free time I have to writing. Even when I do sit down and type for a bit, I never know when I'll be able to get back to that story. There's the kiddies, but mainly the deadlines for the translations I'm working on. That I love working on. They come first, however much I love to write and however much I'd love to write. There just isn't enough time in the day, week or even month to do *everything*.

Which simply means that I'm a mommy first and a translator second. That's what I do and what I love doing. It's my job, and I'm pretty good at it, too. Writing is a dream, an ambition, an aspiration. But it'll have to wait. And that's not a pathetic excuse to procrastinate, but a decision that you sometimes have to make.

'Eh... één koffie... van de muur... alstublieft.'

In onze krant staat een berichtje over een nieuw initiatief: "koffie van de muur". Iemand koopt daarbij van tevoren alvast een kop koffie voor een ander die dat niet kan betalen. Een wijkcentrum begint daar deze week mee, en er komt speciaal een wethouder langs om het startsein te geven.

Het idee is overgewaaid uit Napels, meldt het artikeltje. Je neemt koffie en rekent er twee af, dan komt er een streepje op een bord aan de muur. Zo ziet iemand anders dus dat er een kopje koffie alvast is betaald, en hij of zij kan daar dan gebruik van maken. Het is een ontzettend sociaal idee, dat toont dat er nog mensen zijn die iets voor een ander willen doen, zegt het stuk. Het moet ervoor zorgen dat ook mensen 'die het niet breed hebben' naar het buurtcentrum komen.

Het is een mooi idee. En de groep die geen geld heeft voor een bakkie koffie bij het buurtcentrum - dat overigens toch echt geen Starbucks-tarieven hanteert (of anders zijn prijsbeleid moet aanpassen) is wellicht een stuk groter dan we denken. Maar die mensen kunnen ook iets verder lopen naar de dichtstbijzijnde supermarkt om daar gratis een bekertje koffie te drinken (want ook daar is aanspraak) zonder daar specifiek om te hoeven vragen. Want ik kan me voorstellen dat het toch een drempel is, om te vragen naar dat gratis bakkie koffie, waarna iedereen ziet dat de krijtstreep weer van het bord wordt geveegd.

En aangezien de bijdehante types de halve wereld hebben, wie zegt er dan dat degene die vraagt naar een 'koffie van de muur' ook daadwerkelijk die paar muntjes niet kan missen? (Vergeef me mijn scepticisme, maar ik heb net het zoveelste bericht gelezen over functionaris X die bij Goed Doel Z ik weet niet hoeveel euro's heeft verdonkeremaand. En er is me op straat iets te vaak gevraagd om 'een eurootje voor een bakkie koffie' door iemand die er alles behalve koffie mee wil halen.)

Ik ben benieuwd of dit initiatief slaagt. Of er veel Nederlanders zijn die alvast een bak koffie vooruit betalen - of dat ze toch liever trakteren en zien wie de koffie krijgt. Ik ben benieuwd of er veel Nederlanders zijn die om die gratis bak vragen - of dat ze dan toch liever even doorlopen naar de supermarkt.

Misschien is het toch handiger om een spaarpotje neer te zetten naast de kassa en van die donaties kopjes koffie uit te delen. Of wie weet kan een buurtcentrum ook wel gewoon zelf af en toe gratis bakjes koffie schenken zonder dat er iemand voor betaalt. Gewoon omdat die mensen het niet zo breed hebben. En zodat ze de weg naar het buurtcentrum wat eerder kunnen vinden.

Bron: http://www.deweekkrant.nl/pages.php?page=3041156

Van 'wanker' tot 'shanizzle' - #vertalen

UrbanDictionary.com

Zo af en toe praten de tieners in de boeken die ik vertaal ook echt als tieners. In elk geval wel in het boek dat dit najaar moet verschijnen: The Rock 'n' Roll Diaries, van Jamie Scallion.

De afgelopen maanden heb ik mogen werken aan zeer uiteenlopende vertalingen: een avontuur in de ruimte met zeer vijandige taartjes en rare ruimtewezens, een roman die me zelfs na twee keer doorlezen nog een brok in mijn keel bezorgde, een avontuur met een buitengewoon vreemd stel circusartiesten, het slot van een serie waarin de wereld bijna was vergaan (je maakt wat mee als hoofdpersonage in een Young Adult-boek), het begin van een serie waarin iemand tot de ontdekking komt unieke gaven te bezitten, een boek met een nogal getroebleerde tiener van het If-I-Can't-Have-Him-Nobody-Can-soort en nu een verhaal over een stel jongeren dat een rockband vormt... om indruk te maken op een meisje.

De vorige alinea klinkt als een geweldig stuk zelfpromotie (moet ook kunnen), maar ik wil er vooral ook mee aangeven wat een uiteenlopende verhalen en dus ook personages en schrijfstijlen er zo af en toe voorbij komen. En het verhaal over de band - The Rock 'n' Roll Diaries - vormt geen uitzondering. Het is een van de drie Britse boeken van dit jaar, en dat merk je ook meteen aan het taalgebruik (en de humor). En dat is natuurlijk waar het bij het vertalen allemaal om draait.

De typisch Britse uitdrukkingen vliegen je om de oren, meteen al vanaf bladzijde één: "when I was a little Year 7 scrotum", "the fittest girl in the school" "massive bangers", "#wellgutting" en een geweldig scheldwoord als een "dickless twat". Daar mag ik dus een passende vertaling voor vinden. En eigenlijk vind ik het Nederlands lang niet zo rijk aan schitterende scheldwoorden. Een jongen is algauw een eikel of een klootzak, een meisje een trut of een teef, als je niet meteen overstag gaat om het woord bitch over te nemen uit de brontaal (want dat klinkt toch altijd net wat hatelijker dan "trut", toch?).

En dat dit boek ook nog eens heel hip doet, bewijst het gebruik van de hashtag hierboven al, maar ook een uitdrukking als: "I thinkt it would definitely make people read about my shanizzle." Je watte? 

Ik weet dat "fo shizzle" iets als "zeker weten" betekent. Volgens mij heb ik dat van Snoop Dogg opgepikt toen hij nog gewoon Snoop Dogg heette (voor hij besloot dat hij weer gewoon zo heet). En het meestal vrij behulpzame (maar soms ook domweg botte, want niet-geredigeerde) woordenboek Urban Dictionary legt dan ook nog uit dat "shizzle" twee dingen kan betekenen, afhankelijk van hóé je het zegt (zie afbeelding). Maar "shanizzle" geeft dan weer geen nuttig resultaat, al denk ik dat ze in dit geval hetzelfde uitdrukken.

Dus dit lijkt me weer een echte uitdaging, met veel opzoekwerk op (lang leve) internet. Want je wilt toch wel precies de juiste toon vangen, en niet alleen maar met een handvol standaardkreten aankomen...

Apparatus respondentus vulgaris-fobie

Gigaset mét antwoordapparaatfunctie

Onze huisarts had zo'n handig systeem bedacht om herhaalrecepten aan te vragen: een beveiligd gedeelte op zijn website. I-de-aal. Niet meer netjes binnen kantooruren in de wachtrij aan de telefoon hangen met zo'n deuntje dat de rest van de week niet meer uit je hoofd wil (Tijuana Taxi, anyone?), maar gewoon even surfen wanneer het jou uitkomt.

Goed, je moest wel een halve medische encyclopedie invullen aan specifieke data over jouw medicijn en eventuele aanvullende opmerkingen (informatie die zij nog specifieker in hun computer hebben staan dan jij op het etiket van de verpakking die je dit keer zowaar niet had weggegooid) - die vervolgens genegeerd werden omdat je precies hetzelfde recept uitgedraaid kreeg als je altijd al had gekregen, ongeacht jouw vragen of wensen. Maar toch. Best handig.

Toch is die functie opeens verdwenen. De assistente vond het namelijk níét handig. Dus is de link van de website verdwenen en mag je je recepten voortaan ouderwets telefonisch aanvragen. Niet bij de assistente, overigens, maar via een speciaal menu dat je uiteindelijk naar een antwoordapparaat leidt.

En ik heb dus een hekel aan antwoordapparaten. Mijn eigen apparatus respondentus vulgaris-fobie. (Ja, ik hou van Roadrunner & Coyote.) Een soort onuitlegbare angst voor dat moment na de piep. De hele inleiding van de huisarts over wat ik allemaal bij de hand moet hebben als ik mijn verzoek inspreek werkt precies zo als de wandeling naar die plek helemaal voor aan de klas, vlak voor je je spreekbeurt moet houden. Ik wéét gewoon dat ik zoiets stoms als mijn naam of geboortedatum ga vergeten te vermelden. Als de stem eenmaal zwijgt als aanloop naar de piep, voel ik mijn hart in mijn keel kloppen.

Vraag me nou niet waarom. Dat is net als met de angst voor spinnen: ik weet ook wel dat het niet logisch is (en de eerstvolgende die zegt: "Zij zijn banger voor jou..." krijgt een hengst), maar ik heb er gewoon niets over te zeggen. Mijn handen worden licht klam, mijn hartslag schiet omhoog en na die piep is het meteen showtime: de stilte eist dat jij je boodschap inspreekt en daarbij niets vergeet. En dan begint dus het gestuntel.

"Eh... ja... ik eh... O, mijn naam. Ja, handig. Laat ik daarmee beginnen." Dit keer vond dit gestotter gelukkig plaats ín mijn hoofd en niet daarbuiten, maar geloof me, dat is me al vaak genoeg gebeurd. (Dat moment waarop je je realiseert: straks hoort iemand elke lettergreep van mijn geklungel én ik kan niet op "wissen" drukken... rode kop gegarandeerd, zelfs al ben je helemaal alleen thuis.)

Heb ik me daar eenmaal doorheen geslagen, dan komt de twijfel. Want dankzij die bubbel waarin ik me op dat moment bevind, heb ik dus geen idee of ik niet daadwerkelijk relevante informatie ben vergeten te vermelden. Zoals naar welke apotheek het recept gestuurd moet worden. Er komt geen bevestiging (dat deed het formulier van de website dus wel, en de assistente vroeger ook: "Je kunt het morgenmiddag ophalen!"), en ik hoop maar dat ik gewoon krijg wat ik wil, ook al is het een jaar geleden dat ik die oogdruppels voor het laatst nodig had. O, dat had ik er geloof ik nog bij moeten zeggen. Zie je nou wel? Stom antwoordapparaat.

'There is no such thing as forgetting'

It's not that I'm lazy, I've just been busy... That's it. That's my excuse for not having posted anything on this blog since February, not even a quote. Which is what I'm posting today.

It seemed nicely appropriate, on the day that marks the two-year 'anniversary' (that sounds like a too-happy-word) of my father's passing. (P.S. I love the English language.)

Taken from a book I've had the good fortune to translate, here's a thought about loss:

"You don't miss people with the same intensity all the time. You can spend days, weeks even, not thinking about someone, and then all of a sudden, something reminds you, and it's as if you've been shot in the face with a sadness gun."

Sarah Moore Fitzgerald – Back to Blackbrick

I believe this illustrates perfectly my belief that it really isn't about the date. That number on the calendar doesn't make the sense of 'missing' any different from yesterday, last month or next week. And whether you think of someone daily, or only now and then doesn't matter. Either is okay. Because - look at the novel's tagline - "there is no such thing as forgetting".

To tweet or not to tweet...?

Image: www.webwinkelsoftware.nl/

Zo af en toe zie je een berichtje op Twitter waar een tik- of spelfout in geslopen is. (Gebeurt mij ook, geloof me.) Afhankelijk van wie het bericht plaatst, kun je je dan afvragen of je daar iets mee doet of niet. Je zou terug kunnen tweeten dat er een foutje in staat, vragen of ze het echt zo bedoelen, of een opmerking maken met een knipoog. Nou is Twitter hét medium van de knipoog - plaats een ;) achter een zin en het is meteen allemaal ouwejongenskrentenbrood - dus wat mij betreft is dat een zeer geschikte, en vooral ook vlugge, methode.

Niet dat je iedereen overal op fouten moet wijzen. Dat is natuurlijk niet leuk, een beetje een vreemde hobby en bovendien kun je er dan meteen een fulltime klus van maken. 't Is maar waar je zin in hebt.

Maar als het nou om een bedrijf gaat? Een (online) krant die stukken plaatst met dikke fouten in de kop of lead - terwijl zo'n journalistiek bedrijf beter moet weten? Een bedrijfje dat is gespecialiseerd in diverse vormen van communicatie, maar niet doorheeft dat er van de 140 tekens er toch een paar niet juist zijn? Een freelancer die hoopt werk te krijgen en die net daardoor misschien aan geloofwaardigheid verliest?

Bij een landelijke krant kun je de fout zelfs retweeten zonder dikke knipogende smiley erachter. Zij zouden tenslotte moeten weten wanneer er een -dt komt en wanneer niet, bijvoorbeeld. Er zijn genoeg mensen die met #fail even onderstrepen wat er nu weer niet klopt. En sommige online kranten lijken het er bijna om te doen, met alle (slordigheids)fouten. Ik zag zelfs een magazine dat een standaardbericht onder elke post heeft staan: ziet u een foutje, mail ons dan even. Die houden er bij voorbaat al rekening mee. Ach, dat spaart een eindredacteur uit.

Zelf geef ik het bij opvallende of erge fouten toch graag even door. En omdat het Twitter is, doe ik dat via Twitter. Met een luchtige opmerking, hint of een ander kort berichtje. En, nogmaals, alleen bij bedrijven of personen waarvan ik denk dat die fouten slecht zijn voor hun geloofwaardigheid. (Ik kwam ooit eens op de website van een ondertitelbureau. De Engelse versie van die site was bar slecht. Ik zou ze zelf beslist niet in de arm nemen als ik een opdrachtgever was...)

Meestal wordt de tweet-met-de-fout hersteld of gewoon verwijderd. Soms krijg ik een reactie terug, vaak in de vorm van een dankjewel. Al dan niet gemeend, want het zure gezicht achter de laptop krijg ik toch niet te zien. Het wordt pas vervelend als iemand zich aangevallen voelt en dan uithaalt of aangebrand reageert. Want weet je, meneer Foutjes-sluipen-er-nu-eenmaal-in, je kunt namelijk ook eerst je tweet nalezen voor je op 'tweet' of 'tweeten' drukt. In plaats van boos naar mij kijken dat ik de fout heb gezien en er nog iets over terug durf te tweeten ook. Ik had ook een opdrachtgever kunnen zijn die meteen denkt: ik zoek wel verder.

Wat mij betreft is Twitter echt zo'n medium waarmee je makkelijk contact legt. Je kunt dus ook eenvoudig iemand erop wijzen dat er iets raars in een tweet staat. Persoonlijk vind ik het omslachtig als ik dat via een mailtje moet gaan melden - alleen maar omdat de buitenwereld de inhoud daarvan dan niet ziet - en je maakt mij niet wijs dat mensen spontaan massaal allemaal die ene reactie op de tweet lezen. Ik zou dus zeggen: als je het zo ontzettend vervelend vindt als iemand wijst op een foutje (of drie) in een tweet, lees 'm dan zelf een of twee keer na.

Callcentermeisje: 'Ik ga denk ik ook maar vertalen!'

Toegegeven: ik heb een hekel aan telefonische acquisitie. Van die bedrijven die mij bellen om een product of dienst te slijten waar ik niet op zit te wachten, niet om gevraagd heb en niks van wil weten. En die je dan toch nog aan de praat weten te houden na de eerste twee keer 'nee' en 'geen interesse'. Of ben ik nou zo'n slapjanus? (Deze vraag was retorisch bedoeld.)

Vandaag dus een bedrijf aan de lijn gehad. Meisje (ach, ze zal mijn leeftijd hebben, maar ik vind mezelf gewoon geen 'mevrouw') begint te vragen naar iemand met mijn achternaam, maar een heel andere voornaam. 'Die ken ik niet,' grinnik ik. Maar ben dan zo stom om de juiste voornaam te geven. 'Ha ha, wat een grap, het zal hier wel verkeerd staan.' Kortom: het gesprek is begonnen. Bah.

Meisje legt een beetje uit namens wie ze belt, wat het bedrijf doet. Iets met kredieten checken. Voor ik kan zeggen dat me dat niet boeit, roept ze tussendoor dat mijn bedrijfje al vijf keer is opgevraagd. Door wie, denk ik later - veel later - maar goed, dat gaat ze me toch niet vertellen. Raar is het wel, ik ben immers geen bedrijf dat facturen van anderen betaalt. Nee, ik lever de service, anderen betalen míj.

Echter, ook voor een eenmanszaakje als het mijne kan Bedrijf X echter wel iets betekenen, verzekert Meisje mij. Want je kunt bijvoorbeeld gewaarschuwd worden wanneer er iets bekend is over de kredietgeschiedenis van een bedrijf waarmee je zaken doet of gaat doen. En vooral voor een zzp'er als ik, met pakweg vijf klanten in een jaar (ja, dat toverde ze blijkbaar even ergens vandaan), is het natuurlijk helemaal zuur als er een factuur onbetaald blijft.

Op het moment dat ik opmerk mijn klanten wel te kennen op dit moment en dus geen behoefte te hebben aan hun vorm van dienstverlening, komt er uiteraard een volgend argument. Toekomstige klanten checken. Bestaande bedrijven die in moeilijkheden verkeren zonder dat dat algemeen bekend is (maar Bedrijf X weet dat dan uiteraard wel). Via e-mail gealarmeerd worden om bij bedrijf zus-en-zo maar goed achter je geld aan te zitten, want...

En dan komt het: 'Zit je achter de computer, surf dan even met me mee naar onze website.' Okeeee... Dat is alarmbelletje een. Het kan een phishing-site zijn, maar zolang ik daar verder niets doe, is er niets aan de hand. Toch? 'Onze site is grijs met rood en rechts bovenin staan vakjes voor inloggen.' Alarmbelletje twee. Ik ga niet inloggen, ook niet met gegevens die zij me verstrekken. Nuh-uh.

Maar Meisje werkt nog maar pas bij dit bedrijf, en nu ze me zo ver heeft dat ik nog steeds aan de lijn hang, gaat ze me even doorverbinden met een collega die meer weet van dergelijke rapporten en die dus ook meer kan vertellen over wat zij voor me kunnen betekenen. Meisje belooft dan ondertussen wel mee te blijven luisteren. (Eh... bedankt?)

En dan komt Meisje 2. Ook dat Meisje is heel vrolijk en opgewekt en weet me al half uit te horen over wat ik dan voor werk doe als eenmanszaakje voor wie het ook heel interessant kan zijn om me bij hen aan te melden. Ik noem iets over vertalen (O ja, welke taal dan? Wat vertaal je dan?), maar houd het redelijk vaag. Ook als ze iets vraagt over wat voor soort opdrachtgevers ik dan heb, ga ik niet veel verder dan 'diverse bedrijven'. Vraag me niet waarom, want op mijn website kun je die informatie zo terugvinden. 

Dan komt de vraag - de inventarisatievraag - want hoeveel verdient dat dan, dat vertalen? Met maar vijf opdrachtgevers in een jaar, hoe hoog kan zo'n factuur dan oplopen? Is het 20.000, 50.000 of 100.000 euro? Ik proest al voor ik er erg in heb. 'Op jaarbasis, bedoel je?' vraag ik grinnikend. 'Nee, per factuur?' Ik: 'Per factuur, en dan begin je bij twintig? Nee, hoor. Dat toch echt niet.' Waarop ze dus wil weten hoe veel dan wel. 'Misschien een paar duizend', zeg ik met enige schroom. Waarop zij de geweldige opmerking plaatst: 'O, ik denk dat ik dan ook maar ga vertalen!' 

Een mooi moment om de hoorn erop te gooien. De opmerking 'daar heb je wel iets meer voor nodig dan Google Translate' ontglipt me al voor ik er erg in heb, maar dit lijkt me een mooie tijd om het gesprek te gaan afronden. Je weet wel, poging nummer zoveel. Maar dit keer slaag ik er wel in en laten ze me weer met rust. Hoop ik.

This girl'll give you nightmares... and a good quote

You may know by now that I'm a sucker for a good quote. I especially love the ones that have a bit of a postmodern feel to them, comments that question things that are so indisputable to some. Such as History. Science. Religion.

Enter the world of Anna Dressed in Blood, a two-book series written by Kendare Blake, to whom the title of this post actually alludes. The books aren't for the super squeamish, but they are a delight to read for those with a fondness of the paranormal.

So, without much further ado, here's today's quote - I just came across it while translating, a task that I will resume immediately after pressing 'publish' and making sure it all looks okay. Enjoy, and go buy the books!

“Every doctrine has its own theory,” he says. “Maybe they’re all right. Maybe none are. Whatever, I’m no philosopher.”

Kendare Blake – Girl of Nightmares

Favourite Quote: Science, Schrödinger and his cat

Image: found on www.npr.org

Time for another quote I came across while reading this wonderfully twisted novel Engleby by Sebastian Faulks. There are many delicious sentences in this book, but as this is a blog and I might sometimes lack time or inspiration, I'm going to make you wait for the others.

Without much more ado and all that, the quote:

“That’s part of the trouble with science. It doesn’t always help. I don’t find it useful to know that particles may appear in different places without having travelled the distance in between. I don’t find it enlightening that the only truthful way of thinking of Herr Schrödinger’s cat is as being simultaneously alive and dead. In fact, I don’t believe it is the only truthful way of thinking of it. It may be the only logical way of thinking of it, but that’s a different matter, isn’t it? The real problem, though, is that I don’t recall asking after the welfare of his cat in the first place.”

Sebastian Faulks - Engleby

It kind of reminds me of why I hate it when people just throw around Statistics to prove their point, as if a mere statistic (a percentage, a number, one result in one study) proves anything without proper context. And besides, who asked for numbers anyway?

'Can you make this into something more academic, please?'

Image Calvin & Hobbes cartoon,
found on http://www.rivedon.co.uk/

Last week I received an e-mail I can only describe as very vague. The first sentence (of only a handful) was: "I saw your ad." Ah, I thought. Have you, really? Where? (I do have one banner on a website of some friends and ex-collegues, but the writer of this e-mail didn't mention where she'd seen my ad exactly.)

And then she explained, very briefly, (and I'm paraphrasing only slightly): "Look, I got a bad grade for this paper, they said it contained too many grammatical errors and that it wasn't academic enough. I've had some people read it, but was wondering if you can look at it and how much that would cost."

That was pretty much the entire e-mail's worth of information. I quickly saw in the attached document that she was definitely right about both grammar and spelling mistakes. The heading of this so-called 'academic paper' (all of 800 words) seemed only loosely connected to the subject matter or conclusion, if you could even call it that.

It was, indeed, poorly written. It was also on a topic that I know nothing about. So, I decided to go for honestly, as always. I confirmed the presence of several syntactical, grammatical and stylistical errors and said that I would also be very capable of providing her with feedback on different aspects of structure, but that I couldn't possibly comment on the depth (read: lack thereof) of the article itself nor on its contents, as that wasn't my field of expertise. (Although the article didn't exactly suggest that it was her field of expertise either.) Plus, I would need to know more about the demands her school had for texts of an academic nature, of course. (Without spoiling the fact that it looked even worse than a hastily written press release.)

I said that for the amount of XYZ (plus VAT) I could return a document filled with suggestions, feedback and corrections of grammar and spelling errors, but that she would then need to work on that feedback herself.

So, what do you think? Did I ever hear from her again? Of course not. Not sure if my honesty or the price scared her off, or both. Although I'm inclined to think she just wanted someone to rewrite the whole thing so she'd get a passing grade the second time around. In which case: sorry, kid, you got the wrong ad. I don't do other people's homework. Not even if they paid me.

Mag het een half uurtje meer zijn?

Image: Runners' club.ro

Eerst even snel een blogje tikken, voordat deze ervaringen rondom het huis kopen-verbouwen-verhuizen (in willekeurige volgorde, blijkt nu) alweer achterhaald zijn.

Volgens mij vertelde ik vorige keer al wat een verpletterende eerste indruk Aannemer A maakte. Door niet alleen veel te laat te komen voor de afspraak, maar die eigenlijk gewoon glad vergeten te zijn. Het is dat we van hem een mobiel nummer hadden en we hem na pakweg een half uur belden met de beleefde versie van "Komt er nog wat van?"

Nou ja, twee dagen later was het de beurt aan Verhuizer B. Nummer een was in de tussenliggende dag langsgekomen, had een zeer nette indruk gemaakt, alles netjes opgestuurd en een mooie presentatiemap vol documentatie achtergelaten. Verhuizer B wist echter op een heel andere manier de doorslag te geven voor zijn kandidaatschap.

Hij kwam niet opdagen.

De volgende dag vroegen we ons af of we nog zouden bellen of mailen om te vragen waar het precies was misgegaan. Want, zo zei ik, straks hebben zij het over een andere woensdag en staan ze opeens voor de deur zonder dat we ze verwachten. Het probleem is alleen dat zodra ik contact opneem, dat bedrijf meteen een nieuwe afspraak zal willen maken, en de vraag was of wij dat nog wel wilden. Want mijn man dacht meteen: nou, graag of niet, dat is er dan weer eentje minder om op te wachten.

Maar goed, toch even gebeld. En terwijl mijn man het telefoonnummer van Verhuizer B opzoekt (ze hadden geen mobiel nummer, anders hadden we ook bij hen diezelfde avond nog gezegd: "Komt er nog wat van?") stuit hij op een forum van Vara's Kassa of iets dergelijks. Met klachten. Over Verhuizer B. In verband met het afhandelen van opgelopen schade aan eigendommen.

Dus mijn man had meteen geen enkele twijfel meer. Hij belde ze en kreeg inderdaad te horen dat het bedrijf de afspraak voor de woensdag erna in de agenda had staan (en er werd mooi in het midden gelaten bij wie de interpretatiefout dan lag). Hij vertelde hen beleefd dat ze die afspraak wel konden verwijderen. Wij een verhuizer minder om uit te kiezen, maar dat geeft niet, want volgens mij hebben we er zeven benaderd of zoiets. Nog een handjevol te gaan, dus. Eerst maar eens opruimen en dingen weggooien. Zei ze heel eenvoudig, wetende dat de eerstvolgende deadline zwaarder weegt.

Heipalen zijn ook niet goedkoop, zeg.

Image (c) CreativeDifference.nl

De eerste aannemer is geweest. Meer dan drie kwartier en een telefoontje later dan afgesproken, maar goed. De meneer in kwestie, Aannemer A, maakte op zich een goede indruk. Hij vertelde veel over bouwdetails die mij in elk geval niets zeiden, volgens mij vooral om indruk te maken.

Maar weet je wat pas echt indruk maakte? Toen hij vertelde dat je voor zo'n redelijk simpel ogende uitbouw als wij in gedachten hebben al begint met minstens twee heipalen. En vervolgens tussen neus en lippen door vertelde dat een heipaal toch algauw ergens tussen de 800 en 1200 euro kost. Da's nog eens letterlijk je geld de grond in boren.

Uiteraard is zo'n prijs wel afhankelijk van hoe groot-dik-breed-lang het ding moet zijn, hoor, zei hij er een beetje vergoelijkend achteraan. Wie weet hoef je op die plek niet heel diep de grond in, dan valt het ook weer mee. Allemachtig. Het lijkt de slager van vroeger wel: mag het een onsje meer zijn? Alleen dan nu een kilootje en dan wordt die vraag gesteld met dollartekens in de ogen.

En je wilt niet weten wat er nog meer ter sprake kwam in die vrij korte tijd: van het feit dat de bestaande cv'ketel een overcapaciteit dient te hebben omdat je ook een extra radiator moet aansluiten als de woonkamer groter is, de vraag of er misschien verplicht gelaagd glas in het nieuw te plaatsen raam moet zitten (en je dus je oude misschien niet eens kunt hergebruiken), maar ook iets over verplicht verbonden rookmelders en buitenkraantjes en een glad plafond dat er mooier uitziet dan zo'n lelijke balk. Ik kreeg er gewoon hoofdpijn van. Iets te veel details zo laat op de avond nog.

Het gekke was dat Aannemer B een paar dagen later helemaal niet zo lastig, ingewikkeld en moeilijk deed. Nee, bij hem klonk het als een makkie en hij zei geen woord over een radiator en gelaagd glas of weet ik wat niet voor kunstige ingrepen om het plafond mooier te maken. Sterker nog, hij vond het zelfs idioot dat wij van de gemeente wel een vergunning moeten aanvragen en de buren aan onze achterkant, schuin tegenover ons niet. Wij zitten aan de straatkant, zij slechts aan een achterpaadje met sloot, maar toch vond hij het raar.

Ik krijg dus de neiging om bij twee zulke verschillende verhalen en invalshoeken nog gelijk tien aannemers te bellen om te kijken wat die weer zeggen. Het gaat om erg veel geld, dus hoe meer offertes hoe beter, zou je zeggen. Maar te veel informatie is ook weer niks, dat werkt besluiteloosheid in de hand. Ach ja, Aannemer B had dus al eerder een bijna identiek project gedaan, Aannemer A leek zich enerzijds voor alles te willen indekken en anderzijds de meest bijzondere ingrepen te willen slijten. Dus ik weet het even niet meer. Eens kijken wat ze op papier zetten, met welke termijn en prijs erbij. Daar hoeft Aannemer B het huis niet eens meer voor te zien; hij kent dat van de overburen. De ander wil wel graag eerst even alles nauwkeurig komen bekijken voor hij echt een goede indicatie kan geven. Zucht. En wij maar tijd vrij maken en nemen.

Favourite Quotes

Stacey de Lacey (or in Dutch: Dominique van Tastique)
from Oliver and the Seawigs, by Philip Reeve and Sarah McIntyre.
Image (c) Sarah McIntyre - Jabberworks.co.uk

I so rarely manage to find time to update *all* of my blogs these days, as I'm busy translating. Which is a good thing. So, I've finally decided how I can keep up this blog as well as the others, and share my favourite book quotes with you at the same time. Ha!

So here it is, Favourite Quotes, Part 1. And why not start off this series by quoting from a book I've translated last year? Here's a description of Stacey de Lacey, a villainous creature from Oliver and the Seawigs by Philip Reeve and Sarah McIntyre (a book for all ages, very beautifully illustrated and available in stores now, in Dutch too!)

[He was] "a tall teenager, balancing precariously on beansprout legs and about to tumble clumsily into adulthood."

Such a wonderfully poetic description, don't you think?

Vertaalwerk ligt blijkbaar voor het oprapen

Via een link op Twitter (die inmiddels al vele malen geretweet is en waar al het nodige commentaar op is gekomen), kwam ik terecht op onderaan vermelde site, waarop diverse mensen blijkbaar artikelen kunnen plaatsen, ongeacht of die ergens op slaan, gefundeerd zijn of door een spellchecker zijn gehaald. (Ik weet het, ik krijg spijt van elke eventuele tikfout die ik nu maak...)

De inleiding is als volgt: Wel eens gedacht om bij te verdienen met vertaalwerk? Vertaler hoef je er niet voor te zijn. De meeste mensen in Nederland spreken en schrijven redelijk Engels. Als je Engels begrijpt, en denkt dat je goed bent in het vertalen van Nederlandse teksten naar Engels, of juist andersom, dan kan je gaan bijverdienen met vertaalwerk. Er blijkt heel veel vertaalwerk te zijn waar men enthousiaste vertalers voor zoekt.

Het stukje gaat over thuiswerken, en wel als vertaler (je komt tenslotte een heel eind met Google Translate, nietwaar?). Nou is het overduidelijk een advertentie-achtig stuk waarmee de schrijfster (ik zou hier eigenlijk aanhalingstekens moeten plaatsen) geld hoopt te verdienen, maar toch. Het heeft de toon van: 'als je iets schrijft, ben je een schrijver' en vul maar elk beroep naar keuze in.

Geheel op Koningslied-achtige wijze heb ik al reacties op Twitter gezien (en ook geplaatst):

Maar ja, zo kun je nog wel even doorgaan. Het stukje bevat ook pareltjes als dit feit: Vertalers verdienen veel geld. Men rekent al snel 16 tot 30 cent per woord. Die prijzen heb ik nog niet meegemaakt (maar ik vertaal ook niet veel commerciële dingen momenteel).

Natuurlijk lachen 'wij vertalers' er hard om en nemen we het totaal niet serieus, maar helaas zijn er mensen die er echt zo over denken. Hoe vaak ik niet tweets van collega-vertalers voorbij zie komen over klusjes van dergelijke beunhazen die zij dan mogen verbeteren (lees: opnieuw vertalen). En dat kost zo'n opdrachtgever dus twee keer geld. Ook niet bijster verstandig, zou je zeggen.

Maar even voor de duidelijkheid: vertalen is echt wel meer dan woordjes een op een omzetten of 'een beetje Engels' kunnen om er Nederlands van te brouwen. Anders zou een tool als Google Translate een hele hoop banen vervangen. En probeer zelf maar eens wat zinnetjes uit, dan zie je hoe goed dat werkt en hoe 'makkelijk' vertalen dus is. Dus doe ons vertalers en lol en luister niet naar dit soort kletspraatjes.

Link (bij wijze van brave bronvermelding):
http://www.artikelwebsite.nl/A739/Vertalen-Nederlands-Engels-thuiswerk