Graag of niet hoor, meneer #dtv

Had ik me toch even een soort Lisette Jonkman-momentje zeg. Ik doel hiermee op haar recente blog op Viva over reacties van mensen op Marktplaatsadvertenties, niet op boekcontracten of iets dergelijks. Maar het medium dat mijn nekharen overeind liet staan, was Twitter.

Er kwam een tweet voorbij waarin iemand met hashtags als 'please', 'svp' en 'aub' naast het gebruikelijke 'dtv' wilde weten of iemand misschien bepaalde dvd's had. Volgens de tweet was zijn dementerende moeder daar namelijk enorm mee geholpen. Nou had ik dus geen dvd's, maar wel nog videobanden liggen die nog van mijn vader zijn geweest. Als ik daarmee iemand op zo'n manier een plezier kan doen, dan mogen ze wel opgehaald worden.

Dus reageerde ik met de mededeling dat ik wel videobanden had, maar geen dvd's. De eerste reactie was: ja, maar 'dat is het antwoord op de verkeerde vraag'. Met andere woorden: ik vroeg om dvd's. Dus. Die 'dus' stond er niet bij, maar gevoelsmatig hing die al tussen de regels door te gluren. Gek genoeg kreeg ik de neiging me te verontschuldigen: ach, ik dacht misschien heb je nog zo'n vhs-apparaat staan, je weet maar nooit. Denkend aan die arme moeder van hem - want stel dat niemand dvd's te geef heeft en ze zouden wel een videospeler hebben of kunnen krijgen/lenen... Eigenlijk vond ik het best aardig van me, op zo'n meedenkende manier.

Maar in het tehuis is het niet handig om zo ontzettend veel verschillende apparaten te hebben in een kleine kamer, liet de vrager weten. Waarom ik daar nog op reageerde, geen idee. Maar toch: ik vermoedde al dat het om een tehuis ging, dus vandaar dat ik even dacht dat ze daar nog zo'n apparaat hadden, maar goed, ik heb dus geen dvd's.

Daarmee dacht ik dat de kous wel af was, maar toen kwam de echt tenenkrommende reactie: het gaat ook om een tehuis, maar wel eentje in het nú. Met zo'n smiley-tekentje dat elke opmerking die eraan voorafgaat moet goedpraten. De twee tweets die als eerste in me opkwamen heb ik niet geplaatst, maar in plaats daarvan gooide ik het over de cynische boeg. Ik stelde hem voor dat hij de dvd's (voor zijn arme moeder) ook gewoon zelf kon aanschaffen.

Weer een reactie: 'dat is nóg een antwoord op een andere vraag'. Goh, alle vrijgevigheid die ik aan het begin voelde was nu echt wel helemaal weer weggezakt. Om nog meer commentaar tegen te gaan, tikte ik dat ik er nu wel weer klaar mee was. Waarop de vrager zich toch nog even liet horen met een schamper: 'heel goed! :)' (Smiley binnen de aanhalingstekens, dus ja, die zat er ook bij.)

De verleiding was even groot om terug te tweeten: je kunt maar graag het laatste woord willen hebben. Maar dat was me te ironisch, want daarmee zou ik dan... Of ik zou weer zo'n opmerking terugkrijgen die me echt voorgoed zou genezen van hulpvaardigheid via social media. In plaats daarvan tik ik nu dit blog, dus een klein beetje het laatste woord willen hebben zit er wel in, al is het overgrote deel van deze tikoefening toch dat ik dit even uit mijn systeem moet krijgen voor ik ga vertalen. #SorryNotSorry