The Things You Stumble Upon While Doing Research

“

Death is nothing at all. It does not count. I have only slipped away into the next room. Nothing has happened. Everything remains exactly as it was. I am I, and you are you, and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged. Whatever we were to each other, that we are still. Call me by the old familiar name. Speak of me in the easy way which you always used. Put no difference into your tone. Wear no forced air of solemnity or sorrow. Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together. Play, smile, think of me, pray for me. Let my name be ever the household word that it always was. Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it. Life means all that it ever meant. It is the same as it ever was. There is absolute and unbroken continuity. What is this death but a negligible accident? Why should I be out of mind because I am out of sight? I am but waiting for you, for an interval, somewhere very near, just round the corner. All is well. Nothing is hurt; nothing is lost. One brief moment and all will be as it was before. How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!

”

This is a quote from The King of Terrors by Henry Scott Holland, or so Wikipedia (the source of the above) tells me. Whether or not the oft-quoted (but to me unknown) passage does justice to his overall sermon or theology is one thing, but this particular passage just spoke to me. 

Eight days ago marked three years in which my father is dead and gone. I think about him daily, yet rarely speak of that, or him. I don't know why. Maybe it's because nobody else does either.

But this piece sums up how I feel. How I still feel, even after three years. And how I'm sure he'd feel if he had anything to say about it. Except the part of meeting again. He didn't have much hope that there would be a whole lot more than black, bleak nothingness. Which isn't so bad - because if there is nothing, and you do cease to be... you tend to not notice that blackness and bleakness anyway.

Just thought I'd share this.

Mama's die bloggen. Ik ben er ook een, maar toch.

Mocht je me nog niet zo lang kennen: ik ben ambitieus. Met vertaaldeadlines tot al na Oud en Nieuw en een hoofd (plus digitaal notitieboekje) vol ideeën voor verhalen en schrijfplannen voor boeken ben ik al blij als ik nu heel even twee dagen niet móét maar mág werken (ik heb genoeg blogs om bij te werken, tenslotte, en de Vakantiebieb-app loopt eind van de maand af) terwijl de kleintjes slapen. Als het al lukt om ze dat tegelijkertijd te laten doen.

Eén van de schrijfplannen in mijn hoofd heeft meer te maken met het mama-zijn dan met al die andere dingen die ik doe. En daarom ben ik alvast maar 's lid geworden van een FB-groep waarin allerlei mama's linkjes plaatsen naar hun eigen blogs, in de hoop meer lezers te trekken. Dat wil zeggen, de groep is ervoor bedoeld om meer blogs van anderen te ontdekken, maar aan de berichten te zien plaatst iedereen met name zijn eigen schrijvelarijen zonder echt naar die van anderen te kijken. Ach, het zij zo. Het is ook maar een experiment.

Al verbaast het me wat er allemaal voorbijkomt. Net als ik zitten de meeste mama's boordevol eigen ervaringen die ze met anderen willen delen - voor het geval iemand er iets aan heeft. Er zijn vele moeders die bloggen over hun dagelijkse gezinsleven, inclusief de knutselwerkjes van de kinderen en de laatste creatie die de oven in is gegaan op een regenachtige middag. Allemaal leuk en gezellig, en je kunt zelf kiezen of je die blogs wilt lezen of niet.

Maar er gaan er wel heel veel over mode en winkelen. 'Ik ben bij deze winkel geweest, wil je zien wat ik heb gekocht?' En dan voor de zekerheid erbij: 'Voor de kleine, natuurlijk', want het is een mamablog. Maar nee, ik hoef de inhoud van jouw shopping bag niet te zien hoor, dank je. Of iemand die een nieuwe lippenstift of oogschaduw test. Ja, dat kan. Ik heb niks met make-up, dus ook dergelijke blogs sla ik over. En dan kom je vanzelf bij mama's die alles recenseren wat los en vast zit.

Een opruim-concept van Ikea (ik noem het nog steeds gewoon een stel dozen), een ovenschotel-recept van internet, een self-tanning product (je mag het héle proces meekijken, van verpakking openen - jottem, een uitpakparty! - tot het aanbrengen, weghalen en het resultaat, en de tussenstand na een week), de bijtring van Bijt-R-Op-Los, en de nieuwe luiers volgens verbeterd recept van De Drogist.  De mama die supereerlijk vertelt wat een kreng haar kind eigenlijk kan zijn, en dat ze zich wel 's heeft afgevraagd of dat achter-het-behang-plakken alleen maar een gezegde is of niet. O, en er zit er zelfs een bij die met video en al iedereen bijpraat over, jawel, haar wortelkanaalbehandeling. En als je het echt even niet meer weet, dan zoek je een 'tag' op om in te vullen. Een soort FAQ die je dan voor jezelf invult.

Oké, denk ik dan. Zo'n bloggende mama ben ik dus niet. Ik vertel wel over mijn ervaringen als thuiswerkende moeder, over bepaalde mijlpalen, en misschien dus binnenkort over een (of meer) van de (boek)ideetjes in mijn hoofd, maar ik geloof niet dat ik iemand ooit een kijkje ga gunnen in mijn kledingkast, boodschappentas of aan kom zetten met het lijstje Tien Tips Om Het Rommellaatje Op Te Ruimen (you know you've got one!).

Laat ik maar lekker mezelf zijn. Dat is denk ik meteen ook het beste schrijfadvies wat ik kan bedenken voor al die mogelijke toekomstige bestsellers. (Ja, sorry, net een leuke blog gelezen van Myrthe van Blossom Books over wat je vooral niet moet doen als je een manuscript inlevert.)