Author MaryAnn Kempher on Mocha, Moonlight, and Murder

Hello MaryAnn! Congratulations on publishing Mocha, Moonlight, and Murder! And thank you for doing an Author Q&A with me!
Thank you Sandra for hosting me.

Your Twitter handle used to be @Jaustenwannabe – was that you in one phrase?
I’m a huge fan of Jane Austen, and Agatha Christie. However, I did change my Twitter to my real name, MaryAnn Kempher recently.

Mocha, Moonlight, and Murder is your first book. Can you tell us a little about it?
Mocha, Moonlight, and Murder is romantic suspense. It will appeal to romance lovers because my two main characters, Katherine and Scott have really great chemistry, and I don’t mean just sexual. They just have this fantastic friendship before any romantic feelings ever surface. They start out as partners on a college project and become best friends. Eventually, they fall in love...

Do visit my website and read the entire interview!

Retail: aanbod op dieet

Image: Creative Difference

"Free Record Shop failliet verklaard", kopt Nu.nl. De investeerder heeft geen extra kredietregelingen kunnen treffen met leveranciers en zou ook te maken hebben met de torenhoge schuld van de FRS, die alleen al aan de Belastingdienst een paar miljoen moet betalen. Via de faillissementsaanvraag hoopt de keten alsnog een doorstart te kunnen maken...

Dat is een beetje de samenvatting rondom Free Record Shop, waarover ik laatst al een terugblik schreef. Ik zou het jammer vinden als FRS ophoudt te bestaan. Het was toch altijd de designated platenwinkel, en de meeste concurrenten (Van Leest, door FRS opgekocht, Music Store, Music House, zelfstandigen) zijn al verdwenen uit het retaillandschap.

Straks kopen we onze cd's en wasmachines, bedden en boeken, fruit en groente, auto-onderdelen en luiers allemaal bij één enkele winkel. (En Bol.com doet al heel erg zijn best om die kant op te gaan. Nog even en zij komen met fysieke winkels om het straatbeeld te redden. Zou wel een idee zijn.)

Want laten we eerlijk zijn: winkelcentra zijn de afgelopen jaren al flink door de mangel gehaald met het verdwijnen en bijna omvallen van diverse winkelketens. Bij mij in de buurt staan er heel veel winkelpanden leeg die van lieverlee maar stickers van winkelende silhouetten en bloemetjes op de ramen krijgen, dan lijkt het minder erg. (Tot je op de stickers gaat letten.)

Maar wat hebben al die sluitingen tot gevolg voor het aanbod, zowel aan winkels als aan producten? Elk winkelcentrum heeft nu dezelfde winkels. En in die winkels is het aanbod hetzelfde. Winkels die nog cd's verkopen hebben allemaal hetzelfde handjevol goed verkopende en populaire artiesten. En films. En computerspellen. Zelfs een dedicated winkel als Game Mania (dat overigens buiten het faillissement blijft) heeft rekken vol met één nieuwe titel. En dat voor alle consoles apart, dus een rek of vijf voor één spelletje.

Zo is de klant dus al snel aangewezen op internet en vormt online shoppen een steeds grotere bedreiging voor de winkelier die wel uurloon en huur en electriciteit moet betalen voor een winkel met personeel die liefst zeven dagen per week geopend moet zijn, ook al verkopen ze op zondag nauwelijks extra. Een winkel die ongeveer hetzelfde verkoopt als de buurman, en die dus ook met acties en prijzen de klant probeert te lokken.

En door al hun gestunt wordt het voor de kleine zelfstandige in hun midden steeds lastiger het hoofd boven water te houden, en voor je het weet plakken ze een nieuw setje van diezelfde zo-zie-je-niet-dat-dit-weer-een-leeg-pand-is-stickers op een tweetal etalageruiten, terwijl de voorbijganger zich afvraagt welke winkel daar dan ook alweer zat.

Het leek zo lekker: chocolade-eierkoek

Image: Creative Difference

Ken je dat, met een knorrende maag een supermarkt in duiken op zoek naar 'iets lekkers'? Heeeeel erg fout. Je komt naar buiten met een winkelmandje vol snoep, troep en andere rommel (en je eet het vaak nog allemaal binnen een paar dagen op ook.) Zo ook de chocolade-eierkoek.

Het leek een goed idee: ik hou van chocolade en ik vind eierkoeken lekker, dus de combinatie van die twee... het had zomaar gekund. Maar geloof me, die combinatie is een flinke tegenvaller. Of het nou de verkeerde chocolade is die er als een knapperige bodem tegenaan geplakt wordt, of dat het geheel niet meer voldoet aan het idee van een eierkoek maar eerder doet denken aan een zacht geworden en opgeblazen Scholiertje, ik weet het niet. Maar het viel tegen. En er liggen er nog zes. (De tweede zit half aan de slaapzak van mijn zoontje gesmeerd en de rest heeft hij opgegeten. Hij is minder kieskeurig.)

Ik betrap me er wel vaker op dat ik iets koop dat er lekker uitziet. Of dat ik toch echt kijk naar de afbeelding op een verpakking van bijvoorbeeld een kant-en-klaarmaaltijd of wokgroente. Alsof het ook echt zo op mijn bord eindigt.

En ik weet wel beter. De wokgroenten zijn altijd slapper en donkerder dan op de foto, de visfilet-met-knapperig laagje laat al z'n sappen vloeien en komt als een prutje met smurrie en liefst een aangebrand bovenlaagje weer uit de oven tevoorschijn en de kant-en-klaarmaaltijden zijn bij voorbaat al gedoemd om er echt niet beter uit te zien dan je door het plastic al ziet. En toch zie je de foto van dat dampende bord spaghetti bolognese met onnatuurlijk rode tomatensaus en dat ene decoratieve takje felgroene verse peterselie, en je besluit dat het hoopvoller is dan de doorzichtige bak opeengepropte macaroni met saus die ernaast staat.

Misleidend, die verpakkingen. En ook al weet je dat, je trapt er toch in. De Iglo-doosjes met felgekleurde frisse groente zien er toch beter uit dan die doorzichtige zak met alleen "Italiaanse wokgroenten" erop waar je het ijs aan de broccoliroosjes ziet kleven. Dat is ook een van de redenen dat die laatste zak toch echt goedkoper is - de verpakking heeft geen aparte vormgeefafdeling nodig.

Nou ja, wie weet onthoud ik het dit keer wel: NOOIT meer chocolade-eierkoeken kopen dus. En dat geldt ook voor bosvruchten-yoghurtijs (dat smaakt naar schoonmaakmiddel), de dieet-light-extra mager-goed voor de cholesterol-wakker worden-extra calcium halvarine (die korrelig is en vies smaakt), de goedkoopste chocovlokken (heeft nog nooit chocolade van dichtbij gezien), eigen merk garnalensalade (smaakt naar het rubber van ballonnen, althans ik denk dat ze zo ongeveer smaken) en die grote zak feestspekjes waar toch echt suiker omheen zit, ook al zie je dat niet.

Interview met Uitgeverij Clavis: van baby tot YA

Uitgeverij Clavis bedient een zeer brede doelgroep: ze publiceren babyboekjes, prentenboeken en voorleesboeken, maar ook Young Adult-fictie en gedichtenbundels voor jeugdige lezers.

Uitgever Philippe Werck geeft ons een kijkje achter de schermen en heeft ook een aantal tips voor schrijvers die graag ook een kinderboek gepubliceerd zouden zien...

'Een ingezonden manuscript moet passen bij onze filosofie, en een thema behandelen dat we nog niet zo veel in ons fonds hebben. We zoeken verhalen die origineel zijn qua opzet en invulling, verrassend qua taal en stijl en die eerlijk zijn, met respect voor de kinderen waarvoor het is geschreven.'

Lees het hele interview op mijn website, volg de link naar Creative Difference.

'Write What You Feel', says Ksenia Anske

Ksenia Anske quit her career in 2012 so that she could write full-time. Since then, her debut novel Siren Suicides has developed into a trilogy that's currently being edited, and writing it (and tweeting lots and lots about it) has helped her to access and write out some deeply painful personal memories.

After following her on Twitter for quite some time, I've decided to ask Ksenia for a little inside information on the writing itself. She is very open about her history and the emotions and experiences that fueled her first book (so do read her blog), but I wondered how exactly you can turn something so personal into a fictionalised form - and even show it to the world?

Click HERE to visit my website and read the interview!

Free Record Shop ruimt op

Image: Creative Difference

Het is een beetje flauw om te roepen: Free Record Shop heeft eindelijk een grote opruiming. Maar een beetje waar is het wel. Ook al schrok ik toch een beetje van al die gele stickers overal, ik vind het niet heel erg gek dat de grootste platenzaak van Nederland in zulk zwaar weer terechtgekomen is.

Ik heb er gewerkt. Ooit. Twee jaartjes. Zo'n gap year tussen school en studie en tijdens mijn propedeuse. Ik heb er leuke tijden beleefd en mijn man leren kennen, dus geen haar op mijn hoofd die spijt heeft van het minder-dan-minimumloon, het nul-urencontract, de drukke koopzondagen of de lange rijen ongeduldige klanten rond de kerstperiode.

Toch vielen me ook toen al dingen op. (En dan heb ik het over meer dan tien jaar geleden alweer. Zucht. Ander verhaal.) Zo was ik - uiteraard - fan van een boyband. En zodra er een nieuwe single binnenkwam legde ik die netjes opzij voor mezelf. Dat was standard practice, sommige collega's hadden laatjes vol cd's die rustig bleven liggen tot het hoofdkantoor de prijzen verlaagde. Want alleen personeelskorting was niet genoeg, natuurlijk.

Het gekke was alleen dat die laatjes niet overvol zaten omdat de muzieksmaak van mijn collega's zo breed was, maar omdat dat hoofdkantoor nauwelijks aan prijsverlagingen deed. Die ene single heb ik bij mijn vertrek, na twee jaar dus, terug in de bakken gezet. De prijs voor een schrijfje met drie, hooguit vier nummers was toen nog steeds 15,95. En tegen die tijd had ik de cd natuurlijk al geleend, geluisterd en... laten we zeggen: op een cassettebandje gezet.

Dat prijsbeleid is volgens mij nooit veranderd. Games begonnen altijd met een vreselijk hoge prijs, ergens rond de zestig, zeventig gulden, en dat waren ze dan een jaar of wat later nog steeds. Terwijl andere winkels - waaronder het opkomende Media Markt - de ene stuntaanbieding na de andere hadden. Niet alleen in de eerste week na een release, maar ook daarna bleven games en cd's daar enkele euro's goedkoper.

En voor de voortreffelijke service hoefde je ook al niet meer met alle geweld de platenzaak binnen te stappen. Die service was er wel, hoor, begrijp me niet verkeerd - het voelde bij FRS altijd minder als een fabriek dan bij MM - maar weinig mensen kwamen een platenzaak nog binnen op zoek naar iets specifieks zonder allang te weten wat ze wilden hebben. Ik heb het in die twee jaar maar één keer meegemaakt dat iemand op basis van een leuke cd vroeg of ik verder nog tips had. Ik heb het onthouden omdat dat de enige keer was waarop ik iemand die Matchbox 20 kocht ook naar huis stuurde met het album van Deep Blue Something - twee van mijn eigen favorieten.

Dit was voornamelijk even mijn persoonlijke herinnering aan een van mijn werkgevers. Het nieuws in de gaten houdend, zal ik binnenkort nog wel een paar stukjes schrijven. Want als hoofdredacteur van Digitailing heb ik ook een en ander gehoord en gezien van ontwikkelingen binnen deze platenzaak. En nu vraag ik me toch af of die zin hadden...

Het meest recente nieuwsbericht op Nu.nl vind je HIER.

It's Not Procrastinating When It's Actual Work. Right?

Image: theorange.co

It's been a longish while since I actually felt the urge, the need to write. To get started on one of my many ideas, hopefully labelled "projects" in my head that have been lying about for a while or that have just recently popped up.

The thing is... As much as I would love to sit down and just devote all my time to a whole new "book" (whichever that would turn out to be, by the way), whether it's just for myself or for a possible contest or something, I fear to get started when I know I can only devote so much time to it.

That's one of those things NaNoWriMo taught me. That I work wonderful things when I get to devote an entire month of my son's naps to writing one specific story, to the full exclusion of everything else except blog posts about said specific story.

But right now, it's mid-May and I have four deadlines coming up. Four translations, two of which are short (compared to what I'm used to), and two are full-length Young Adult novels. Two deadlines are around the end of this month (or at least, that's what I want them both to be), and the others have one month each for completion. That may sound like an ocean of time, but translating takes time and brain cells and concentration, plus I have to type all the words myself. It's a bit like writing a novel, but just in a different language. And with the already-written-story next to you. Still, all jokes aside, if you want it to be a good translation, it will take time and concentration and effort. Juggling an entire story that you want to write in that same month... not a good idea.

So while I get to hide safely behind four deadlines - and feel wholly and totally justified in saying that this really isn't procrastinating - it does feel like a bit of a bummer not being able to write an entire story when I actually want to. I might write bits and pieces here and there, of course, but I just can't devote the same quality time to this as I could back in November, during NaNo.

Although on the other hand I'm content with that too. I love my job. I love translating. I love being able to get one book ready for publication in a different language so that even more readers can enjoy them. I love having a published book in my hands that I've slaved over. I love seeing my name hidden away on the pages. I love being able to immerse myself in an existing story, taking a book apart like only translators can - because that, too, teaches me so much about writing.

Beleefd tot aan de laatste klik

Image: forbes.com

De telefoon gaat. Ik neem op. (Tot zover niet heel spannend, geef ik toe.) "Met VulNaamHierIn, van BedrijfWeetIkHet. Zal ik u even uitleggen waarover ik bel?" Mijn antwoord: "Eh, ja, dat lijkt me wel handig ja."

Je hoort meteen dat die reactie niet op zijn scherm staat. Even valt hij stil, maar na een korte grinnik ratelt hij dan toch zijn standaardverhaal af. En ik merk dat ik al na drie woorden denk: waarom doe ik dit toch steeds?

Je weet namelijk meteen al dat je Weer Zo'n Bedrijf aan de lijn hebt. Zo eentje met een spectaculaire, geweldige aanbieding voor ondernemers. Zo eentje die precies op maat naar jouw wensen iets voor je kan regelen-installeren-aanbieden. Op dat moment maakt het nog niet eens uit of het om printerinkt of een complete beveiligingsinstallatie gaat, maar dat was het laatste. Geloof ik, want na een halve zin was ik alweer gewoon mijn Twitterberichten aan het lezen.

Netjes wacht ik tot meneer klaar is met zijn opdreunverhaaltje. Ook al vraag ik me ondertussen af waarom ik hem niet allang heb onderbroken met het antwoord dat nu komt: "Het lijkt me niet erg interessant voor mij, ik heb geen interesse."

Blijkbaar is dat niet een afwijzing, maar een uitnodiging om nog meer te vertellen en ongeveer de helft van het praatje te herhalen. Want waarom denk ik dan dat het niet interessant zou zijn? Dat kan ik nu toch niet weten? En jahoor, het geldt ook gewoon voor zzp'ers en zo...

Weer laat ik de man beleefd zijn verhaal doen. Stom natuurlijk, maar ach. En als het stilvalt zeg ik, dit keer ietsje zelfverzekerder: "Ja, nou, ik heb toch geen interesse." Terwijl ik natuurlijk had willen beginnen met: "Dat zal allemaal best wel, maar zoals ik zojuist al heb gezegd..." Of de kortere variant: "Nee, dank u, klik."

Maar dat kan ik dus niet. Ophangen terwijl hij nog praat. Of hem onderbreken en zeggen nee, geen interesse en dan ophangen. Ik kan het echt niet. Als hij nou gemaild had, was het gewoon "delete" en wegwezen, maar aan de telefoon kan ik dat dus niet. Elke keer hoop ik weer dat mijn eerste "geen interesse" (in welke vorm dan ook) duidelijk is. En elke keer zien ze dat als een reden om het hele verhaal net iets anders nog een keer te vertellen.

Ik uitte mijn frustratie op Twitter: "Wat heeft een Bel-Me-Niet-register voor zin als bedrijven je nummer dan via de KvK opvragen?" Netjes met hashtags. Waarop de KvK reageert. Met een link. Met advies over hoe ik me voor dergelijke direct mail kan afmelden. Ha, en wie zegt dat Twitter a waste of time is?

Oh, voor wie dat ook interessant vindt: klik hier voor de non-mailing indicator van de KvK.

'Ik heb een rumbly in mijn tumbly'

Eerder deze week plaatste ik een blogpost (dat is om te beginnen al zo'n heerlijk Nederlands woord) in het Engels. Toen ik het artikel deelde via Facebook, verscheen er een link: "vertalen met Bing". (Ja, ik zal wel in de verkeerde browser hebben gezeten, geen idee.)

Voor de grap klikte ik op de link. Gewoon om te kijken wat deze Machine Translation, deze vertaalcomputer, ervan zou brouwen. Het resultaat was voorspelbaar (maar onvoorstelbaar) slecht.

De originele tekst luidde: "I woke up from a suffocating dream this morning. It still hasn't quite let me out of it strangling hold, even though I'm doing my best to shake it."

Daarvan maakte Bing: "Ik wakker uit een verstikkende droom vanmorgen. Het niet heeft nog steeds heel laat me uit het wurgen houden, hoewel ik doe mijn best te schudden." (Ja, lees die nog maar een keer.)

Een collega-vertaler deed hier een schepje bovenop door Google Translate te vragen de zinnen van Bing terug te vertalen naar het Engels. Moet kunnen, zou je denken. Nou...:"I wake up from a dream this morning suffocating. It still has not really let me out of the strangle hold, although I do my best to shake."

Andersom toch ook maar even geprobeerd, om Google Translate - en Microsofts Bing - een tweede kans te geven. (Ik ben een optimist, so sue me.) Dan krijg je dit:

Google Translate vertaalt: "Ik werd wakker uit een verstikkende droom vanochtend. Het is nog steeds niet helemaal laat me eruit wurgen greep, hoewel ik doe mijn best om het te schudden."

Waarvan Bing dan terugvertalend maakt: "I woke up from a suffocating dream this morning. It's still not quite let me strangle hold out, although I do my best to shake it."

Wat mij opvalt is dat ze niet allebei precies dezelfde vertaling geven. Dat doen twee vertalers hoogstwaarschijnlijk ook niet, niet bij een compleet werk, in elk geval. Maar dat heeft te maken met achtergronden, voorkeuren, kennis en weet ik wat niet nog meer. Bij Bing en GT is het een kwestie van programmeren. Eentjes en nulletjes. En dan blijkt dus dat er voor vertalen geen simpele formule is die elke computer "zomaar eventjes" kan toepassen.

Geen echte verrassing, maar voor veel mensen behoeft zoiets dus een dergelijke toelichting. Vervolgens liet ik beide vertaalservices nog even een klein Poeh-favorietje vertalen om het af te leren. I have a rumbly in my tumbly. Vandaar die titel. Als je niet weet wat het is, laat je de bronwoorden gewoon staan.

De 'o gut, morgen is het Moederdag'-man

Image: (c) Gloudo.nl 

Morgen is het Moederdag. En goh, wat zag ik vandaag in het winkelcentrum toch veel mannen opeens.

Bij de inpaktafel van Kruidvat stonden twee vrij forse mannen te stoeien met inpakpapier. Uiteraard hadden ze voor moederlief (of, wat waarschijnlijker is: voor hun echtgenote) zo'n heerlijke kant-en-klare niet-meer-over-nadenken cadeauset van badolie, schuimsmurrie of een lekker luchtje met een strik gekocht, en die dingen zijn ook onmogelijk in te pakken.

Bij Blokker liepen twee wat jongere mannen rond met zo'n blik van "o nee, het is al half vijf en ik heb nog niks, hoe moet dat nou." Waarop de een ongeduldig tegen de ander zei: "Ja, kies nou maar gewoon wat." Waarschijnlijk waren ze al een tijdje op zoek... Ik ben niet blijven kijken, maar moeders krijgt ongetwijfeld een snuisterijtje of een typisch Blokker-cadeau dat "altijd handig" is in het huishouden.

De bloemenzaak draaide overuren met zo'n beetje al z'n personeel dat kilometers doorzichtig plastic rond plantjes, boeketten en hier en daar een simpel roosje draaide. Echt zo'n dag waarop iedereen klaagt dat Moederdag en Vaderdag en Valentijnsdag van die commerciële uitvindingen zijn, maar toch nog even snel z'n jas aan trekt om ook iets te halen. Want ja, dat wordt wel van je verwacht, natuurlijk. En alle moeders halen nog even snel een lekker gebakje in huis voor bij de koffie.

Ik ga dit jaar voor de originaliteitsprijs. Mijn moeder houdt van planten, maar krijgt dit keer de doe-het-zelf-versie in de vorm van bollen. Omdat ik het plaatje en de naam Stargazer zo mooi vond. Ze krijgt een flesje Almdudler (jaaaa, ik heb ze gevonden - in Nederland!) omdat dat speciaal is en ze dat al helemaal nooit verwacht (o ja, en omdat ze Oostenrijkse is). En daarbij een heerlijk kitscherig solar-lampje. Omdat het niet geeft als je die per ongeluk laat branden, en het lichtje niet wordt uitgeblazen op balkon.

En ik? Mijn man is er ook eentje van op-de-valreep-kan-het-ook-nog. Ik liep een boekhandel in en vond daar wonder boven wonder niet alleen Engelstalige boeken, maar ook precies de titel die ik graag wilde hebben. Voorbestemd, zeg ik. Goed, hè? Nou morgen nog even kleuren met de kleine en ik heb er ook een tekening bij voor in het plakboek. Happy Mother's Day everyone!

Snippet of a dream, because I had to write it

I woke up from a suffocating dream this morning. It still hasn't quite let me out of it strangling hold, even though I'm doing my best to shake it. It creeps up on me when I'm unaware, that little moment between taking my mug of hot milk out of the microwave and placing it underneath the coffee maker for a fresh shot of caffeine.

My father died last August. We were told that he suffered from cancer in February of that year. It was an aggressive form, one that might be temporarily shocked into paralysis, but never eradicated. They made no promises. They gave us no deadline, just words of warning. Ever since that evening I prepared myself for the inevitable. When it came, I went on auto pilot. So much to arrange, to do, to take care of. An incredible amount of paperwork I had never expected or even considered. Whatever questions I had, I shoved to the back of my mind. I went into work mode. I worked, I arranged, I took care of things.

And now this dream.
This dream that demands I write it down.
Once, twice, three times, however many it takes.
So here it is, a snippet.

Strooizout

Image: Creative Difference

Mijn tweejarige zoontje heeft vandaag een speciaal thema, en dat is: "Niet doen!" Dat wil zeggen: hij doet iets, roept vervolgens met grote, ronde ogen "niet doen!" en gaat door naar het volgende project. Ja, errug leuk.

Knopjes van de printer indrukken. Laatjes opentrekken en de inhoud eruit vissen. Een zoutvaatje leegstrooien op de (zwarte) salontafel. Met een bekertje in de aarde van de kamerplant graven, want dan lijkt het net koffie. Papa's koffiebeker pakken, maar liefst wel met de schaar die er vlakbij staat. O, nog een tweede schaar, da's helemaal mooi meegenomen. De telefoon van de haak halen, "Hallo? Ja? Doei!" zeggen en hem ernaast laten liggen. Heel hard "nee!" roepen als ik vraag of meneer een volle luier heeft en piepend wegrennen (en ja, die luier zit dus echt wel vol). En dan ondeugend naar me grijnzen vanaf de andere kant van de woonkamer met z'n lieve straaloogjes en die kuiltjes in zijn wangen. En dat is alleen vanochtend nog maar.

En dus is vandaag zo'n dag waarop ik mijn koffiebeker tegenkom in de kast en niet denk: "Hè?" maar "O, daar was hij dus gebleven." En de koffie? Die is nu wel koud ja. (Maar goed, je moet bij elke kindercalamiteit zoals een tafel vol strooizout ook altijd eerst een foto maken en dan pas opruimen, en zo.)

Vanochtend dacht ik namelijk fijn te kunnen werken aan het volgende hoofdstuk van mijn nieuwe boekvertaling, een kinderboek vol avontuur. Ik zat goed en wel een kwartier achter mijn tekstverwerker toen ik via de babyfoon hoorde: "Mama? Mama! Maaa-ma!"

Ik hoop dus dat hij straks moe genoeg is om 's middags wat langer te slapen. Dan moet ik van mezelf Twitter, e-mail en al die heerlijke afleidsels maar uitzetten en me echt even alleen concentreren op de tekst die ik moet vertalen. Want even een hoofdstukje afmaken terwijl hij achter me door scharrelt is - in elk geval vandaag - net iets te gevaarlijk.

En dan ziet hij me dit blogverhaal tikken en zegt: "Tillen!" Vervolgens zit hij bij me op schoot, drukt zijn hoofdje tegen me aan en is helemaal gelukkig. Ha, anders ik wel. Ja, ik weet het wat dat betreft wel zeker. Lang leve het freelancen!

Reviews Come in All Shapes and Sizes

http://articulateandintricate.com

This week I happened to stumble across Anne Rice's Facebook page and ensuing clamour about the fact that she shared a negative review of one of her books, inviting comments (as always), which resulted in book blogger bashing. I'm not pointing any fingers, but I think once you publish your book and it's out there, unfortunately, that means it's fair game for everyone. Including those who don't like your story or style or characters or cover art.

Just recently I've been reading a book that became more and more of a challenge to finish. And not only do I review each book I read, but this one was also meant to be reviewed from the get-go. But how to go about saying that out of five stars you can only give approximately two?

The thing is, it's easy to find fault with works that aren't your own. You have distance and a particular taste or expectations that might not be met. But I think that in reviewing a book you don't like, you have to be able to explain why it only gets two out of five stars, or why not one out of five or the safe three out of five (not bad, not good). I've tried my best to support my argument in a way that, hopefully, isn't offensive to the author. I can't imagine how long it took her to write the entire novel - I only know a little of what that is like - or what she poured into it. And after all, she did get her book published.

I believe I rewrote and edited my review about six times. I wanted to be concise, explaining why I didn't like the book without bashing it. And even though the review has been approved, I do feel a little stuck in Apology Mode right now. Even though I don't have to be. My book review is my personal opinion, and yet...

First Drafts Always Suck

Lately I've been reading a lot of tweets and blog posts by budding writer and undoubtedly an Author-to-Be Ksenia Anske. One of the things she keeps reiterating is: First Drafts Suck.

Last November, I took part in the NaNoWriMo challenge. I decided to adhere to the advice not to look back, not to edit-on-the-go, not to stop writing and typing and creating until the words "the end" tacked themselves onto my manuscript as if by magic. For me, this method worked. You have a small idea that grows into a plan that can be poured into chunks that you call a chapter division and then... you write, write, write like mad.

I had to turn off the editor switch in my brain in order to pull this off, but it worked. I forced myself not to focus on whether my main character's eye colour was consistent throughout the manuscript or if it was even mentioned at all, not to worry about her hair being in a ponytail one moment and falling over her shoulders in long, loose waves the next. Those were just minor details, and I had to get the story down first.

I've gone back to edit that text once so far, three months later. I've edited it, by which I mean I've added approximately 8000 words, and still I'm not satisfied that this particular plot is good enough for a second pair of eyes (not even my mother's). It's a permanent work in progress. I doubt I'll ever send it anywhere. But I have no intention of just leaving it be either. I've already learnt so much from doing it. And even if I don't look at it for another three months, ideas keep bubbling to the surface on how to make it better still.

That NaNo exercise caused a dam to break - suddenly my head is overflowing with words, sentences, ideas, sparks and even pieces of dialogue. I've learnt to think differently about the entire project of writing a book. You don't just sit down and start with the opening line, write something brilliant and perfect and as soon as you've reached The End you send it to a publisher (who screams in elation and sends you a lifetime contract immediately). It doesn't work that way. For anyone. And the sooner you realise that, the sooner you can stop beating yourself up over tiny inconsistencies, gaps in the story or a first draft that isn't pristine. Because first drafts just aren't pristine. They suck. There you have it.