Uitgeverij Kluitman: 'Griezelen is goed, gruwelen niet'

En ook in de zomermaanden nieuwe schrijftips en hints van wat een van de vooraanstaande uitgevers van kinderboeken precies zoekt in een manuscript. Uitgeverij Kluitman legt onder meer uit hoe "net dat beetje extra" eruit kan zien, plus wat zij wel en niet uitgeeft.

Wat is de filosofie van Uitgeverij Kluitman?
Voor een zo breed mogelijk lezerspubliek toegankelijke boeken op de markt brengen, en voor een betaalbare prijs.

Hoe selecteren jullie de titels die je wilt gaan vertalen/uitgeven?
Op onder andere de beurs in Bologna worden boeken bekeken en aangevraagd (ze worden ook wel rechtstreeks aangevraagd of aangeboden door agenten), en die worden vervolgens beoordeeld. Eerst worden ze gelezen door proeflezers en als een boek door diverse lezers goed wordt gevonden, dan gaat een redacteur het lezen. Bij een positief oordeel wordt dit op de redactie besproken en uiteindelijk wordt er een bod gedaan.

Hoeveel manuscripten ontvangen jullie (ongevraagd) per jaar of per maand?
Jaarlijks ontvangen wij rond de duizend manuscripten, per post, maar het merendeel per mail. Ook ontvangen wij zeer regelmatig portfolio’s van illustratoren en vormgevers.

Lees het hele interview HIER, op mijn website!

Rejection feels like being crumpled up

Image: Turinboy/Flickr as used here:
http://www.wired.com/wiredscience/2011/08/crumpled-paper-physics/

Last time I blogged about that wonderful feeling I got when I was writing. I had a short story in mind - that in the mean time has suggested it might have more potential as well - and I felt so calm, happy and serene after it was done.

Today, I'm going to confess that I feel absolutely bummed after hearing that this same short story didn't make the cut in the contest I had actually written it for. It made me feel all crumpled up, as if I had been a piece of paper. Hence the image. (Note that it doesn't feature a waste paper basket. That's very intentional.)

I'm not sure how many entries there were for this short story chicklit competition, but I imagine there were quite a few. Perhaps writing about a girl who discovers she's pregnant during an awkward family barbecue (where the news is accidentally outed for everyone to hear) just wasn't the type of story they were after. That's what I tell myself.

Because I don't really believe that the story itself was all that bad. I'll try to enter it into some other contest or something - I mean, why not, right? - or just post it on my own website at some point. I'm still bummed and a little hurt, but I must remember that it was a wonderful thing just writing it. Just getting it out of me and onto my screen, into my computer. I created a story, I polished it up a bit and it's done. So what if they rejected it for reasons they won't share? I'm sure the contest is geared towards some unspecified goal for which a story about a pregnancy test just isn't suited.

I think I'll cut myself a deal: I get to sulk for a little bit longer, on these conditions:
a) I will try to enter it into a different competition if I can find one (it's a story in Dutch)
b) I will think of a follow-up story with the same character, because that's what I want to do
c) As soon as I'm no longer swallowed whole by my deadlines, I'll get back to writing, this and other projects, just because I can.

There will be other contests. In fact, I've entered my "Literary Vampire" (see a previous Flash Fiction post) for Noree Cosper's Monster Menagerie and it's up on her site now. I don't expect to win anything, but I'm glad to see it's up there and I hope that means other people will read it too (and follow me on Twitter). It's all good!

Writing Feels So Good

(Well aware that we're an apostrophe short in that tweet,
but I maintain that it's just invisible.)

It almost feels like a guilty pleasure. Like I've stuffed my face with an entire Milka-bar of chocolate after two months of die-harding without it and still not getting rid of these stupid spots. But it isn't that. I've been writing.

The last few months I've been extremely busy, which in my view is the only reason I'm allowed to use for not writing. I have one translation deadline after another and in order to get it all done, something's gotta give. Which is why writing a novel is the first thing to go - translation pays the bills.

Because the thing about writing is that I'd rather not start in something that I know will need to be an entire novel length type of story than knowing that I can only manage to write for about an hour or two one night and have no time to return to it for about a month . I believe in a certain flow, and I'd rather not staunch that once I get started. I don't want my ideas to crowd my brain when I should be translating and thus writing an entirely different story, while my own gets forced into the backseat where it needs to stop whining and wait till I have more time on my hands.

This weekend I finally managed it. I took an idea that I'd shelved a few months ago and kneaded it into a short story of approximately 12,000 words. The reason is that I saw a competition come by on Facebook and I just wanted to give it a go. Also, I've just finished my recent translation of Mystic (by Alyson Noël), and am allowed to give myself a weekend off to prepare for my new translation. Also, this was the weekend in which we celebrated my mother's birthday and had a family get together on my husband's side of the family, so I figured I wouldn't get much translating done anyway.

Once again I'm absolutely proud of myself for writing the story. I've been keeping track, it's cost me a total of nine hours over three days, so far. Not bad, huh? One or two more edits or at the very least re-reads and I'll send it in. I'm not sure that I have a winner on my hands, but I need to write to keep that part of my brain happy and well-oiled, it seems. And it turns out that I feel much better as a result of unplugging that cork for a few days. At least one of the story ideas got out and got turned into an actual story, no matter what becomes of it.

How Not To Do Things: wie doet mijn huiswerk en wat kost dat?

Image: BrainlessTales.com

Ik heb me ooit eens ingeschreven bij een website met klussen voor freelancers. Je weet wel, zo'n "ik heb een klus, dus bied maar raak"-website waarbij sommige opdrachtgevers (nou ja, de meeste) het liefst voor een stuiver op de eerste rang willen zitten en echt gewoon afwachten tot er een freelancer zo gek is om tegen een ongehoord laag tarief de klus te willen doen.

Maar, waar het mij vandaag om gaat is niet eens welke kwaliteit je dan als opdrachtgever mag verwachten of waar je als freelancer in godsnaam aan begint (of wat je andere freelancers aandoet door ver onder een reëel bedrag te bieden)...

Nee, vandaag gaat het over de opdrachten die ik voorbij zie komen. In soms belachelijk slecht Nederlands wordt er gevraagd om een eindredacteur of corrector, bijvoorbeeld. Terecht, denk je dan. Soms staat er een zinnetje Engels bij dat rechtstreeks uit Google Translate of Bing is gerold. Maar de laatste dagen zijn me twee andere opdrachten opgevallen. Opdrachten waarbij ik een addertje onder het gras vermoed.

Oproep 1. Gezocht: iemand die een samenvatting wil maken "met zo min mogelijk moeilijke woorden". Het gaat om zes teksten, waarvan vier in het Engels, die uiteraard allemaal in het Nederlands samengevat moeten worden op ongeveer een tot anderhalf A4-tje. Naast een tarief zou de opdrachtgever ook graag "de verwachtte levertijd" weten. 

Na een dag zijn er al 24 reacties geplaatst. En dat op een opdracht die in mijn oren klinkt als: wil jij mijn huiswerk voor me doen? Ah, toe? Dan geef ik je geld, ja?

Oproep 2: Gezocht: iemand die een Engels e-book van nog geen 30 pagina's wil vertalen en dan wel "in eigen woorden, dus geen moeilijke woorden of lastige termen". 

Dat klinkt op zich zo vreemd nog niet, maar gek genoeg heb ik hierbij het idee dat iemand een Engelse uitgave zelf wil gebruiken voor - waarschijnlijk - commerciële doeleinden. En dat de tekst daarom zo veel mogelijk in eigen woorden geschreven moet zijn, want dan lijkt het niet meer op het origineel.

Misschien ben ik wel cynisch. Misschien zoek ik er te veel achter. Ik weet wel dat ik op een dergelijke opdracht zelf niet ga reageren. Al doen genoeg anderen dat wel.

Author Sherry Soule on Immortal Eclipse

Hi Sherry, thank you for doing a Q&A and providing me with an e-ARC of Immortal Eclipse, your latest stand-alone novel! (The review is up on my BookBag blog!) Let's start with a little bit about you… 

How many books have you written so far, in which genres?
Well, I have written ten books, but only three are published thus far. I write both young adult and adult novels in the urban fantasy, horror (zombie), and paranormal romance genres.

I see several WIPs on your website: do you work on more than one story at once?
[P.S. A WIP is a Work In Progress...] I used to do that but now I force myself to focus on only one story at a time.

What is your writing routine like?
For me it takes about four to six months to finish a novel. Once I finish a second draft, I find at least two beta readers that I can convince to read my drivel. With their feedback, I revise. If I get writer’s block or can’t think of a clever way to describe something, I go to Internet and read online poetry. That helps, because then I’m full of pretty prose and ideas. I revise again. I’ll continually do this until the story is finished. Next I put each chapter into the AutoCrit Wizard software. It catches a lot of overused words and phrases, passives and telling words, info-dumps, dialogue tags, and...

Come and read the entire interview with Sherry Soule HERE!

Online shoppen: rondnuffelen is er niet meer bij

Libris boekhandel de Ridderhof
Image: www.winkelpaleis.nl

In een eerdere column schreef ik al over de versobering van het winkelaanbod. Zeker qua boeken. Ik lees graag in het Engels, maar mijn winkelcentrum heeft alle Engelstalige boeken verbannen. V&D en Bruna verkopen die tien populaire titels niet eens meer en de enige boekhandel die we hadden heeft wegens faillissement zijn deuren moeten sluiten. Met als gevolg dat ik naar een andere stad zou moeten uitwijken voor mijn Engelse fictie. Dat wordt dus online bestellen.

Ik vind het jammer. Ik sta graag in een boekwinkel met tafels en kasten vol covers en titels die naar me knipogen. Snel de achterkant lezen en met meer boeken weggaan dan je van plan was. En dat gebeurt niet als ik naar een webwinkel surf. Suggesties van anderen, boeken uit hetzelfde genre, of nog erger "andere kopers kochten ook...", het is veel te veel machine-gegenereerd. Lekker rondsnuffelen is er niet meer bij.

Een tweede nadeel van online bestellen is dat je niet weet hoe het boek eruitziet voor je het in handen hebt. Ik kan altijd alleen maar hopen dat alle hoekjes onbeschadigd zijn, er geen dubbelgevouwen bladzijden in zitten en geen krassen op het omslag. Het blijft een verrassing, wat dat betreft. In de winkel til ik rustig elk exemplaar van de stapel om de mooiste ertussenuit te halen.

Online shoppen is gewoon niet hetzelfde. Dat blijven winkeliers ook als argument gebruiken, om er dan vervolgens dingen als 'service' en 'persoonlijk contact' achteraan te roepen. Deden ze daar maar wat meer aan, denk ik vaak. Veel winkelmedewerkers weten (helaas nog steeds) te weinig van de producten die ze verkopen, of ik heb echt steeds iemand tegenover me met een baaldag en een vrijdagmiddaggevoel. 

Toch denk ik dat het assortiment de meeste winkels wel degelijk ook parten speelt. Natuurlijk kun je niet van alle productsoorten alle merken en modellen in huis hebben. Dat past niet in je schappen en je wilt de klant ook niet overdonderen (en zelf nog meer merken en types uit je hoofd moeten leren).*

Maar op internet is al die keus er wel. Daar kun je in een keer alle titels bestellen in de Sookie Stackhouse-serie van Charlaine Harris (dit zijn boeken, mensen) en de allereerste cd terugvinden van Lenny Kravitz, zonder diens achternaam te moeten spellen voor de verkoper. Je kunt apparaten vergelijken, reviews van anderen lezen (hoe subjectief ook), bestellen op elk tijdstip van de dag (en nacht) en alles wat je bestelt wordt bij je thuis afgeleverd. Soms zelfs de volgende dag al.

De voordelen van het online shoppen laten de weegschaal steeds vaker overhellen naar de internetkant, wat slecht nieuws is voor de winkeliers. Zij moeten winkels open en draaiende zien te houden. En hoe vaak gebeurt het niet dat een klant binnenkomt voor dat beroemde persoonlijke contact en de service, vervolgens nog even wil "nadenken" over zijn aankoop en dan thuis het apparaat bestelt dat hem is aangeraden, maar dat op internet ongetwijfeld goedkoper te vinden is?

Het wordt tijd dat de retailers met een strategie komen om het winkelend publiek weer om te toveren tot een in-de-winkel-aankopend publiek. Niet alleen kijken, kijken en niet kopen. Kijken, kijken en dan toch iets meenemen, dat moet het plan zijn. Misschien is een samenwerking aan de orde. Misschien moet de ene winkel product zus verkopen (zeg: computers e.d.) en een andere winkel product zo (zeg: wit- en bruingoed). Zodat ze zich allebei kunnen toespitsen op een bepaald vakgebied en daarin de beste zijn, met het ruimste aanbod en de beste prijzen voor hun eigen assortiment. 't Is maar een idee.

* Dat schapindeling overigens meer te maken heeft met budgetten, marketing en de vraag wat welke leverancier overheeft voor een bepaalde plek in de winkel, is even een ander verhaal.