Apparatus respondentus vulgaris-fobie

Gigaset mét antwoordapparaatfunctie

Onze huisarts had zo'n handig systeem bedacht om herhaalrecepten aan te vragen: een beveiligd gedeelte op zijn website. I-de-aal. Niet meer netjes binnen kantooruren in de wachtrij aan de telefoon hangen met zo'n deuntje dat de rest van de week niet meer uit je hoofd wil (Tijuana Taxi, anyone?), maar gewoon even surfen wanneer het jou uitkomt.

Goed, je moest wel een halve medische encyclopedie invullen aan specifieke data over jouw medicijn en eventuele aanvullende opmerkingen (informatie die zij nog specifieker in hun computer hebben staan dan jij op het etiket van de verpakking die je dit keer zowaar niet had weggegooid) - die vervolgens genegeerd werden omdat je precies hetzelfde recept uitgedraaid kreeg als je altijd al had gekregen, ongeacht jouw vragen of wensen. Maar toch. Best handig.

Toch is die functie opeens verdwenen. De assistente vond het namelijk níét handig. Dus is de link van de website verdwenen en mag je je recepten voortaan ouderwets telefonisch aanvragen. Niet bij de assistente, overigens, maar via een speciaal menu dat je uiteindelijk naar een antwoordapparaat leidt.

En ik heb dus een hekel aan antwoordapparaten. Mijn eigen apparatus respondentus vulgaris-fobie. (Ja, ik hou van Roadrunner & Coyote.) Een soort onuitlegbare angst voor dat moment na de piep. De hele inleiding van de huisarts over wat ik allemaal bij de hand moet hebben als ik mijn verzoek inspreek werkt precies zo als de wandeling naar die plek helemaal voor aan de klas, vlak voor je je spreekbeurt moet houden. Ik wéét gewoon dat ik zoiets stoms als mijn naam of geboortedatum ga vergeten te vermelden. Als de stem eenmaal zwijgt als aanloop naar de piep, voel ik mijn hart in mijn keel kloppen.

Vraag me nou niet waarom. Dat is net als met de angst voor spinnen: ik weet ook wel dat het niet logisch is (en de eerstvolgende die zegt: "Zij zijn banger voor jou..." krijgt een hengst), maar ik heb er gewoon niets over te zeggen. Mijn handen worden licht klam, mijn hartslag schiet omhoog en na die piep is het meteen showtime: de stilte eist dat jij je boodschap inspreekt en daarbij niets vergeet. En dan begint dus het gestuntel.

"Eh... ja... ik eh... O, mijn naam. Ja, handig. Laat ik daarmee beginnen." Dit keer vond dit gestotter gelukkig plaats ín mijn hoofd en niet daarbuiten, maar geloof me, dat is me al vaak genoeg gebeurd. (Dat moment waarop je je realiseert: straks hoort iemand elke lettergreep van mijn geklungel én ik kan niet op "wissen" drukken... rode kop gegarandeerd, zelfs al ben je helemaal alleen thuis.)

Heb ik me daar eenmaal doorheen geslagen, dan komt de twijfel. Want dankzij die bubbel waarin ik me op dat moment bevind, heb ik dus geen idee of ik niet daadwerkelijk relevante informatie ben vergeten te vermelden. Zoals naar welke apotheek het recept gestuurd moet worden. Er komt geen bevestiging (dat deed het formulier van de website dus wel, en de assistente vroeger ook: "Je kunt het morgenmiddag ophalen!"), en ik hoop maar dat ik gewoon krijg wat ik wil, ook al is het een jaar geleden dat ik die oogdruppels voor het laatst nodig had. O, dat had ik er geloof ik nog bij moeten zeggen. Zie je nou wel? Stom antwoordapparaat.