Dat huis, de tweede keer

'Gaat u zitten, de dokter komt zo bij u.'

Zo'n openhuizendag is geweldig om even een vlugge indruk op te doen van woningen die je aanstaan. Een bezoekje maakt de Funda-foto's ruimtelijk. Of ook niet, dan was de makelaar gewoon fijn bezig met zijn groothoeklens. Na die eerste echte indruk per huis, ga je thuis met de brochure op schoot nog even nasudderen.

Een echte bezichtiging van een huis dat mogelijk in aanmerking komt is dan de volgende stap. Eentje die wij nu met wat meer regelmaat moeten nemen, vrees ik. In dit geval zijn we dus al een keertje eerder binnen geweest, waardoor je een tweede keer met heel andere ogen kijkt. Ook met die van je aankoopmakelaar, bijvoorbeeld. Zijn eerste indruk van de hal was precies dezelfde als de onze: het lijkt wel een dokterswachtkamer. (Uiteraard wist de verkopende makelaar diverse mogelijkheden te bedenken die het loze oppervlak wat beter benutten.)

Ik ga hier geen kamer-voor-kamerbespreking van maken, maar kort samengevat had ik dus de slaapkamers kleiner in gedachten dan ze waren (uit angst dat ze te klein zouden zijn), maar kreeg ik wel gelijk dat er inderdaad in het hele huis bij elkaar maar bar weinig opbergruimte was. De kasten in de slaapkamers zijn tenslotte niet voor de Maxi Cosi, de kerstspullen, de stapels kleertjes die je kind niet meer past of het speelgoed waar je vroeger zelf mee speelde. En je wilt je fietsen ook ergens kwijt kunnen.

Al met al was ook deze bezichtiging een eye-opener. Ik had de ramen niet eerder echt gezien, nu bleken de kozijnen van hout en het glas op de middenverdieping niet dubbel ("Maar er zit wel een tochtdeur!" riep de makelaar vlug.) In de prachtige badkamer hing een douchekop maatje nijlpaard zonder enige vorm van afscheiding of een randje op de tegelvloer, maar wel met een verchroomde trekker ernaast. "Die is zo geïntegreerd, die zul je dus wel hard nodig hebben", grapte onze makelaar. Fijne vent, trouwens.)

Wat hebben we geleerd van deze tweede blik? Dat we in de huizenmarkt van nu best wat hogere eisen mogen stellen. Want als koper heb je macht. Of zoiets. Nou ja, in elk geval is het dus niet onredelijk om voor die prijs een extra kamer of meer opbergruimte te verwachten. Weten we dat ook weer. Dus nu zoeken naar een huis met meer opbergruimte en nog steeds die grote woonkamer plus tuintje, in een goede buurt niet te ver uit de buurt en, en, en...

Dear Muse, could you get back to me on that?

Image: http://uwbwritingcenter.wordpress.com/
2011/07/22/the-musings-of-a-peer-writing-consultant/

I posted two days ago on making time to write. Even if you stare at your empty screen for half an hour, that's fine, so long as you don't get up and leave to go do your laundry or dishes or hair instead.

The thing is, if you want to write, you must make writing your priority. If there's a moment in your day where you can choose to sit idly in front of the telly watching whatever happens to be on (without even being that interested), skip it, get to your laptop and start writing.

Even if there is a fully booked day full of chores and appointments and work, the best thing you can do for your own discipline is set aside at least about an hour each day to write and to focus on nothing but writing. It's about creating a routine, which you can then reshape into dedicating even more time to writing as soon as the bug bit you or the writing fever is spiking. It's all true.

I've decided that this is brilliant advice, however, I do have my own set of priorities. I am a translator and I'm currently blessed with a few deadlines and only so many hours in the day in which I can actually get to work. Mornings, middays and evenings are my own, provided that my son is asleep and sleeps for a while. Meaning, the mornings are less than reliable, the middays are dependent on the postman ringing or not ringing the doorbell and the evenings are filled with tiredness that just has to wait until I can finally go to bed.

I'll get to the point, shall I? You see, I do have my priorities in order. I know when I can afford to make time to write or at least jot down a few story ideas that came to me out of nowhere or as a cause-and-effect kind of thing. But why does something always hit me when I'm about to start work? Just now I had my translation document open, my book on my lap, ruler in place and boom! I just quickly need to type a few lines into my digital notebook so that I won't forget what might turn into a good story idea and a future bestseller that could otherwise have sloshed downwards into the quicksand of my brain and never be written.

So, yes, do as the authors tell you. Make time in accordance with your priorities. If you want to put your children to bed first, that's fine, but then you could perhaps cut your shower time in half, or switch off the telly when there's nothing on anyway. If you need to work, like me, always keep a notebook by your side in case your Muse thwacks you upside the head with an idea you're bound to forget without jotting it down. And as soon as your schedule of priorities allows it, get behind that computer and write!

Take Time, Make Time and Just Write

By Frits Ahlefeldt (Own work) via Wikimedia Commons

See the image to the right? That is a simple version of what my head feels like most of the time. Minus the room for a little person to stand in. And it's not all notes and documents either, but you get the point. My head is filled with thoughts, thoughts, thoughts.

Some of those thoughts are small sparks that could shape into a whole idea if I manage to write them down, work on them, stretch and flex them or give them time to simmer on the back burner. Some just want to get out, out, out. And some of them don't want to leave even if I beg them to.

A while ago I realised that I'm a writer. I mean, sure I've always written little stories as a child, so-called song lyrics as a teenager, essays at university and articles for my job, but even though the truth was staring me in the face all my life, I never once stood still, took a deep breath, and said: I really am a writer. Until recently. When I made myself sit down behind my laptop and type whatever I felt like. When I saw NaNoWriMo as a fun challenge and tested my ability to not only start, but actually finish a story. When I actually did.

I guess what I want to say to everyone in the big Out There who wants to write, who dreams of being a writer, who gets stuck mid-way through a paragraph and is about to give up - don't give up. The only thing that matters right now is that you start. Take time, make time and just write. About anything. About everything. Start something, and if there is no ending just yet, start something else. Or undertake something like NaNo and take it seriously. Clear your schedule for a month and discover what it's like to write and write and do nothing but write so help you your word processor. I can guarantee you that it will teach you how to get things done. Your way. Not by copying a friend's routine or by following an author's schedule, but by creating your own.

P.S. You can be a writer. You probably already are. It's the getting published and getting that promotion to become an Author that's the tricky bit.

'Zijn de buren een beetje leuk?'

Droomhuis: zelfs. nw - "huis dat je
slechts in je dromen kunt betalen."

Deze week hebben we een bezichtiging van dat ene huis dat ons wel wat leek op de openhuizendag. En hoe graag ik ook wil verhuizen (en heel veel keus hebben we niet eens), ik begin nu toch opeens zenuwachtig te worden. Dat was twee jaar geleden, toen we begonnen met zoeken, wel anders. Er was geen haast bij, we hadden alle tijd en we konden dus ook lekker kieskeurig zijn en "gewoon rondkijken".

Nu bekruipen me opeens de gekste twijfels. Een kennis van me had het over de gehorigheid in haar huis, waarin ze zich behoorlijk hadden vergist. Spontaan denk ik terug aan de ruzieburen die we hadden toen ik klein was - elke breed uitgemeten scheldpartij was te volgen en je wist dat die voorbij was zodra er een deur dicht gesmeten werd.

Dat. Nooit. Meer.

Maar hoe kom je daar achter? Als je een huis gaat bezichtigen, dan sta je tegenover de verkopende makelaar en niet de bewoners. Kan ik hem of haar vragen: 'Zeg, die buren hier, zijn die een beetje te doen?' Gaat hij of zij daar dan netjes antwoord op geven, of beloven dat na te vragen? Ik heb er niet aan gedacht het de bewoner te vragen toen we even langswipten tijdens de dag der open huizen. Maar ja, ze zal niet zeggen: 'Crimineel, wat een asostel, waarom denk je dat ik hier weg wil?'

We weten (of beter gezegd: vermoeden) dat ze het huis wil verkopen omdat het inmiddels te groot voor haar is geworden. Of omdat ze zit met die trappen. Het was een heel vriendelijke vrouw, wier zoon de rondleiding verzorgde. Waarschijnlijk heeft hij ook gezorgd dat er boven een nieuwe vloer ligt en de badkamer er werkelijk piekfijn uitziet.

Maar we moeten ons dus niet alleen maar laten leiden door de binnenkant van het huis. De gebruikelijke vragen als: denk je echt dat ik al mijn boeken kwijt kan, plus de rest van die zooi die nu op onze zolder opgestapeld staat? Want een rommelzolder zoals we die nu hebben is er daar niet. Dat is juist die extra slaapkamer geworden. Over de totale bergruimte maak ik me nog wel een beetje zorgen. Weggooien is niet mijn sterkste kant, als je begrijpt wat ik bedoel.

FlashFlood: 'Blast from the Past'

Silently seething she opened her backpack and began shoving her stuff back into it. With each item her hand was quicker to get it over with... 

Aaaaah, my first ever piece of flash fiction to be published anywhere was published just now, 22:00 British Summer Time by Flash Flood Journal. Visit the link below to read it in full! (And excuse me while I have a thirty second dance party and a big gulp of Shandy to celebrate. Yeah, I'm wild like that.)

Read the story here: FlashFlood: 'Blast from the Past' by Sandra Hessels

Author Marissa Meyer on The Lunar Chronicles

Hello Marissa, thank you so much for doing this Q&A! What a great way to celebrate the release of Scarlet, in Dutch translation!

Where did you come up with this futuristic twist on a fairy-tale idea for this series?
I entered a writing contest a few years ago in which the host had listed about ten random prompts and writers had to choose two of them to include in their stories.

My two prompts: set it in the future and include a fairy-tale character. My contest entry was a sci-fi version of Puss in Boots and I had so much fun writing it that I thought I would try to do an entire series of sci-fi fairy tales! (The ironic part of that story is that only two stories were submitted for the contest—and mine didn’t win!)

Do you have a thing for fairy tales, and which is your favourite?
Oh yes, I’ve loved fairy tales since I went to see Disney’s “The Little Mermaid” in movie theatres when I was five years old. Not long after that, I was given a book with “The Little Mermaid” fairy tale by Hans Christian Andersen in it and was of course devastated that it was nothing at all like the movie! So that kicked off a very early fascination with all things fairy tales, particularly the dark, eerie versions of the stories that are slowly getting lost in today's society.

Though I don't have a true favourite, I love the tales that people think they know, but they may not have heard the darker versions. Such as how Cinderella's stepsisters cut off their toes and heel to fit the slipper, or how Rapunzel's prince is blinded by bramble bushes...

To read the entire interview as well as Part Two on writing, please follow this LINK to Creative Difference.

How Not To Do Things: afwijzing van een sollicitatie

Bron:
http://sd.keepcalm-o-matic.co.uk/

Een tijdje geleden reageerde ik op een vacature, of beter gezegd een oproep. "Gezocht: blogger die voor ons..." je kent het wel. Er werd contact opgenomen en na toezending van een document van tweeënhalf A4-tje vol contract-achtige aanwijzingen en vereisten mocht ik een proefblogje schrijven.

Wat echter ontbrak was een duidelijke omschrijving van het type tekst dat werd gezocht. Wel zo'n hint van "kijk maar op ons blog naar wat er nu staat", maar daar werd ik niet heel veel wijzer van. Het bevatte wat halve reclameteksen en onderwerpen die af en toe met moeite werden omgebogen naar iets wat een link moest leggen met het product van dit bedrijf.

Ik moest het doen met tips als: we willen meer bezoekers naar onze website trekken en het moet vooral ter promotie en ondersteuning van ons product zijn. Belangrijk daarbij waren ook de (uiteenlopende) begrippen waaronder de tekst kon worden gevonden in de zoekmachine. En dus de bestaande voorbeelden op het blog.

Nou, goed. Ik bekeek de voorbeelden. Ik tike, ik sloeg op en ik verstuurde. Het duurde langer dan beloofd voor er een reactie kwam, maar uiteindelijk was het antwoord dan toch nee. Mijn tekstje voldeed niet aan de wensen. Prima. Geen probleem. Over en uit. Als het maar daarbij was gebleven.

Helaas. De meneer-van-de-mail vond het nodig bij wijze van motivatie, feedback of advies (doorhalen wat niet van toepassing is) nog even te zeggen dat dit onderwerp misschien wat lastig voor me was. Nou kan ik dus gaan vitten en zeggen dat het aan een gebrekkige briefing lag (en in versie een van deze tekst deed ik dat ook), maar waar het om gaat is dit: het is wel behoorlijk kleinerend om zoiets toe te voegen. (Want oké, de tekst voldeed niet aan jullie wensen, maar hoe goed waren die gecommuniceerd?)

Nee, wat mij betreft kun je bij een afwijzing beter concrete, objectieve feedback geven (dit is wat we zoeken en daar voldeed het voorbeeld niet aan) dan een mening. Maar dat is mijn idee.

Afbeelding: een variant op de Keep Calm and... posters

Dan maar een half uur staren op een zinnetje

Source: http://yabancidilleryo.omu.edu.tr/

Vanmiddag kwam er via Twitter een opmerking voorbij van een medevertaler die zo'n heerlijk woordenboekmomentje had: letterlijk het Engelse woord in Nederlandse spelling, zonder enige vorm van uitleg of toelichting, laat staan een duidelijk synoniem. Afhankelijk van de doelgroep van de vertaling kun je daar niet altijd wat mee, tenslotte.

De vraag hoe dit woord te vertalen stond eigenlijk iets minder centraal dan de tijd die het kostte om het woord te vertalen. 'Niet te lang over nadenken', was het devies. Met als achterliggende gedachte: ik krijg veel te weinig betaald per woord om erg veel tijd te verspillen aan dergelijke zoekacties. En die gedachte kan ik op zich best volgen.

Ik kan hem alleen niet zo heel goed in de praktijk brengen. Want ik zit dus gerust soms een half uur voor me uit staren terwijl dat ene kronkelzinnetje zich een weg door mijn hersenen smurft en hij er vertaald uitkomt op een manier die me bevalt. En dat kan soms meerdere pogingen vergen.

Ik heb er nooit bij stilgestaan of ik dan heel onhandig bezig ben, gezien de woordprijs die sommige opdrachtgevers hanteren. Dat is voor mij altijd meer een vraag aan het begin: je weet wat je betaald krijgt, en op basis daarvan neem je de opdracht wel of niet aan. Als ik eenmaal ja zeg, dan ga ik er ook voor - kronkelzinnetjes en staarwerk en al. Zo erg is het niet als het er dan eenmaal naar wens uitkomt.

Author Rebecca Hamilton on The Forever Girl

Hi Rebecca, thanks so much for agreeing to do this Q&A! My very first for my very own, brand new website! Here are a number of questions on writing and on the Forever Girl series.Thanks for having me!

You’re the author of The Forever Girl, a debut novel that is classified as ‘urban fantasy’. What does that mean exactly?I guess the urban fantasy is debatable ;) Most modern day fantasies that take place in the “real world” are considered urban fantasy, though some only count it if the story takes place in a city setting, where The Forever Girl takes place in a small town. But there are other novels classified as urban fantasy that take place in small towns, too, such as the Sookie Stackhouse series by Charlaine Harris (True Blood). I think urban fantasy fans would like The Forever Girl though.

Where did the story of Sophia, the Forever Girl, start for you?People hate this answer, because it’s so vague, but . . .

To read the entire interview, please follow this LINK to Creative Difference.

'Meneer de makelaar, ik wil een testritje.'

Afbeelding: www.hoe-koop-ik.nl

Nog geen week geleden hebben we mogen rondkijken in vier te koop staande huizen. Eentje viel meteen af omdat het veel kleiner was dan de foto's deden vermoeden en ook bij een van de andere waren de slaapkamers wat krapper dan we hadden gedacht. Eigenlijk was er maar één winnaar. Maar om nou meteen de makelaar te bellen en te zeggen: 'Doe mij die maar!'

De makelaar bellen hoeft niet, want ze bellen jou met een dag of twee al terug. Zo'n did you like what you see soort van telefoontje. Deze makelaar wrong volgens mij al in zijn handen, want we hadden drie huizen bezocht die in zijn portfolio zitten. Mijn man biechtte netjes op dat er in elk geval een huis was waar we toch wat langer over na wilden denken. Dus ze bellen vanzelf terug.

Wat ik het liefst zou willen is een soort proefritje. Net als bij het kopen van een auto. Ik wil wel eens een dagje doorbrengen in dat huis. Kijken hoe veel zon er is. Hoe luidruchtig de buren zijn. Of de keukenkastjes goed sluiten. Of het bad even rustgevend is als het lijkt. Hoe onhandig het is dat de wasmachine op zolder op een overloop geparkeerd staat, een complete verdieping hoger dan de slaapkamers, badkamer en twee trappen verwijderd van de tuin (want voor een droger was maar bar weinig ruimte).

Ja, doe mij een soort logeerpartijtje. Om even op proef te kijken of het huis echt wel bij ons past. Het liefst zou ik eerst willen weten of ik al onze spullen er wel in kwijt kan. Ik wil best iets weggooien met verhuizen, maar kom niet aan (al) mijn boeken! (We zagen vorig jaar een huis met een pracht van een woonkamermuur in de vorm van een boekenkast. Alleen jammer dat de rest van het huis eromheen zo geel en klein was. Echt waar. Heel jammer.)

Nog een keertje gaan kijken in dat huis dan maar? Stiekem een zondagmiddag daar in de buurt gaan wandelen om te kijken wat er waar zit (scholen, winkels, een supermarkt)? Of gewoon wachten op dat ene huis waarbij je na twee stappen denkt: hier wil ik wonen? Bestaat zoiets?

Author Diantha Jones on The Oracle of Delphi series

Hello Diantha, thanks for agreeing to not one, but two Q&A’s!

Can you tell us a little bit about the basic plot of your Oracle of Delphi series?This series is based around Greek mythology and centers around the Oracle of Delphi, the prophesier of the future, who just happens to be an 18-year-old red head from Adel, Georgia named Chloe Clever. After years spent plagued with hallucinations and tormented dreams, she eventually learns that it has all been for a reason. She has a great destiny to fulfill as the first Oracle in four decades...and the only one who can save Myth from a prophecy that could bring the entire kingdom crumbling down. Literally.

How did the idea for this series come about?A hardcore love for Greek myth spawned the whole thing. I adore it. It was more about finding a focus amidst all of the myths and legends. I spent months with my head buried in books before I decided to give the OOD a try. Man, I'm so glad I did.

To read the entire interview and part two "Get to Know the Author", please follow this link to Creative Difference.

'Kunt u het ijsje in een bekertje doen?'

Na een uurtje wandelen gaan we op weg naar huis nog even snel een milkshake (zo'n nieuwe) halen, en een ijsje voor de kleine vent. Omdat hij nog te klein is om zelf met een hoorntje om te gaan (en dat dan ook nog in de auto), vraag ik de jongen achter de kassa of hij het ijsje dan misschien in een bekertje kan doen. Hij knikt.

Nou zou je denken dat je in plaats van dat hoorntje een bekertje onder de automaat houdt. Ja, dat zou je denken.

Het ijsje komt met hoorntje en al onder de automaat vandaan. Vervolgens zegt de jongeman tegen een collega dit 'dit' in een bekertje moet. Hij pakt een papieren bekertje van bij de koffie-automaat vandaan en zet het ijsje er ondersteboven in. Zo blijft het even staan terwijl de twee milkshakes worden gemaakt. Alsof het in die tijd even snel allemaal vanuit het hoorntje het bekertje in zakt. Doet het dus niet.

Een beetje onhandig houdt de jongen de bekertje-ijs-hoorntje-sandwich voor zich uit, voor hij het alsnog in de papieren zak tussen de twee bekers milkshake stopt. Die zak krijg ik mee met het advies: 'Voorzichtig, hè?'

Mmm, ja. Ik zou een bekertje onder de ijsautomaat hebben gehouden. Maar dat kan vast niet zo maar.

Open Huis nummer vier (of vijf)

Dit weekend was het weer openhuizendag. Volgens mij deden wij (een gezinnetje van drie personen) voor de vierde of vijfde keer vrolijk mee. Waar we voorheen nog lopend met een baby in een buikdrager de buurt af struinden, hebben we nu voor de tweede keer de luxe van een auto, waardoor we ook wat verder kunnen rondkijken.

Wat ons vorige keer al opviel is dat sommige huiseigenaren hun huis blijkbaar wel willen verkopen, maar het toch niet de moeite vinden al die vier uren van het Open Huis aanwezig te zijn. Dit keer hebben we er speciaal op gelet, maar een half jaar geleden hebben we twee huizen spontaan overgeslagen en zonder pardon van ons lijstje gehaald omdat ze pas vanaf een uurtje of een hun deuren openden. Past niet in ons routeschema, sorry. Vooral niet lopend.

We hebben vier huizen kunnen bezichtigen. Het eerste ontlokte ons een typische 'O, dit lijkt echt veel kleiner dan op de foto's'-reactie en liet ook nogal wat te wensen over aan de afwerking. Een prachtig nieuwe keuken maakt het niet goed dat er een kast ergens midden in de badkamer, twintig centimeter van de muur af is neergezet, zonder achterwand. De tuin leek op de foto's veelbelovend, maar bleek in de praktijk hooguit twee klapstoelen of een enkele ligstoel te kunnen bevatten, en dan was een tafeltje al te veel gevraagd.

De andere drie lagen verder uit de buurt dan we ooit waren geweest. Wel nog op fietsafstand van ons oude stekkie (wat om persoonlijke redenen nu eenmaal zeer belangrijk is), en bovendien ook nog eens eengezinswoningen, mét tuintje. Niks dubbele bovenwoning in een portiek zonder lift. Tja, nu moeten we maar goed gaan nadenken over alle voors en tegens. Geen overhaaste beslissingen nemen, maar ook niet te lang treuzelen, want de eerstvolgende openhuizendag is echt pas weer over een half jaar.

We wilden eigenlijk wel meer dan vier huizen bekijken, maar de kleine was niet de enige die doodop was na het eerste kwartet en bovendien viel van het tweede setje de buurt tegen (geen supermarkt, winkel of school te bekennen).

O, overigens: bij een van de vier huizen hadden de eigenaren eraan gedacht een gezellig sfeertje te scheppen, met kaarsjes in de keuken en badkamer en zelfs een schaaltje soesjes en bonbonnetjes op tafel. Die overigens nooit werden aangeboden, maar je kunt niet alles hebben.